Wikipedia

Iwona Śledzińska-Katarasińska

polska dziennikarka i polityk, w latach 1991–2023 posłanka na Sejm

Iwona Elżbieta Śledzińska-Katarasińska (ur. 3 stycznia 1941 w Komornikach[1], zm. 1 stycznia 2024[2] w Warszawie[3]) – polska dziennikarka i polityk, posłanka na Sejm I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji. Była jedyną osobą zasiadającą nieprzerwanie w Sejmie III RP przez jego pierwszych dziewięć kadencji (1991–2023)[4][5].

Iwona Śledzińska-Katarasińska
Ilustracja
Iwona Śledzińska-Katarasińska (2016)
Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1941
Komorniki

Data i miejsce śmierci

1 stycznia 2024
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarka, polityk

Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Stanowisko

posłanka na Sejm I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji (1991–2023)

Partia

PZPR, ROAD, UD, UW, PO

Małżeństwo

Jerzy Katarasiński

Odznaczenia
Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Od lewej: Iwona Śledzińska-Katarasińska, Małgorzata Kidawa-Błońska, Sławomir Rybicki i Urszula Augustyn (2011)

Życiorys edytuj

Wykształcenie i działalność w PRL edytuj

W 1963 uzyskała magisterium z filologii polskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego[6][7]. W latach 1963–1964 była zatrudniona jako korektorka w łódzkim oddziale PWN[8]. Od połowy lat 60. pracowała jako dziennikarka[8]. W latach 1972–1981 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W PRL wraz z mężem Jerzym Katarasińskim pracowała w „Dzienniku Łódzkim” oraz „Głosie Robotniczym”, organie komitetu wojewódzkiego PZPR w Łodzi. W latach 1973–1975 była zatrudniona jako dziennikarka w Łódzkim Ośrodku Telewizyjnym[8].

W latach 80. działała w opozycji demokratycznej, od 1981 należała do „Solidarności”[9]. 27 stycznia 1981 wraz z Marianem Miszalskim jako jedyni dziennikarze w Łodzi wzięli udział w strajku ostrzegawczym o wolne soboty[8]. W stanie wojennym została na krótki czas internowana (od 13 do 16 grudnia 1981; zwolniono ją z uwagi na ciążę[8]). Objęta zakazem wykonywania zawodu dziennikarza, pracowała następnie m.in. w biurze podróży[9], redagowała też miesięcznik „Niewidomy Spółdzielca”[10]. Zajmowała się również redakcją wydawnictw podziemnych[9]. Działała w Duszpasterstwie Środowisk Twórczych przy parafii Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi[8], współpracując m.in. ze Stefanem Miecznikowskim[10]. W związku z działalnością opozycyjną do 1985 była rozpracowywana przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa[8]. W 1989 została sekretarzem wojewódzkiego Komitetu Obywatelskiego NSZZ „Solidarność”, w ramach którego brała udział w kampanii wyborczej przed wyborami czerwcowymi[10].

Działalność w III RP edytuj

Współtworzyła łódzki dodatek „Gazety Wyborczej”, kierowała nim jako redaktor naczelna w latach 1990–1991[9]. Od 1990 do 1994 była wiceprzewodniczącą zarządu głównego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich[9]. W późniejszych latach była też związana z macierzystą uczelnią jako uczestniczka jej programu mentorskiego[11].

W 1990 wstąpiła do Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna. Później należała do Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W 2001 znalazła się w grupie parlamentarzystów, która wraz z Donaldem Tuskiem odeszła z UW i współtworzyła Platformę Obywatelską[10]. W 1997 była kandydatką na stanowisko ministra kultury i sztuki w gabinecie Jerzego Buzka. Wycofała się na skutek protestu AWS po oskarżeniu jej o publikacje artykułów antysemickich oraz krytykujących wystąpienia studenckie podczas wydarzeń marcowych w 1968[12]. Posłanka stwierdziła wówczas: Nie zrezygnowałam dlatego, że czuję się winna. 30 lat temu ukazywały się artykuły, przyznaję podłe i głupie, sygnowane moim nazwiskiem[13]; ministrem została wówczas Joanna Wnuk-Nazarowa.

