Ibis czarnopióry

Ibis czarnopióry to australijski ptak. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Ibis czarnopióry[5] (Threskiornis molucca) – gatunek dużego ptaka z rodziny ibisów (Threskiornithidae). Zamieszkuje Australię, Nową Gwineę, Wyspy Salomona, Małe Wyspy Sundajskie i Moluki. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Ibis czarnopióry
Threskiornis molucca[1]
(Cuvier, 1829)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

pelikanowe

Podrząd

ibisowce

Rodzina

ibisy

Rodzaj

Threskiornis

Gatunek

ibis czarnopióry

Synonimy
  • Ibis molucca Cuvier, 1829[2]
  • Threskiornis moluccus (Cuvier, 1829)[2]
  • Threskiornis aethiopicus pygmaeus Mayr, 1931[3]
  • Ibis molucca alligator Mathews, 1912[3]
  • Ibis strictipennis Gould, 1838[3]
  • Threskiornis moluccus strictipennis (Gould, 1838)[3]
Podgatunki
  • T. m. molucca (Cuvier, 1829)
  • T. m. pygmaeus Mayr, 1931
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Systematyka edytuj

Gatunek ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1829 roku Georges Cuvier. Autor nadał mu nazwę Ibis molucca, a jako miejsce typowe wskazał Moluki[3][6]. Obecnie gatunek ten umieszczany jest w rodzaju Threskiornis[5][7]. Wyróżnia się dwa podgatunki[2][5][7]:

  • T. m. molucca (Cuvier, 1829) – ibis czarnopióry
  • T. m. pygmaeus Mayr, 1931ibis melanezyjski

Populacje z Australii i południa Nowej Gwinei wydzielano do podgatunku strictipennis, ale nie jest on obecnie uznawany[2].

Morfologia edytuj

 
Ibis czarnopióry w locie

Długość ciała wynosi 63–76 cm; masa ciała 1400–2500 g (samica lżejsza); rozpiętość skrzydeł 110–125 cm[2]. Upierzenie całkowicie białe z wyjątkiem czarnych końcówek skrzydeł, które najlepiej widać u odpoczywających ptaków. Głowę pokrywa naga czarna skóra. Dziób czarny, zagięty, nogi długie i czarne[8].

Zasięg występowania edytuj

Poszczególne podgatunki zamieszkują[2][7]:

Ekologia i zachowanie edytuj

Środowiskiem życia ibisów czarnopiórych są płytkie słodkowodne mokradła, estuaria i tereny trawiaste oraz środowiska pochodzenia antropogenicznego, włącznie z miejskimi[8]. Skład pożywienia bardzo zmienny, zależny od środowiska występowania[2]. Ibisy czarnopióre zjadają ryby, płazy, owady wodne i lądowe, mięczaki, kraby, raki oraz odpadki[8]. W większości osiadłe, lecz podejmują nieregularnie nomadyczne wędrówki. Pora lęgowa różna w zależności od stanu wód. Gniazdują w koloniach liczących do 20 tys. par[2].

Status edytuj

IUCN uznaje ibisa czarnopiórego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2022)[9].

Przypisy edytuj

  1. Threskiornis molucca, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e f g h i Matheu, E., del Hoyo, J., Garcia, E.F.J. & Boesman, P.: Australian Ibis (Threskiornis moluccus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)].
  3. a b c d e D. Lepage: Australian Ibis Threskiornis molucca. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2022-11-27]. (ang.).
  4. Threskiornis molucca, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. a b c Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Threskiornithidae Poche, 1904 – ibisy – Ibises (Wersja: 2019-10-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-02-23].
  6. G. Cuvier, Règne Animal n. éd., wyd. 2, t. 1, Paryż 1829, s. 520 (fr.).
  7. a b c Frank Gill & David Donsker: Ibis, spoonbills, herons, hamerkop, shoebill, pelicans. IOC World Bird List (v9.2), 22 czerwca 2019. [dostęp 2019-07-10].
  8. a b c Southey, I.: White ibis. [w:] Miskelly, C.M. (red.) New Zealand Birds Online [on-line]. 2013. [dostęp 2019-07-10].
  9. Australian Ibis Threskiornis moluccus. BirdLife International. [dostęp 2022-11-27].

Linki zewnętrzne edytuj