Inhalatorium w Szczawnicy

Sanatorium „Inhalatorium” w Szczawnicy – zabytkowe sanatorium w Parku Górnym w Szczawnicy[1].

Sanatorium „Inhalatorium” w Szczawnicy
Obiekt zabytkowy nr rej. A-666 z 18 grudnia 1992 [A-1063/M]
Ilustracja
Widok od frontu
Państwo  Polska
Miejscowość Szczawnica
Adres ul. Park Górny 2,
34-460 Szczawnica
Typ budynku sanatorium
Architekt Stanisław Dziewolski
Inwestor Adam Stadnicki
Kondygnacje 3
Rozpoczęcie budowy 1934
Ukończenie budowy 1936
Pierwszy właściciel Adam Stadnicki
Położenie na mapie Szczawnicy
Mapa konturowa Szczawnicy, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Szczawnica, sanatorium Inhalatorium”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Szczawnica, sanatorium Inhalatorium”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Szczawnica, sanatorium Inhalatorium”
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego
Mapa konturowa powiatu nowotarskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Szczawnica, sanatorium Inhalatorium”
Położenie na mapie gminy Szczawnica
Mapa konturowa gminy Szczawnica, po lewej znajduje się punkt z opisem „Szczawnica, sanatorium Inhalatorium”
Ziemia49°25′40,5″N 20°29′16,1″E/49,427917 20,487806
Multimedia w Wikimedia Commons

HistoriaEdytuj

Sanatorium „Inhalatorium” zostało wybudowane z funduszy właściciela uzdrowiska Adama Stadnickiego w latach 1934–1936, gdy wrócił z podróży po europejskich kurortach, w których zapoznawał się z nowoczesnymi technikami leczenia. Autorem projektu był Stanisław Dziewolski ze starej rodziny Dziewolskich, właścicieli sąsiedniego Krościenka nad Dunajcem. Sanatorium posiadało wtedy bardzo nowoczesne wyposażenie: zakupiono doń pierwsze w Polsce komory pneumatyczne (w których leczono pod zwiększonym ciśnieniem)[2], a urządzenia inhalacyjne zostały nabyte w niemieckiej firmie „Inhabad” z Berlina. Meble do pokoi zamówiono w warszawskiej pracowni „Jarnuszkiewicz i spółka” oraz w stolarniach w Nawojowej. Instalacja wodociągowa była wykonana przez firmę z Rabki „Kumer i Torba”.

W głównym hallu sanatorium wmurowano tablicę o treści: „Społeczeństwu szukającemu zdrowia, oddaję ten gmach do użytku, wzniesiony własnym trudem i wysiłkiem. Adam Stadnicki, 1936”.

W czasie okupacji niemieckiej na strychu sanatorium urządzono tajny skład broni i amunicji. W obawie przed utratą majątku sanatorium w związku ze spodziewanym wysadzeniem budynku przez Niemców pod koniec wojny pracownicy ukryli większość jego wyposażenia.

W 1948 roku sanatorium zostało upaństwowione. W 2005 roku zreprywatyzowane i obecnie jest w dyspozycji Przedsiębiorstwa „Uzdrowisko Szczawnica” SA kontrolowanego przez część spadkobierców Adama Stadnickiego.

  • Widok od strony wschodniej
  • Widok od ul. Zdrojowej
  • Widok od strony południowej
  • Inhalatorium około 1939

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Barbara Alina Węglarz: Spacerkiem po starej Szczawnicy i Rusi Szlachtowskiej. Wyd. 3. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2011, s. 163. ISBN 978-83-62460-17-5.
  2. ↑ Barbara Alina Węglarz, op. cit., str. 35–36
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Inhalatorium_w_Szczawnicy&oldid=62311971”