Irydologia
Ten artykuł opisuje teorie, metody lub czynności niezgodne ze współczesną wiedzą medyczną. |
Irydologia – dział medycyny alternatywnej[1], zajmujący się kompleksową oceną stanu zdrowia na podstawie wyglądu tęczówki[2][3][4][5][6].
Dawniej badanie irydologiczne polegało na odpowiednim oświetleniu oczu za pomocą lampy szczelinowej[7] w taki sposób, aby można było dokładnie przejrzeć się tęczówce[8] i porównywali zaobserwowane zmiany z mapami irydologicznymi. Mapy te są schematami prezentującymi pola projekcji. Przedstawiają one podział powierzchni tęczówki na pola projekcji poszczególnych układów i narządów wewnętrznych. Każdej części ciała odpowiada ściśle określone miejsce na powierzchni tęczówki oka[9].
Skuteczność irydologiiEdytuj
Zwolennicy irydologii donoszą o wysokiej trafności diagnoz (80%)[10], jednak przeczą temu niektóre badania kliniczne[11][12][13][14], a w medycznej literaturze naukowej irydologia opisywana jest jako bezwartościowa i potencjalnie szkodliwa[15][16]. Np. w teście diagnostycznym z 2005 roku przeprowadzonym na 110 pacjentach, spośród których 68 miało stwierdzone różne formy raka, po badaniu przez doświadczonego irydologa jedynie w 3 przypadkach postawiono właściwą diagnozę (przy czym irydolog miał możliwość zaproponowania 5 diagnoz dla każdego pacjenta)[12]. Irydologia zdaje się być bezwartościową metodą diagnozowania nowotworów, gdzie w przypadku np cukrzycy, jej skuteczność wynosi 90%.
HistoriaEdytuj
Irydologia w starożytnościEdytuj
Zwolennicy irydologii wskazują, że analiza wyglądu tęczówki do badania organizmu ludzkiego była stosowana za czasów faraona Tutenchamona. Autorem pracy na ten temat był kapłan El Aksy[17][18], który przyczynił się również do rozpowszechnienia wiedzy o irydologii z Egiptu do Babilonii, Tybetu i Indochin[19]. Starożytni rolnicy wykorzystywali elementy irydologii do oceny stanu zdrowia kupowanego bydła[17]. Ponad 3000 lat temu irydologia praktykowana była w Chinach[18], Indiach i Japonii – starożytni lekarze wyodrębnili odpowiednie punkty na tęczówce oka, do zbadania zmian, które powstały w wyniku pewnych schorzeń[20].
Irydologia w XIX wiekuEdytuj
Irydologia cieszyła się największym zainteresowaniem w Europie w XIX wieku. Za jej narodziny uważany jest rok 1861[2]. Twórcami współczesnej irydologii są węgierski lekarz Ignac Peczely i szwedzki duchowny Nils Liljequist, którzy niezależnie stworzyli bardzo podobne podstawowe mapy irydologiczne. Ich prace stały się znane około roku 1880[21]. Nils Liljequist w roku 1897 opublikował pracę „Diagnoza na podstawie oka”[22]. W Niemczech irydologię wykładał pastor Emanuel Felke, na którego cześć powstał Pastor Felke Institut, mający na celu rozwój oraz promocję irydologii[23].
Irydologia w XX wiekuEdytuj
W roku 1920 dr M. Madaus zaczął wydawać czasopismo irydologiczne „Iriscorrespondens”, które pozwoliło zorganizować działalność irydologów z całego świata[22]. Zainteresowanie irydologią wzrosło w połowie XX wieku[2][24]. W 1970 roku B. Jensen opublikował książkę „Nauka i praktyka irydologii”, która uznawana jest za podstawowy podręcznik w tej dziedzinie[24]. W 1980 r. odbyła się w Paryżu pierwsza Międzynarodowa Konferencja Irydologów. Postanowiono wtedy utworzyć fundację badań nad irydodiagnostyką[25].
OrganizacjeEdytuj
W roku 1951 założono Organizację Irydologów (FIA)[22]. W Warszawie działa Polskie Towarzystwo Irydologii i Homeopatii[26].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ irydologia. Słownik języka polskiego PWN. [dostęp 2017-07-24].