W 1990 została wybrana do Rady Miejskiej w Łodzi[10], w której zasiadała do 1994[9]. W 1991 po raz pierwszy uzyskała mandat posłanki na Sejm kandydując z listy UD. W 1993 i w 1997 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję. Do Sejmu IV i V kadencji (2001 i 2005) wybierana z ramienia Platformy Obywatelskiej z najwyższym poparciem w okręgu łódzkim. Do 2006 kierowała zarządem regionu łódzkiego Platformy Obywatelskiej.

1 grudnia 2006 została ukarana przez sąd rejonowy karą grzywny w wysokości 3000 zł i zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych przez 6 miesięcy za wykroczenie kierowanie pojazdem mechanicznym po spożyciu alkoholu oraz niezachowanie należytej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu. 2 kwietnia 2007 Sąd Okręgowy w Łodzi, działając jako sąd odwoławczy, uznał, że nie prowadziła samochodu w stanie po użyciu alkoholu i zmienił w tej części wyrok, wymierzając jej karę grzywny w wysokości 300 zł za spowodowanie kolizji drogowej (art. 86 § 1 kodeksu wykroczeń)[14].

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty z rzędu została posłanką, otrzymując w okręgu łódzkim 28 516 głosów. Również w 2007 została skarbnikiem Klubu Parlamentarnego PO. Była także członkinią rady krajowej partii oraz wiceprzewodniczącą KP PO[10]. W wyborach w 2011 była kandydatką Platformy Obywatelskiej do Sejmu z drugiego miejsca listy w okręgu łódzkim. Uzyskała mandat poselski na siódmą z rzędu kadencję, zdobywając 16 279 głosów[15].

W latach 2005–2015 była przewodniczącą Komisji Kultury i Środków Przekazu w Sejmie V, VI i VII kadencji. W 2010 z rekomendacji klubu parlamentarnego PO została członkiem rady programowej TVP S.A.[16], w 2014 wybrana przewodniczącą tego gremium[17].

W 2015 została ponownie wybrana do Sejmu, otrzymując 21 424 głosy[18], stając się tym samym jedynym parlamentarzystą wykonującym mandat nieprzerwanie od 1991. Również w wyborach w 2019 z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję, poparły ją wówczas 17 254 osoby[19]. W 2023 nie została wybrana do Sejmu kolejnej kadencji[20].

Zmarła 1 stycznia 2024[2]. 8 stycznia 2024 po mszy pogrzebowej w kościele św. Teresy została pochowana w alei zasłużonych na cmentarzu Doły w Łodzi[21] (kw. XXXIV/26/1)[22]. Pogrzeb miał charakter państwowy, w uroczystościach wzięli udział premier Donald Tusk i marszałek Senatu Małgorzata Kidawa-Błońska[21].

Odznaczenia edytuj

Życie prywatne edytuj

Córka Tadeusza i Zofii. Mieszkała w Łodzi[24]. Jej mężem był dziennikarz Jerzy Katarasiński (1936–1989). Miała córkę Kamę, psycholożkę i lekarkę[10]. W 1999 została fundatorką nagrody „Złote Pióro” im. Jerzego Katarasińskiego.

Publikacje edytuj

  • Iwona Śledzińska-Katarasińska, Maria Sondej (red.), Nasze 53 dni i dwa tygodnie: 4 czerwca ’89, Wist, Zgierz 2009, ISBN 978-83-929095-0-7.

