Illerup Ådal
Illerup Ådal – bagienne stanowisko archeologiczne z okresu wpływów rzymskich, znajdujące się niedaleko Skanderborg we wschodniej Jutlandii.
Stanowisko zostało odkryte w 1950 roku, po osuszeniu znajdującego się wcześniej w tym miejscu jeziora o powierzchni 10 hektarów. Okazało się wówczas, iż w początkach naszej ery zamieszkująca te tereny ludność germańska rytualnie topiła w jeziorze elementy uzbrojenia i inne przedmioty, należące prawdopodobnie do pokonanych wrogów[1]. W trakcie przeprowadzonych w latach 1950-1956 i 1975-1983 prac wykopaliskowych przebadano około 40% powierzchni dawnego akwenu[2]. Archeolodzy wydobyli z ziemi ponad 15 tysięcy przedmiotów: groty włóczni i oszczepów, miecze, tarcze, części ubioru, ozdoby, krzesiwa, noże, grzebienie. Większość artefaktów pochodzi z III i IV wieku. Datowanie dendrochronologiczne desek z tarcz wykazało, iż drzewa użyte do ich wykonania zostały ścięte w pierwszych dziesięcioleciach III wieku[3].
Latem 2009 roku grupa studentów Uniwersytetu Aarhus podczas prac terenowych odkryła na stanowisku szczątki około 200 osób, datowanie metodą radiowęglową na I wiek n.e.[1] Oznacza to, iż Illerup mogło być także miejscem składania ofiar z ludzi[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Wojciech Pastuszka: Kości setek zabitych wojowników z duńskiego Illerup. archeowiesci.pl, 2009-09-19. [dostęp 2014-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-31)]. (pol.).
- ↑ Peter S. Wells: The Barbarians Speak. How the Conquered Peoples Shaped Roman Europe. Princeton: Princeton University Press, 1999, s. 4. ISBN 0-691-08978-7.
- ↑ Encyklopedia historyczna świata. T. I. Prehistoria. Kraków: Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, 1999, s. 488. ISBN 83-85909-48-6.