- ↑ a b c Krzysztof Żygadło: Irydologia (pol.). Irydolog.pl. [dostęp 2017-07-24].
- ↑ Dorland 1988 ↓.
- ↑ Jensen i Bodeen 2011 ↓, s. 21.
- ↑ Szmukała-Rostovceva 2014 ↓, s. 11.
- ↑ Karpov i Chmielewska 2008 ↓, s. 5–9.
- ↑ Bardadyn ↓, s. 14.
- ↑ Szmukała-Rostovceva 2014 ↓, s. 12.
- ↑ Bardadyn ↓, s. 17.
- ↑ Co to jest Irydologia?. Irydologia.vxm.pl. [dostęp 2017-07-24].
- ↑ Cockburn, D. M. A Study of the Validity of Iris Diagnosis. „The Australian Journal of Optometry”. 64 (4), s. 154–157, 1981. DOI: 10.1111/j.1444-0938.1981.tb02989.x (ang.).
- ↑ a b K. Münstedt, S. El-Safadi, F. Brück, M. Zygmunt i inni. Can iridology detect susceptibility to cancer? A prospective case-controlled study. „J Altern Complement Med”. 11 (3), s. 515–519, 2005. DOI: 10.1089/acm.2005.11.515. PMID: 15992238.
- ↑ Russell Worrall, Wayne Cannan, Mary Eastwood, Debwah Steinbe. Iridology: Diagnostic validity in orthopedic trauma. „The Scientific Review of Alternative Medicine”. 6, s. 63–67, 2002. [dostęp 2017-07-24].
- ↑ Rajeev Thakur , Renu Goyal , Smita Sarma , Laboratory Diagnosis of Tuberculous Meningitis – Is There a Scope for Further Improvement?, „Journal of Laboratory Physicians”, 2 (1), 2010, s. 21–24, DOI: 10.4103/0974-2727.66705, PMID: 21814402, PMCID: PMC3147081 .
- ↑ E. Ernst. Iridology: not useful and potentially harmful. „Arch. Ophthalmol.”. 118 (1), s. 120–121, 2000. DOI: 10.1001/archopht.118.1.120. PMID: 10636425.
- ↑ Stephen Barrett: Iridology is Nonsense. Quackwatch. [dostęp 2017-07-24].
- ↑ a b Karpov i Chmielewska 2008 ↓, s. 6.
- ↑ a b Szmukała-Rostovceva 2014 ↓, s. 18.
- ↑ Szmukała-Rostovceva 2014 ↓, s. 17–18.
- ↑ Karpov i Chmielewska 2008 ↓, s. 5.
- ↑ Jensen i Bodeen 2011 ↓, s. 24–25.
- ↑ a b c Karpov i Chmielewska 2008 ↓, s. 7.
- ↑ Jensen i Bodeen 2011 ↓, s. 27.
- ↑ a b Karpov i Chmielewska 2008 ↓, s. 8.
- ↑ Historia irydologii (pol.). Irydologia.vxm.pl. [dostęp 2017-07-24].
- ↑ Polskie Towarzystwo Irydologii i Homeopatii (pol.). PanoramaFirm.pl. [dostęp 2013-10-22].
BibliografiaEdytuj
- Newman W. Dorland: Dorland’s Illustrated Medical Dictionary. Elsevier – Health Sciences Division, 1988. ISBN 0-7216-3154-1.
- Bernard Jensen, Donald V. Bodeen: Co Twoje oczy mówią o zdrowiu. Irydologia w praktyce. Białystok: Studio Astropsychologii, 2011. ISBN 978-83-7377-501-5.
- Marek Bardadyn: Irydologia dla wszystkich. Oko powie wszystko. Rozpoznawanie i leczenie chorób metodami naturalnymi.
- Sergiusz Karpov, Wiera Chmielewska: Irydologia w praktyce. Gliwice: Wydawnictwo „Złote Myśli”, 2008. ISBN 978-83-7582-490-2.
- Aliona Szmukała-Rostovceva: Irydologia zilustrowana. Praktyczny poradnik. Znaki irydologiczne na ponad 230 zdjęciach. Gdańsk: GWP, 2014. ISBN 978-83-60577-91-2.