Instytut Propagandy Sztuki
Instytut Propagandy Sztuki (IPS) – instytucja utworzona w czerwcu 1930 z inicjatywy artystów i historyków sztuki, w celu propagowania nowoczesnej polskiej sztuki.
Pierwsza siedziba IPS mieściła się w kamienicy Baryczków na Rynku Starego Miasta[1]. W grudniu 1931 otwarto nowo wybudowany pawilon Instytutu przy ul. Królewskiej 13[1].
OpisEdytuj
Instytut, stanowił w momencie powołania, pewną opozycję wobec konserwatywnego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Profil IPS zmienił się nieco w drugiej połowie lat 30., kiedy obok działalności czysto wystawienniczej (organizacja tzw. Salonów IPS) zaczęto prowadzić również prace o charakterze naukowym, popularyzatorskim oraz dokumentacyjnym. Współzałożycielami i kolejnymi kierownikami IPS byli Władysław Skoczylas (1930–1932), Karol Stryjeński (1932), Bohdan Pniewski (1934–1935) i Juliusz Starzyński (1935–1939). Współtwórcą IPS był również popularyzator i krytyk sztuki Jerzy Warchałowski.
Instytut pełnił również jeszcze jedną funkcję w przedwojennej Warszawie – funkcję towarzyską. W pawilonie wystawienniczym IPS, z inicjatywy Stanisława Rzeckiego, utworzono kawiarnię, która stała się z czasem jedną z bardziej znanych i cenionych przez artystów malarzy oraz poetów kawiarni warszawskich. Od 1937 IPS wydawał czasopismo „Nike”[1].
Do tradycji naukowej IPS odwołuje się Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Obiema tymi placówkami kierował Juliusz Starzyński.