Ippolito Antonio Vincenti Mareri
Ippolito Antonio Vincenti Mareri (ur. 20 stycznia 1738 w Rieti, zm. 21 marca 1811 w Paryżu) – włoski kardynał.
| Kardynał biskup | |||
| |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
20 stycznia 1738 | ||
| Data i miejsce śmierci |
21 marca 1811 | ||
| Miejsce pochówku | |||
| nuncjusz w Hiszpanii | |||
| Okres sprawowania |
1785-1794 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat |
19 marca 1785 | ||
| Sakra biskupia |
8 maja 1785 | ||
| Kreacja kardynalska |
21 lutego 1794 | ||
| Kościół tytularny | |||
| Data konsekracji |
8 maja 1785 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Życiorys edytuj
Urodził się 20 stycznia 1738 roku, jako jedno z pięciorga dzieci Cinzia Francesca Vincenti Gentili Mareriego i Cateriny Razzy di Sermoneta[1]. Początkowo pobierał nauki w rodzinnej miejscowości, a następnie udał się do Rzymu, gdzie studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Powrócił do Rieti, gdzie został klerykiem, a następnie został mianowany audytorem nuncjatury w Hiszpanii[1]. Był zmuszony zmagać się z represjami wobec zakonu jezuitów, zarządzonych przez króla Karola III[1]. Funkcję w Hiszpanii pełnił do 1775 roku, kiedy to powrócił do Rzymu i został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i protonotariuszem apostolskim[1]. 19 marca 1785 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. 11 kwietnia został mianowany tytularnym arcybiskupem Koryntu i 8 maja przyjął sakrę[2]. W sierpniu został mianowany nuncjuszem w Hiszpanii i pełnił ten urząd do grudnia 1794 roku[1]. 21 lutego 1794 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny SS. Nereo e Achilleo[2]. W latach 1795–1796 był legatem w Bolonii do momentu, gdy dostała się ona pod okupację francuską[1]. W 1798 został uwięziony i osadzony w Rzymie, jednak dzięki zapłaceniu okupu, został uwolniony i powrócił do Rieti[1]. 3 sierpnia 1807 roku papież podniósł go do godności kardynała biskupa i polecił mu objęcie diecezji Sabiny[2]. W czasie nieobecności kardynała Giuseppego Marii Dorii Pamphili był prokamerlingiem Kościoła Rzymskiego[1]. W 1810 roku został zmuszony do wyjazdu do Paryża, gdzie zmarł 21 marca 1811 roku[1].