Wikipedia

Instrukcja techniczna K-1 (1979)

Instrukcja techniczna K-1 – standard techniczny w geodezji w Polsce, obowiązujący na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 marca 1999 (Dz.U. Nr 30, poz. 297)[1], zbiór wytycznych dotyczących opracowania mapy zasadniczej w geodezji wprowadzony zarządzeniem nr 2 Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii z 9 lutego 1979 w sprawie wprowadzenia do stosowania instrukcji technicznej "K-1 Mapa zasadnicza"[2]. Ostatnim wydaniem jest wydanie III z 1987 opracowane przez: Bronisława Bucewicza, Jana Ciesielskiego, Wiesława Januszko, Andrzeja Kowalczyka oraz Ryszarda Umeckiego zgodnie z opinią Rady Geodezyjnej i Kartograficznej oraz zaleceniami Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii reprezentowanego przez Tadeusza Pilitowskiego, Edwarda Jarosińskiego i Alicję Madzińską[3]. Przepisy tej instrukcji obowiązują tylko przy aktualizacji istniejącej mapy zasadniczej, wykonanej według tych przepisów, do czasu jej modernizacji i przekształcenia do postaci numerycznej. W związku z wprowadzeniem ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej z 4 marca 2010 roku, standardy techniczne jako przepisy wykonawcze zachowały moc do 8 czerwca 2012 roku[4].

Według tej instrukcji mapa zasadnicza jest to źródłowe opracowanie kartograficzne, zawierające informacje o przestrzennym rozmieszczeniu obiektów ogólnogeograficznych oraz elementów ewidencji gruntów i uzbrojenia terenu[3].

Instrukcja K-1 z 1979 podaje zasady opracowania mapy zasadniczej w skalach: 1:500, 1:1000, 1:2000, 1:5000 oraz ustala m.in.[3]:

  • pojęcie mapy zasadniczej, jej przeznaczenie i funkcję
  • odwzorowanie, układ współrzędnych i podział na arkusze
  • skale mapy i kryteria ich doboru
  • dokładność pierworysu mapy
  • treść, zasady wykreślania i opisywania.

Instrukcja zawiera ponadto objaśnienia i wykaz znaków umownych stosowanych przy zakładaniu i aktualizacji mapy zasadniczej. Poprzedniczką instrukcji K-1 z 1979 w tej części była instrukcja techniczna D-II "Znaki umowne i zasady opisywania map inżynieryjno-gospodarczych" z 1962[5]. Ponadto straciła moc instrukcja techniczna C-III "Opracowanie mapy zasadniczej w skali 1:5000 na podkładzie fotogrametrycznym"[6] oraz obwieszczenia o wydaniu instrukcji[3]:

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Dz.U. z 1999 r. nr 30, poz. 297
  2. ↑ na podstawie art. 8 ust. 1 dekretu z 13 czerwca 1956 o państwowej służbie geodezyjnej i kartograficznej (Dz. U. Nr 25, poz. 115) oraz zarządzenia nr 39 Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 12 grudnia 1972 w sprawie uprawnień Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii (Dz.Urz. GUGiK Nr 8, poz. 32)
  3. ↑ a b c d Instrukcja techniczna K-1. Warszawa: GUGiK, 1987.
  4. ↑ Dz.U. z 2021 r. poz. 214
  5. ↑ Instrukcja techniczna D-II. Warszawa: GUGiK, 1962.
  6. ↑ zatwierdzona przez Prezesa GUGiK 18 sierpnia 1962
  7. ↑ Monitor Polski z 1951 r. Nr A-15, poz. 214
  8. ↑ Monitor Polski z 1959 r., poz. 128 i Nr 87, poz. 467

  Zapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć prawnych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Instrukcja_techniczna_K-1_(1979)&oldid=62233625”