Otwórz menu główne
Wikipedia

Irydologia

Star of life caution.svg
 Ten artykuł opisuje teorie, metody lub czynności niezgodne ze współczesną wiedzą medyczną.

Irydologia – dział medycyny alternatywnej[1], zajmujący się kompleksową oceną stanu zdrowia na podstawie wyglądu tęczówki[2][3][4][5][6].

Zielono-żółta tęczówka dookoła przezroczystej źrenicy. Białą zewnętrzną powierzchnią jest twardówka
Mapa irydologiczna lewej tęczówki oka człowieka
Mapa irydologiczna prawej tęczówki oka człowieka.

Dawniej badanie irydologiczne polegało na odpowiednim oświetleniu oczu za pomocą lampy szczelinowej[7] w taki sposób, aby można było dokładnie przejrzeć się tęczówce[8] i porównywali zaobserwowane zmiany z mapami irydologicznymi. Mapy te są schematami prezentującymi pola projekcji. Przedstawiają one podział powierzchni tęczówki na pola projekcji poszczególnych układów i narządów wewnętrznych. Każdej części ciała odpowiada ściśle określone miejsce na powierzchni tęczówki oka[9].

Spis treści

Skuteczność irydologiiEdytuj

Zwolennicy irydologii donoszą o wysokiej trafności diagnoz (80%)[10], jednak przeczą temu badania kliniczne[11][12][13][14], a w medycznej literaturze naukowej irydologia opisywana jest jako bezwartościowa i potencjalnie szkodliwa[15][16]. Np. w teście diagnostycznym z 2005 roku przeprowadzonym na 110 pacjentach, spośród których 68 miało stwierdzone różne formy raka, po badaniu przez doświadczonego irydologa jedynie w 3 przypadkach postawiono właściwą diagnozę (przy czym irydolog miał możliwość zaproponowania 5 diagnoz dla każdego pacjenta)[12].

HistoriaEdytuj

Irydologia w starożytnościEdytuj

Zwolennicy irydologii wskazują, że analiza wyglądu tęczówki do badania organizmu ludzkiego była stosowana za czasów faraona Tutenchamona. Autorem pracy na ten temat był kapłan El Aksy[17][18], który przyczynił się również do rozpowszechnienia wiedzy o irydologii z Egiptu do Babilonii, Tybetu i Indochin[19]. Starożytni rolnicy wykorzystywali elementy irydologii do oceny stanu zdrowia kupowanego bydła[17]. Ponad 3000 lat temu irydologia praktykowana była w Chinach[18], Indiach i Japonii – starożytni lekarze wyodrębnili odpowiednie punkty na tęczówce oka, do zbadania zmian, które powstały w wyniku pewnych schorzeń[20].

Irydologia w XIX wiekuEdytuj

Irydologia cieszyła się największym zainteresowaniem w Europie w XIX wieku. Za jej narodziny uważany jest rok 1861[2]. Twórcami współczesnej irydologii są węgierski lekarz Ignac Peczely i szwedzki duchowny Nils Liljequist, którzy niezależnie stworzyli bardzo podobne podstawowe mapy irydologiczne. Ich prace stały się znane około roku 1880[21]. Nils Liljequist w roku 1897 opublikował pracę „Diagnoza na podstawie oka”[22]. W Niemczech irydologię wykładał pastor Emanuel Felke, na którego cześć powstał Pastor Felke Institut, mający na celu rozwój oraz promocję irydologii[23].

Irydologia w XX wiekuEdytuj

W roku 1920 dr M. Madaus zaczął wydawać czasopismo irydologiczne „Iriscorrespondens”, które pozwoliło zorganizować działalność irydologów z całego świata[22]. Zainteresowanie irydologią wzrosło w połowie XX wieku[2][24]. W 1970 roku B. Jensen opublikował książkę „Nauka i praktyka irydologii”, która uznawana jest za podstawowy podręcznik w tej dziedzinie[24]. W 1980 r. odbyła się w Paryżu pierwsza Międzynarodowa Konferencja Irydologów. Postanowiono wtedy utworzyć fundację badań nad irydodiagnostyką[25].

OrganizacjeEdytuj

W roku 1951 założono Organizację Irydologów (FIA)[22]. W Warszawie działa Polskie Towarzystwo Irydologii i Homeopatii[26].

