Iwan Wasiljewicz Bołdin (ros. Иван Васильевич Болдин, (ur. 3 sierpnia?/15 sierpnia 1892 we wsi Wysokaja w guberni penzeńskiej, zm. 28 marca 1965 w Kijowie) – radziecki wojskowy, generał pułkownik od 15 lipca 1944.

Iwan Bołdin
Иван Васильевич Болдин
ilustracja
generał pułkownik generał pułkownik
Pełne imię i nazwisko

Iwan Wasiljewicz Bołdin

Data i miejsce urodzenia

15 sierpnia 1892
Wysokaja, gubernia penzeńska

Data i miejsce śmierci

28 marca 1965
Kijów, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1917
1918–1965

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
Armia Radziecka

Jednostki

6 Korpus Zmechanizowany

Stanowiska

dowódca: Grupy Konno-Zmechanizowanej, 19 i 50 Armii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa;
II wojna światowa

Późniejsza praca

inspektor

Odznaczenia
Order LeninaOrder LeninaOrder Czerwonego SztandaruOrder Czerwonego SztandaruOrder Czerwonego SztandaruOrder Suworowa I klasy (ZSRR)Order Kutuzowa I klasy (ZSRR)Order Czerwonej GwiazdyOrder Czerwonej GwiazdyMedal „Za obronę Moskwy”Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Od 1917 działacz komunistyczny. Uczestnik I wojny światowej. W Armii Czerwonej od 1919. Brał udział w rosyjskiej wojnie domowej po stronie czerwonych, w 1923 dowodząc już pułkiem. W 1936 ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego. Dowodził różnymi dywizjami piechoty. Awansował w wyniku stalinowskich czystek, zostając najpierw dowódcą korpusu piechoty, a następnie w 1938 dowódcą Kalinińskiego Okręgu Wojskowego. W czasie agresji ZSRR na Polskę w 1939 dowodził Grupą Konno-Zmechanizowaną[1], działającą w okolicach Wołkowyska, Grodna i Białegostoku. W czerwcu 1940 został zastępcą dowódcy Zachodniego Specjalnego Okręgu Wojskowego.

W czerwcu 1941 został odcięty od głównych sił pod Grodnem, ale po 45 dniach, po przebyciu 600 km zdołał dotrzeć do własnych linii wraz z 1 645 żołnierzami 6 Korpusu Zmechanizowanego. Został dowódcą 19 Armii, a od listopada 1941 do 1945 był dowódcą 50 Armii. W lutym 1945 został zastępcą dowódcy 3 Frontu Ukraińskiego.

Członek KPZR. Po wojnie był jednym z generalnych inspektorów w Ministerstwie Obrony ZSRR.

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj