Ireneusz Branowski
Ireneusz Konrad Branowski, ps. Blahaczek (ur. 25 listopada 1892 w Winnikach, zm. 7 marca 1936 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Ireneusz Konrad Branowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
25 listopada 1892 |
| Data i miejsce śmierci |
7 marca 1936 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1936 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant Okręgu Nr 1 Związku Strzeleckiego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 25 listopada 1892 w Winnikach, w ówczesnym powiecie lwowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Rudolfa, urzędnika, i Karoliny z Kleszczyńskich[1][2].
Od 1911 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 2 pułku piechoty. Od 21 maja do 22 lipca był słuchaczem III Kursu Szkoły Podchorążych Legionów Polskich. 28 lipca 1915 został przeniesiony z batalionu uzupełniającego nr II do 6 pułku piechoty. 1 kwietnia 1916 roku awansował na chorążego[3]. Dowodził plutonem. 6 lipca 1916 został ranny w bitwie pod Kostiuchnówką. Po zakończeniu rekonwalescencji został przydzielony do 3 kompanii uzupełniającej. Od 1 stycznia 1917 ponownie służył w 6 pp. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. 16 lutego 1918, po bitwie pod Rarańczą, został internowany przez Austriaków w Witkowicach.
13 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W czasie wojny z bolszewikami pełnił służbę w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Instytucie Wojskowo-Wydawniczym w Warszawie[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 447. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był 13 pułk piechoty w Pułtusku[5]. W 1923 pełnił służbę w 69 pułku piechoty w Gnieźnie, a w następnym roku, w Oddziale I Sztabu Generalnego[6][7]. 18 lutego 1928 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z jednoczesnym przydziałem do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych[9]. 31 marca 1930 został przeniesiony do 32 pułku piechoty w Modlinie na stanowisko dowódcy batalionu[10][11]. 28 czerwca 1933 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy na stanowisko kwatermistrza[12]. 18 kwietnia 1935 został przeniesiony do Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego Okręgu Korpusu Nr I na stanowisko komendanta Okręgu Nr 1 Związku Strzeleckiego[13].
Zmarł 7 marca 1936 w Warszawie[14]. 11 marca 1936 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[15] (kwatera 19A-8-28)[16].
Był żonaty ze Stefanią z Gajewskich (1892–1958), nauczycielką, z którą miał córkę Irenę, ps. Irena (1924–2004), łączniczkę Podobwodu „Sławbor”[1][16][17].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6333[1]
- Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18][19]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[19]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką[1]
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych
- Państwowa Odznaka Sportowa[1]
- Odznaka Strzelecka[1]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Branowski (Blahaczek-Branowski) Ireneusz Konrad. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.77-7329 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-04].
- ↑ Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 : Branowski Ireneusz Konrad, ps. „Blahaczek”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2025-03-04].
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 27.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 58, 558.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 44.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 323, 408.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 8, 286, 353.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 45.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 181.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 104.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30, 562.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 131.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 38.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1936 roku, s. 32.
- ↑ „Polska Zbrojna” Nr 69 z 10 marca 1936 roku, s. 6. „Polska Zbrojna” Nr 70 z 11 marca 1936 roku, s. 6.
- ↑ a b Ireneusz Branowski. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie. [dostęp 2025-03-04].
- ↑ Irena Branowska. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2025-03-04].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199
- ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 24.
Bibliografia
edytuj- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.