Wyniki w wyborach ogólnopolskich edytuj

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1991 Unia Demokratyczna Sejm I kadencji nr 4 8299 (2,18%) [25]
1993 Sejm II kadencji nr 27 14 898 (3,25%) [26]
1997 Unia Wolności Sejm III kadencji 34 888 (8,26%) [27]
2001 Platforma Obywatelska Sejm IV kadencji nr 9 12 161 (3,63%) [28]
2005 Sejm V kadencji 23 119 (7,86%) [29]
2007 Sejm VI kadencji 28 516 (6,75%) [30]
2011 Sejm VII kadencji 16 279 (4,49%) [15]
2015 Sejm VIII kadencji 21 424 (5,97%) [18]
2019 Koalicja Obywatelska Sejm IX kadencji 17 254 (4,15%) [19]
2023 Sejm X kadencji 6411 (1,40%) [20]

Przypisy edytuj

  1. ↑ Anna Gronczewska: Wybory 2023. Partie układają listy wyborcze. Kto ma szanse na mandat poselski z list KO w Łodzi?. dzienniklodzki.pl, 26 lipca 2023. [dostęp 2023-07-26].
  2. ↑ a b Nie żyje Iwona Śledzińska-Katarasińska, była posłanka PO. rp.pl, 1 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-01].
  3. ↑ Iwona Śledzińska-Katarasińska. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2024-01-31].
  4. ↑ „Działalność polityczna jako służba dla obywateli”. Senator Kwiatkowski o Iwonie Śledzińskiej-Katarasińskiej. polskieradio24.pl, 1 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-02].
  5. ↑ Paweł Basiak: Iwona Śledzińska-Katarasińska nie żyje. Była posłanka miała 82 lata. interia.pl, 1 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-02].
  6. ↑ Iwona Śledzińska-Katarasińska. mamprawowiedziec.pl. [dostęp 2024-01-06].
  7. ↑ Posłowie VIII kadencji: Iwona Śledzińska-Katarasińska. sejm.gov.pl. [dostęp 2024-01-06].
  8. ↑ a b c d e f g Przemysław Stępień: Iwona Śledzińska-Katarasińska. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2024-01-03].
  9. ↑ a b c d e f Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. VII kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2012, s. 426.
  10. ↑ a b c d e f g O mnie. sledzinska-katarasinska.pl. [dostęp 2024-01-03].
  11. ↑ Odeszła dziennikarka, polityk, Absolwentka VIP UŁ. uni.lodz.pl, 2 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-02].
  12. ↑ Maciej Marosz, Antysemityzm i legitymacja, „Gazeta Polska” z 9 kwietnia 2008, s. 8.
  13. ↑ Śledzińska-Katarasińska: ekspert PO od mediów. rp.pl, 1 marca 2008. [dostęp 2015-06-04].
  14. ↑ Sąd: posłanka PO spowodowała kolizję, ale była trzeźwa. wp.pl, 2 kwietnia 2007. [dostęp 2015-06-04].
  15. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-06-04].
  16. ↑ KRRiT wybrała nowe rady programowe TVP i TV Polonia. wirtualnemedia.pl, 17 listopada 2010. [dostęp 2015-06-04].
  17. ↑ Nowe Prezydium Rady Programowej TVP. tvp.pl, 14 stycznia 2014. [dostęp 2015-06-04].
  18. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
  19. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
  20. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-16].
  21. ↑ a b Tomasz Matusiak: Pogrzeb Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej. Legendę Sejmu żegnał premier Donald Tusk. wyborcza.pl, 8 grudnia 2023. [dostęp 2024-01-08].
  22. ↑ Cmentarz Komunalny Doły. cmentarzekomunalne.lodz.systkom.pl. [dostęp 2024-01-12].
  23. ↑ Ostatnie pożegnanie Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej. gov.pl, 8 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-08].
  24. ↑ Tomasz Matusiak: Iwona Śledzińska-Katarasińska zostanie pochowana w Alei Zasłużonych cmentarza na Dołach w Łodzi. wyborcza.pl, 3 stycznia 2024. [dostęp 2024-01-06].
  25. ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 31 października 1991 r. o wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, przeprowadzonych w dniu 27 października 1991 r. (M.P. z 1991 r. nr 41, poz. 288).
  26. ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 23 września 1993 r. o wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 19 września 1993 r. (M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470).
  27. ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 25 września 1997 r. o wynikach wyborów do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 21 września 1997 r. (M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 620).
  28. ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2023-12-24].
  29. ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2023-12-24].
  30. ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2023-12-24].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Iwona_Śledzińska-Katarasińska&oldid=73586156”