Internacjonalizacja szkolnictwa wyższego

Internacjonalizacja szkolnictwa wyższego – proces integrowania wymiaru międzynarodowego, międzykulturowego i globalnego w cel, funkcje i sposób działania instytucji szkolnictwa wyższego[1]. W praktyce proces ten przyjmuje postać budowania strategii umiędzynarodowienia szkolnictwa wyższego na poziomie państwa, władz samorządowych i poszczególnych instytucji, aktywnej polityki pozyskiwania studentów zagranicznych, zagranicznego marketingu uczelnianego, tworzenia międzynarodowych ścieżek studiów, integrowania treści globalnych i międzykulturowych w programy nauczania, dostosowywanie infrastruktury uczelni do potrzeb działania, tworzenia i wdrażania programów wspierających mobilność studencką etc.

Internacjonalizacja szkolnictwa wyższego a globalizacja edytuj

Relacja pomiędzy tymi dwoma pojęciami nie jest jednoznaczna. Niekiedy używa się ich wymiennie albo za globalizację szkolnictwa wyższego uważa się szczególnie intensywną formę internacjonalizacji. W zakresie badań nad szkolnictwem wyższym dominuje interpretacja, że internacjonalizacja szkolnictwa wyższego jest zinstytucjonalizowaną, strategiczną odpowiedzią na procesy związane z jego postępującą globalizacją[2].

Internacjonalizacja w domu edytuj

Internacjonalizacja w domu (ang. Internationalisation at home) – koncepcja obejmująca wszystkie formy umiędzynaradawiania szkolnictwa wyższego z wyjątkiem tych związanych z mobilnością[3]. Celem „internacjonalizacji w domu” jest stworzenie studentom możliwości zdobycia podobnych kompetencji na rodzimej uczelni, jakie zdobyliby podczas doświadczenia studiowania za granicą jak, m.in. komunikacji międzykulturowej, płynnej znajomości języków obcych, pracy w międzynarodowych zespołach etc. Umiejętności te są konieczne z punktu widzenia wymagań międzynarodowego rynku pracy.

Internacjonalizacja szkolnictwa wyższego w Polsce edytuj

Stopień internacjonalizacji polskiego szkolnictwa wyższego jest umiarkowanie zaawansowany w porównaniu z większością państw OECD, jednak w latach 2009/2010 – 2019/2020 gwałtownie rósł, w końcu tego okresu osiągając ponad 6% ogólnej liczby studentów (ok. 80 000 tys. osób). Średnia OECD w tym obszarze to około 10%[4]. Na wzór agencji działających w innych państwach europejskich, takich jak DAAD, British Council, CampusFrance w Polsce od 2017 r. działa rządowa agenda wspierająca umiędzynarodowienie polskich uczelni – Narodowa Agencja Wymiany Akademickiej (NAWA)[5]. NAWA prowadzi program promocji studiów w Polsce za granicą, pod nazwą „Ready, Study, GO! Poland[6]. Pokrewny program, „Study in Poland”, ma także prywatna Fundacja Edukacyjna Perspektywy[7]. Obie organizacje współpracują z Konferencją Rektorów Akademickich Szkół Polskich, a celem ich programów jest internacjonalizacja polskich uczelni, zwłaszcza w zakresie ich przystosowania do pozyskiwania i przyjmowania zagranicznych studentów.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Autorką tej rozwiniętej wersji klasycznej definicji jest Jane Knight
  2. Koncepcję tę popierają m.in. Van Vught, Altbach, Knight
  3. Według definicji Berndta Waechtera
  4. OECD: Education at a glace 2008
  5. NARODOWA AGENCJA WYMIANY AKADEMICKIEJ [online], nawa.gov.pl [dostęp 2021-10-10] (pol.).
  6. Studia w Polsce dla osób z zagranicy | STUDY IN POLAND – GO POLAND! [online], study.gov.pl [dostęp 2021-10-10].
  7. Profesjonalna promocja Polski jako miejsca studiów za granicą [online], info.studyinpoland.pl [dostęp 2021-10-10] (pol.).

Bibliografia edytuj