Instytut Oftalmiczny

były szpital w Warszawie

Instytut Oftalmiczny – instytut okulistyczny otworzony w Warszawie 31 sierpnia 1827 roku z pieniędzy złożonych w fundacji testamentowej księcia Edwarda Lubomirskiego.

Siedziba Instytutu w latach 1835–1870 przy ulicy Marszałkowskiej

Początkowo mieścił się w wynajętej od szpitala kamienicy przy ul. Św. Krzyzkiej nr 1335. W 1835 roku został przeniesiony do kupionych na własność budynków przy ulicy Marszałkowskiej (posesje nr 1381 i 1382).

Jego zasłużonym lekarzem naczelnym był Wiktor Feliks Szokalski, który w 1870 roku przeniósł Instytut do nowego, wzorcowo wyposażonego budynku przy ulicy Smolnej.

W latach 1838–1841 ordynatorem był Leopold August Leo. Stanowisko dyrektora Instytutu było obsadzane na podstawie postępowania konkursowego.

Przed II wojną światową Instytut prowadził szpital na 82 łóżka. W tym czasie jego dyrektorem był prof. Władysław Melanowski, poprzednio kierownik Katedry i Kliniki Ocznej na Uniwersytecie Warszawskim. Kierował Instytutem w latach 1934–1945[1]. W 1948 roku wydał książkę pt. Dzieje Instytutu Oftalmicznego im. Edwarda ks. Lubomirskiego w Warszawie 1823–1944[2].

Budynek przy Smolnej przetrwał do powstania warszawskiego[3][1]. Już 2 sierpnia Melanowski otrzymał rozkaz ewakuacji chorych i personelu Instytutu do gmachu Muzeum Narodowego; wieczorem tego dnia Niemcy podpalili budynek[3]. We wrześniu Instytut został ewakuowany do Milanówka, a następnie do Grodziska[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c Teresa Ostrowska: Melanowski Henryk Władysław (1888–1974). W: Polski Słownik Biograficzny. T. XX: Maria Józefa - Mieroszewski Krzysztof. Kraków: PAN (www.psb.pan.krakow.pl), 1975, s. 401-403.
  2. W. H. Melanowski: Dzieje Instytutu Oftalmicznego im. Edwarda ks. Lubomirskiego w Warszawie 1823–1944. Warszawa: Towarzystwo Naukowe Warszawskie, 1948.
  3. a b Karolina Półtorak. Dawna ulica na starej fotografii (ul. Smolna). „Powiśle”, s. 8, grudzień 2010. ISSN 1689-9091. (pol.). 

Linki zewnętrzne

edytuj