Ilmari Krohn

Ilmari Krohn
Imię i nazwisko	Ilmari Henrik Reinhold Krohn
Data i miejsce urodzenia	8 listopada 1867 ; Helsinki
Pochodzenie	fińskie
Data i miejsce śmierci	25 kwietnia 1960 ; Helsinki
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, muzykolog
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ilmari Henrik Reinhold Krohn^[1]^[2] (ur. 8 listopada 1867 w Helsinkach, zm. 25 kwietnia 1960 tamże^[1]^[2]) – fiński kompozytor i muzykolog.

Życiorys edytuj

W latach 1885–1886 uczył się w Helsinkach u Richarda Faltina^[2] (fortepian, organy, kompozycja, teoria muzyki)^[1]. Od 1886 do 1890 roku kształcił się w konserwatorium w Lipsku u Gustava Schrecka^[1]. W 1894 roku uzyskał stopień magistra na Uniwersytecie Helsińskim, tamże w 1900 roku obronił doktorat na podstawie pracy Über die Art und Entstehung der geistlichen Volksmelodien in Finnland^[2]. W 1909 roku odbył w Weimarze kurs instrumentacji u Waldemara von Bausznerna^[1]^[2]. Był wykładowcą w Instytucie Muzycznym w Helsinkach (1900–1901, 1905, 1907, 1914–1916), szkole orkiestry filharmonicznej (1900–1901, 1904–1914), na Uniwersytecie Helsińskim (1900–1935) oraz w Instytucie Muzyki Kościelnej (1923–1930, 1933–1944)^[2]. Członek Fińskiej Akademii Nauk (1922) oraz szwedzkiej Królewskiej Akademii Muzycznej (1926)^[1]. W 1955 roku otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Helsińskiego^[1].

Współzałożyciel Fińskiego Towarzystwa Muzykologicznego (1916), którego w latach 1916–1939 był przewodniczącym^[2]. Od 1933 roku był członkiem zarządu Międzynarodowego Towarzystwa Muzykologicznego^[1]. Grał jako organista w kościele św. Aleksandra w Tampere (1896–1904) i kościele w Kallio (1911–1944)^[1]. W latach 1903–1913 był przewodniczącym komisji ds. reformy śpiewu liturgicznego^[1].

Twórczość edytuj

Był twórcą muzykologii fińskiej, na bazie terminologii Hugo Riemanna opracował fińską terminologię muzyczną^[1]. Od 1886 roku prowadził badania terenowe, których plonem było ponad 7 tysięcy pieśni ludowych, zebranych w zbiorze Suomen kansan sävelmiä (wyd. 1898–1933)^[2]. Badał genezę historyczną fińskich pieśni ludowych i stworzył system ich klasyfikacji^[1].

Skomponował operę Tuhotulva (1918, wyst. Helsinki 1928), oratoria Ikiaartehet (1912) i Voittajat (1935), Pasję wg św. Jana (1940), ponadto kantaty, psalmy i pieśni^[2].

Ważniejsze prace edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych^[2])

Musiikin teorian oppijakso w 5 tomach: Rytmioppi (1911–1914 zrewid. 1958), Säveloppi (1917), Harmoniaoppi (1923), Polyfoniaoppi (1929), Muoto-oppi (1937)
Puhdasvireisen säveltapailun opas (1911)
Die Sammlung und Erforschung der Volkmusik in Finnland (1933)
Die finnische Volksmusik (1935)
Liturgisen sävellystyylin opas (1940)
Der Formenbau in den Symphonien von Jean Sibelius (1942)
Der lutherische Choral in Finnland (1944)
Der Stimmungsgehalt in den Symphonien von Jean Sibelius (2 tomy, 1945–1946)
Sävelmuistoja elämäni varrelta (1951)
Anton Bruckner Symphonien: Untersuchung über Formenbau und Stimmungsgehalt (3 tomy, 1955–1957)

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 213. ISBN 978-83-224-3303-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1971. ISBN 978-0-02-865528-4.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 213. ISBN 978-83-224-3303-4.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1971. ISBN 978-0-02-865528-4.

[1]

[2]