Wikipedia

Idles

brytyjski zespół punk rockowy

Idles (stylizowane na IDLES) – brytyjsko-irlandzki zespół rockowy założony w 2009 r. w Bristolu. Pierwszą EP-kę Welcome grupa wydała w 2011 roku, a w 2017 roku premierę miał debiutancki album Brutalism.

Idles
Ilustracja
Idles podczas występu w 2019
Rok założenia

2009

Pochodzenie

Bristol, Wielka Brytania

Gatunek

punk rock, post-punk, art punk, post hardcore, post-punk revival[1]

Skład
Joe Talbot - wokal
Adam Devonshire - gitara basowa, wokal wspierający
Mark Bowen - główna gitara, klawisze, wokal wspierający
Jon Beavis - perkusja, wokal wspierający
Lee Kiernan - gitara rytmiczna, wokal wspierający
Byli członkowie
Andy Stewart – gitara rytmiczna, wokal wspierający (od 2009 r. do 2015 r.)
Jon Harper – perkusja (od 2009 r. do 2011 r.)
Strona internetowa
IDLES podczas występu w 2019 roku.

Historia zespołu edytuj

Początki edytuj

Wokalista grupy Joe Talbot i basista Adam Devonshire poznali się podczas uczęszczania do szóstej klasy college’u w Exeter. Obaj na czas studiów przenieśli się do Bristolu, znajdującego się w południowo-zachodniej Anglii. Tam postanowili założyć zespół. Talbot gdy był DJ-em poznał przyszłego gitarzystę Marka Bowena, który przeniósł się z Belfastu do Bristolu na czas studiów[2].

Welcome i Meat (2009-2015) edytuj

Pierwszą wydaną EP-ką zespołu było Welcome z 2012 roku, składającą się z czterech utworów, które Talbot określił w wywiadzie kilka lat później jako „najlepsze cztery piosenki z...wielu”[3]. Utwory te zostały nagrane w początkowym składzie zespołu. W 2014 roku formacja składała się z Talbota, Devonshire’a, gitarzystów Marka Bowena, Lee Kiernana i perkusisty Jona Beavisa. Rok później wydali drugą EP-kę pt. Meat i rozpoczęli pracę nad pełnym albumem.

Brutalism (2016-2017) edytuj

Grupa wydała swój pierwszy album pt. Brutalism w marcu 2017 roku. Okłada krążka przedstawia zdjęcie matki wokalisty, która zmarła podczas prac nad albumem oraz rzeźbę wykonaną przez Talbota i jego ojca. Brutalism uzyskał pozytywne oceny krytyków[4][5][6]. W 2017 supportowali występy takich zespołów jak Foo Fighters czy The Maccabees[7][7].

Joy as an Act of Resistance (2018–2019) edytuj

Po występach na kilku festiwalach w całej Europie, zespół IDLES rozpoczął pracę nad drugim albumem Joy as an Act of Resistance, który zaprezentowano 31 sierpnia 2018 roku. Przez rok od wydania w Wielkiej Brytanii sprzedano 60,000 egzemplarzy albumu w Wielkiej Brytanii[8][9]. Album uzyskał bardzo pozytywne recenzje[10][11][12].

Ultra Mono (2020) edytuj

W maju 2020 roku ukazał się singiel Mr. Motivator, promujący zapowiadaną nową płytę. Następnie, 16 czerwca przedstawiono utwór Grounds, 14 lipca A Hymn i 11 sierpnia – Model Village. 25 września 2020 roku wytwórnia Partisan Records wydała płytę Ultra Mono, zawierającą wcześniej ukazywane piosenki. Utwory na krążku poruszają tematy takie jak krytyka kapitalizmu, zdrowie psychiczne, rewolucja społeczna czy toksyczna męskość. Płyta spotkała się generalnie z pozytywnym odbiorem recenzentów[13][14][15].

Crawler (2021-2023) edytuj

Pierwszy singiel pt. The Beachland Ballroom zwiastujący nowy album grupy IDLES zaprezentowano 28 września 2021 roku[16]. 12 listopada 2021 r. ukazał się czwarty album pt. CRAWLER.

Tangk (2023-) edytuj

18 października 2023 grupa opublikowała singiel Dancer powstały we współpracy z członkami zespołu LCD Soundsystem[17]. Wraz z premierą utworu zapowiedziana została premiera piątego albumu IDLES pt. Tangk, który ukazał się 16 lutego 2024 r. Nad krążkiem pracowali produenci Nigel Godrich i Kenny Beats, a także gitarzysta zespołu Mark Bowen[18]. Liryka utworów na płycie koncentruje się w dużym stopniu na miłości i jej różnych aspektach[19]. Wokalista Joe Talbot opisał album jako "pełen piękna i mocy"[20].

Dyskografia edytuj

Albumy edytuj

  • Brutalism (2017, Balley, Partisian Records)
  • Joy as an Act of Resistance (2018, Partisian Records)
  • Ultra Mono (2020, Partisian Records)
  • Crawler (2021, Partisian Records)
  • Tangk (2024, Partisian Records)

Minialbumy edytuj

  • Welcome (2012, Fear of Fiction)
  • Meat (2015, Balley Records)

Styl muzyczny i inspiracje edytuj

IDLES jest kojarzony z punk rockiem oraz pokrewnymi mu gatunkami, takimi jak np. post-punk, post-hardcore czy modern rockiem[21][22]. Z określeniem IDLES jako zespołu punkrockowego nie zgadza się wokalista Joe Talbot, uzasadniając, że zespół inspiruje się różnymi gatunkami muzycznymi (m.in. bluesem czy reggae)[23].

