Ignacy Budziłowicz
Ignacy Budziłowicz pseud. ppor. Katkow, Jan Piechowicz (ur. w 1841, rozstrzelany 9 września 1863 w Orszy) – porucznik, dowódca oddziału wojsk polskich w czasie powstania styczniowego.
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec |
Marcin |
Był szlachcicem z Wołynia, synem Marcina[1]. Ukończył w 1859 roku włodzimierski korpus kadetów w Kijowie. Został podporucznikiem w lejbgrenadierskim jekatierinowskim pułku. Dowiedziawszy się, że jego pułk ma wyruszyć z Moskwy w celu tłumienia powstania, zdezerterował i 19 kwietnia 1863 roku ruszył do Królestwa. 4 maja stanął na czele 50-osobowego oddziału w powiecie orszańskim, pozostając pod rozkazami Ludwika Zwierzdowskiego. 8 maja 1863 roku jego oddział został zaatakowany i rozbity pod Pochościszczem. Został wzięty do niewoli, godnie zeznawał w czerwcu i lipcu, nie ujawniając danych Zwierzdowskiego. Został zaliczony do przestępców kategorii I i skazany na śmierć za „porzucenie służby, wstąpienie do powstania, utworzenie oddziału powstańczego, dowództwo nad nim, werbowanie do powstania ludzi pod groźbą karania śmiercią tego, kto nie pójdzie lub wystąpi z oddziału powstańczego, działanie przeciw wojsku i rabunek oręża z domu horodniczego Babinowickiego”[1]. Został rozstrzelany na oczach kilkuset specjalnie sprowadzonych z różnych pułków do Orszy żołnierzy[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Powstanie styczniowe – lista uczestników, powstańców, zesłańców, weteranów, osób wspierających powstanie. Materiały do historii rodów polskich. [dostęp 2013-01-12].
- ↑ Ryszard Mienicki: Budziłowicz Ignacy. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 3: Brożek Jan – Chwalczewski Franciszek. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 1937, s. 101–102.