Ignacy Bazarnik
Ignacy Bazarnik (ur. 26 lipca 1893 w Gwoźdźcu k. Krzeszowic (wówczas pow. chrzanowski), zm. wiosną 1940 w Katyniu) – polski legionista, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej, major intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[1].
 major intendent z WSW
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 lipca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
ok. 1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef wydziału |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Jana i Katarzyny z Łaganów. Ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie. W 1913 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wybuchu I wojny światowej został wcielony do armii austro-węgierskiej, ale po krótkim czasie został zwolniony. We wrześniu 1914 został żołnierzem VI baonu I Brygady Legionów Polskich. W 1916 dostał się do niewoli rosyjskiej, z której powrócił 21 listopada 1918. Walczył w wojnie z Ukraińcami i w wojnie polsko-bolszewickiej[2].
W okresie międzywojennym pełnił służbę w Wojsku Polskim, od 1921 jako szef intendentury w 20 Dywizji Piechoty, a później w Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu, Szefostwie Intendentury DOK IX w Brześciu nad Bugiem[3], 9 Okręgowym Szefostwie Intendentury w Brześciu[4] i Nr V w Krakowie[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 324. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział gospodarczy[5][6]. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim[2]. 3 listopada 1926 został przeniesiony służbowo z 9 Oddziału Służby Intendentury do Wyższej Szkoły Intendentury w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu normalnego 1926/28[7]. Z dniem 1 października 1928, po ukończeniu kursu, został oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w celu odbycia praktyki intendenckiej[8]. Z dniem 16 stycznia 1930 został przeniesiony do korpusu oficerów intendentów z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku[9]. W marcu 1931 został przeniesiony z kadry 4 batalionu administracyjnego do Filii Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Intendenckiego w Łodzi[10]. Od 1932 pełnił służbę w Szefostwie Intendentury Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[11]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 8. lokatą w korpusie oficerów intendentów[12][13]. W marcu 1939 zajmował stanowisko szefa Wydziału Pieniężnego w Szefostwie Intendentury OK IV[14].
W kampanii polskiej 1939 dostał się do niewoli sowieckiej[2]. Był jeńcem w obozie w Kozielsku[15]. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim[1].
Ignacy Bazarnik był żonaty Wandą z Poźniaków, z którą miał córkę Zofię i syna Zbigniewa[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi - 10 listopada 1938 roku „za zasługi w służbie wojskowej”[17][18]
- Medal Niepodległości[19]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Tarczyński i in. 2000 ↓, s. 24.
- ↑ a b c d Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914-1918: Bazarnik Ignacy. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2022-03-26].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 110, 1303.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 62, 1185, 1200.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 385.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1319.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 47 z 28 października 1926, s. 387.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 365.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 102.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931, s. 110.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 316, 463.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 430.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 333, w marcu 1939 zajmował 5. lokatę w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów z wyższymi studiami wojskowymi.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 517.
- ↑ Major dyplomowany Ignacy Bazarnik. katyn.ipn.gov.pl. [dostęp 2022-03-26].
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 333.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 316.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Marek Tarczyński i inni, Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000, ISBN 83-905590-7-2 [dostęp 2016-04-20] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-01].