Talbot, wymienia m.in. The Strokes, The Streets, The Walkmen, Joy Division czy The Horrors jako zespoły, które miały wpływ na jego twórczość[24][25].

Skład grupy edytuj

Obecny:

  • Joe Talbot – wokalista (od 2009 r.)
  • Adam Devonshire – gitara basowa, wokal wspierający (od 2009 r.)
  • Mark Bowen – główna gitara, wokal wspierający (od 2009 r.), klawisze (od 2021 r.)
  • Jon Beavis – perkusja, wokal wspierający (od 2011 r.)
  • Lee Kiernan – gitara rytmiczna, wokal wspierający (od 2015 r.)

Byli członkowie:

  • Andy Stewart – gitara rytmiczna, wokal wspierający (od 2009 r. do 2015 r.)
  • Jon Harper – perkusja (od 2009 r. do 2011 r.)

Występy w Polsce edytuj

IDLES dał występ na OFF Festival w 2017 roku. W 2019 odbył się ich koncert na festiwalu Open’er[26].

Przypisy edytuj

  1. ↑ https://rateyourmusic.com/artist/idles
  2. ↑ Kevin McSorley, Idles a subversive band that disagrees vehemently with our government [online], The Irish News, 19 kwietnia 2019 [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  3. ↑ e, Wywiad z IDLES – nowymi gwiazdami post-punku – na OFF Festival 2017 [online], undertone, 16 sierpnia 2017 [dostęp 2022-01-09] (pol.).
  4. ↑ Brutalism by Idles. [dostęp 2022-01-09].
  5. ↑ IDLES – Brutalism Album Review [online], DIY [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  6. ↑ Brutalism – Idles | Songs, Reviews, Credits | AllMusic. [dostęp 2022-01-09].
  7. ↑ a b Jonathan Yates, All about The Maccabees farewell shows at Alexandra Palace [online], SurreyLive, 28 czerwca 2017 [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  8. ↑ BRIT Awards, [Gitara] @idlesband's second album 'Joy as an Act of Resistance' is now #BRITcertified Silver! [online], Twitter, 20 grudnia 2019 [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  9. ↑ The BRIT Certified Awards [online], BRIT Awards [dostęp 2023-01-20] (ang.).
  10. ↑ Bartek Chaciński, Recenzja płyty: Idles, „Joy as an Act of Resistance” [online], www.polityka.pl, 2018 [dostęp 2022-01-09] (pol.).
  11. ↑ Idles: Joy As an Act of Resistance review – angular rage from Britain’s most necessary band [online], the Guardian, 31 sierpnia 2018 [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  12. ↑ BBC – 6 Music Recommends Albums Of The Year 2018 [online], BBC [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  13. ↑ Idles: Ultra Mono review – pummelling riffs and desolate beauty [online], the Guardian, 27 września 2020 [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  14. ↑ To nie jest wojna, oni tak tylko pogują | Polifonia [online], polifonia.blog.polityka.pl [dostęp 2022-01-09].
  15. ↑ Caleb Campbell, Ultra Mono [online], www.undertheradarmag.com [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  16. ↑ Condé Nast, Idles Announce New Album Crawler, Share Video for New Song [online], Pitchfork, 28 września 2021 [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  17. ↑ Idles zapowiadają nowy album fenomenalnym singlem „Dancer” [online], CGM, 18 października 2023 [dostęp 2024-02-16] (pol.).
  18. ↑ Bartek Chaciński, Zaraz, nie wszystko naraz [online], Polifonia [dostęp 2024-02-16] (pol.).
  19. ↑ Andrew Trendell, Idles' Joe Talbot: "I find love fascinating and empowering" [online], NME, 16 lutego 2024 [dostęp 2024-02-16] (ang.).
  20. ↑ Alexis Petridis, Idles: Tangk review – a return to joy as an act of resistance, The Guardian, 15 lutego 2024, ISSN 0261-3077 [dostęp 2024-02-16] (ang.).
  21. ↑ Bonnie Stiernberg, Bonnie Stiernberg, How IDLES Used Punk Rock To Fight Through Grief [online], Rolling Stone, 21 sierpnia 2018 [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  22. ↑ Post-Brexit punk and austerity anthems – 2017's political rock resurgence [online], the Guardian, 6 kwietnia 2017 [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  23. ↑ IDLES' Joe Talbot: We're not a punk band [online], www.femalefirst.co.uk [dostęp 2024-02-16] (ang.).
  24. ↑ Idles reveal which past Glastonbury performance inspired ‘Danny Nedelko’ [online], NME, 28 czerwca 2019 [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  25. ↑ Matt Hendrickson, Idles Are Throwing a Post-Punk Revolution, and Everyone’s Invited, „The New York Times”, 22 września 2020, ISSN 0362-4331 [dostęp 2022-01-09] (ang.).
  26. ↑ Idles na Open’er Festival: w 2005 roku narzekaliśmy, że żyjemy w nudnych czasach [online], Onet Kultura, 4 lipca 2019 [dostęp 2022-01-09] (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Idles&oldid=72904968”