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ irydologia. Słownik języka polskiego PWN. [dostęp 2017-07-24].
  2. ↑ a b c Krzysztof Żygadło: Irydologia (pol.). Irydolog.pl. [dostęp 2017-07-24].
  3. ↑ Dorland 1988 ↓.
  4. ↑ Jensen i Bodeen 2011 ↓, s. 21.
  5. ↑ Szmukała-Rostovceva 2014 ↓, s. 11.
  6. ↑ Karpov i Chmielewska 2008 ↓, s. 5–9.
  7. ↑ Bardadyn ↓, s. 14.
  8. ↑ Szmukała-Rostovceva 2014 ↓, s. 12.
  9. ↑ Bardadyn ↓, s. 17.
  10. ↑ Co to jest Irydologia?. Irydologia.vxm.pl. [dostęp 2017-07-24].
  11. ↑ Cockburn, D. M. A Study of the Validity of Iris Diagnosis. „The Australian Journal of Optometry”. 64 (4), s. 154–157, 1981. DOI: 10.1111/j.1444-0938.1981.tb02989.x (ang.). 
  12. ↑ a b K. Münstedt, S. El-Safadi, F. Brück, M. Zygmunt i inni. Can iridology detect susceptibility to cancer? A prospective case-controlled study. „J Altern Complement Med”. 11 (3), s. 515–519, 2005. DOI: 10.1089/acm.2005.11.515. PMID: 15992238. 
  13. ↑   Russell Worrall, Wayne Cannan, Mary Eastwood, Debwah Steinbe. Iridology: Diagnostic validity in orthopedic trauma. „The Scientific Review of Alternative Medicine”. 6, s. 63–67, 2002. [dostęp 2017-07-24]. 
  14. ↑   Rajeev Thakur, Renu Goyal, Smita Sarma, Laboratory Diagnosis of Tuberculous Meningitis – Is There a Scope for Further Improvement?, „Journal of Laboratory Physicians”, 2 (1), 2010, s. 21–24, DOI: 10.4103/0974-2727.66705, PMID: 21814402, PMCID: PMC3147081.
  15. ↑   E. Ernst. Iridology: not useful and potentially harmful. „Arch. Ophthalmol.”. 118 (1), s. 120–121, 2000. DOI: 10.1001/archopht.118.1.120. PMID: 10636425. 
  16. ↑ Stephen Barrett: Iridology is Nonsense. Quackwatch. [dostęp 2017-07-24].
  17. ↑ a b Karpov i Chmielewska 2008 ↓, s. 6.
  18. ↑ a b Szmukała-Rostovceva 2014 ↓, s. 18.
  19. ↑ Szmukała-Rostovceva 2014 ↓, s. 17–18.
  20. ↑ Karpov i Chmielewska 2008 ↓, s. 5.
  21. ↑ Jensen i Bodeen 2011 ↓, s. 24–25.
  22. ↑ a b c Karpov i Chmielewska 2008 ↓, s. 7.
  23. ↑ Jensen i Bodeen 2011 ↓, s. 27.
  24. ↑ a b Karpov i Chmielewska 2008 ↓, s. 8.
  25. ↑ Historia irydologii (pol.). Irydologia.vxm.pl. [dostęp 2017-07-24].
  26. ↑ Polskie Towarzystwo Irydologii i Homeopatii (pol.). PanoramaFirm.pl. [dostęp 2013-10-22].

BibliografiaEdytuj

  • Newman W. Dorland: Dorland’s Illustrated Medical Dictionary. Elsevier – Health Sciences Division, 1988. ISBN 0-7216-3154-1.
  • Bernard Jensen, Donald V. Bodeen: Co Twoje oczy mówią o zdrowiu. Irydologia w praktyce. Białystok: Studio Astropsychologii, 2011. ISBN 978-83-7377-501-5.
  • Marek Bardadyn: Irydologia dla wszystkich. Oko powie wszystko. Rozpoznawanie i leczenie chorób metodami naturalnymi.
  • Sergiusz Karpov, Wiera Chmielewska: Irydologia w praktyce. Gliwice: Wydawnictwo „Złote Myśli”, 2008. ISBN 978-83-7582-490-2.
  • Aliona Szmukała-Rostovceva: Irydologia zilustrowana. Praktyczny poradnik. Znaki irydologiczne na ponad 230 zdjęciach. Gdańsk: GWP, 2014. ISBN 978-83-60577-91-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Irydologia&oldid=55902305”