Innocenty XII
Innocenty XII (łac. Innocentius XII, właśc. Antonio Pignatelli; ur. 13 marca 1615 w Spinazzola, zm. 27 września 1700 w Rzymie[1]) – włoski duchowny katolicki, 242. papież w okresie od 12 lipca 1691 do 27 września 1700[2].
| ||
| ||
| Papież Biskup Rzymu | ||
| ||
| ||
| Kraj działania |  Państwo Kościelne
| |
| Data i miejsce urodzenia | 13 marca 1615 Spinazzola | |
| Data i miejsce śmierci | 27 września 1700 Rzym | |
| Miejsce pochówku | Bazylika św. Piotra | |
| Papież | ||
| Okres sprawowania | 12 lipca 1691 – 27 września 1700 | |
| Arcybiskup Neapolu | ||
| Okres sprawowania | 30 września 1686 – 12 lipca 1691 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Diakonat | między 14 a 27 października 1652 | |
| Prezbiterat | między 14 a 27 października 1652 | |
| Nominacja biskupia | 14 października 1652 | |
| Sakra biskupia | 27 października 1652 | |
| Kreacja kardynalska | 1 września 1681 Innocenty XI | |
| Kościół tytularny | San Pancrazio (22 września 1681) | |
| Pontyfikat | 12 lipca 1691 | |
| |||||||||
| Data konsekracji | 27 października 1652 | ||||||||
| Konsekrator | Marcantonio Franciotti | ||||||||
| |||||||||
| |||||||||
ŻyciorysEdytuj
Wczesne życieEdytuj
Pochodził ze szlacheckiego rodu neapolitańskiego, był jednym z piątki dzieci Francesca Pignatelliego i Porzii Carafy[3]. Studiował nauki prawne w Kolegium Jezuickim w Rzymie, gdzie obronił doktorat utroque iure[3]. Pracował w prałaturze w Rzymie, pełnił od pontyfikatu Urbana VIII liczne funkcje kościelne; był wicelegatem w Urbino, inkwizytorem na Malcie, gubernatorem Viterbo, referendarzem Trybunału Sygnatury Apostolskiej[3]. W październiku 1652 został mianowany arcybiskupem tytularnym Larissy i skierowany do pracy w dyplomacji papieskiej. Był kolejno nuncjuszem w Toskanii (1652-60), Polsce (1660-68) i Austrii (1668-71)[3]. Następnie został arcybiskupem Lecce (4 maja 1671), następnie Faenzy (12 stycznia 1682) i w końcu Neapolu (30 września 1686)[3]. Był też sekretarzem Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników (1673–1675) i prefektem Domu Papieskiego (1675–81)[3].
W 1681 papież Innocenty XI mianował go kardynałem, nadając tytuł prezbitera San Pancrazio[3]. Jako kardynał był (od 1682) członkiem sześciu kongregacji kurialnych[4]:
- Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników
- Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów
- Kongregacji ds. Stanu Zakonnego
- Kongregacji Rozkrzewiania Wiary
- Kongregacji ds. Wizytacji Apostolskich
- Świętej Konsulty.
Pełnił też funkcję legata apostolskiego (gubernatora) w Bolonii przez trzyletnią kadencją (1684–87)[3]. W kwietniu 1687 otrzymał paliusz i osiadł w swej stolicy arcybiskupiej w Neapolu[3].
Wybór na papieżaEdytuj
Konklawe 1691 ciągnęło się ponad pięć miesięcy[2]. Podczas obrad opozycyjne frakcje: procesarska i profrancuska były podzielone wewnętrznie[1]. W wyniku przeciągających się obrad i męczących upałów, wybrany został kandydat kompromisowy Antonio Pignatelli. Przyjął imię Innocentego XII i został koronowany 15 lipca 1691[1].
PontyfikatEdytuj
22 czerwca 1692 ogłosił bullę Romanum decet Pontificem, w której określił szereg regulacji skierowanych przeciw powszechnej w czasie poprzednich pontyfikatów praktyce nepotyzmu; dopuścił m.in. możliwość mianowania członkiem Kolegium Kardynałów tylko jednego krewnego papieża oraz ograniczył dochody takiego kardynała[1]. Poza tym rozbudował instytucje dobroczynne, wśród nich szpital św. Michała dla biednych i schronisko w Pałacu Laterańskim dla bezrobotnych i potrzebujących[1].
W polityce międzynarodowej, papież doprowadził do zbliżenia z Ludwikiem XIV[2]. Król Francji potrzebował uzyskać poparcie papieża w kwestii tronu hiszpańskiego[2]. W tym celu anulował artykuły gallikańskie i nakazał biskupom, którzy je podpisali, wycofać sygnatury[1]. W odpowiedzi, Innocenty rozszerzył prawa regaliów Ludwikowi i reaktywował kler francuski, w 1693, kończąc ponad dziesięcioletni impas[1]. Działania papieża były krytycznie oceniane przez Leopolda I – cesarz krytykował Rzym, a aroganckie zachowanie jego ambasadorów doprowadziło do poważnego kryzysu w relacjach Kościół-cesarstwo[1]. Sukcesem papieża okazała się inicjatywa podczas podpisywania Traktatu w Rijswijk, gdzie Stolica Apostolska nie miała reprezentanta[1]. Mimo tego, udało się wprowadzić żądanie, by w państwach, rządzonych przez protestantów, wiara katolicka została zachowana[1]. Pod koniec pontyfikatu napotkał problem obsadzenia tronu Hiszpanii, po śmierci wyznaczonego do sukcesji kandydata przez bezdzietnego króla, Karola II[1]. Cesarz Leopold wysunął swojego kandydata – Karola VI, lecz papież ostatecznie poparł wnuka Ludwika XIV – Filipa V, który objął tron jeszcze tego samego roku[1].
W kwestiach religijnych, papież ponownie w 1694 roku, potępił 5 tez jansenistycznych wziętych z dzieła Korneliusza Jansena[2]. Za namową króla Francji, papież wydał orzeczenie ws. mistyczki Madame Guyon, popieranej przez arcybiskupa François Fénelona[1]. W 1699 papież potępił tezy Fenelona, lecz nie potępił traktatu o przeznaczeniu Celestino Sfondratiego[1].
Kreował 30 kardynałów, na czterech konsystorzach.
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 405-407. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ a b c d e Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 147-148. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ a b c d e f g h i Pignatelli, Antonio (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-10].
- ↑ Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus congregationum, tribunalium et Collegiorum urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991, s. 140. ISBN 978-3451216534.
BibliografiaEdytuj
- Pope Innocent XII (ang.). Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-09-10].