Józef Barecki
Józef Barecki (ur. 22 listopada 1926 w Krakowie, zm. 29 maja 1999 w Warszawie) – polski dziennikarz i działacz PZPR, poseł na Sejm PRL VII, VIII i IX kadencji, w latach 1980–1981 rzecznik rządu Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego.
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 22 listopada 1926 Kraków | |
| Data i miejsce śmierci | 29 maja 1999 Warszawa | |
| Rzecznik prasowy Rządu PRL | ||
| Okres | od 26 września 1980 do 17 sierpnia 1981 | |
| Przynależność polityczna | Polska Zjednoczona Partia Robotnicza | |
| Poprzednik | Włodzimierz Janiurek | |
| Następca | Jerzy Urban | |
| Odznaczenia | ||
     
| ||
ŻyciorysEdytuj
Był synem Józefa i Otylii. Absolwent Szkoły Handlowej w Krakowie. Ukończył też Centralną Szkołę Dziennikarską przy Komitecie Centralnym PZPR w 1949 i WSNS przy KC PZPR w 1964. W 1945 został kreślarzem w dyrekcji PKP w Szczecinie. Był reporterem, a następnie kierownikiem działu dziennika „Głos Szczeciński” (1947–1952), zastępcą redaktora naczelnego gazety „Kurier Szczeciński” (1952–1955), redaktorem naczelnym „Głosu Szczecińskiego” (1955–1966) oraz zastępcą redaktora naczelnego i potem redaktorem naczelnym „Trybuny Ludu” (1972–1980). Krótkotrwały przewodniczący Radiokomitetu (od sierpnia do września 1980); rzecznik prasowy rządu (1980–1981), od 1983 redaktor naczelny powołanego wówczas oficjalnego organu rządu PRL „Rzeczpospolita”, a następnie od 1987 programowego miesięcznika KC PZPR „Nowe Drogi”. Wchodził również w skład Rady Redakcyjnej tego miesięcznika.
W czasie wojny należał do Armii Krajowej. W latach 1945–1948 był komendantem hufca Związku Harcerstwa Polskiego w Szczecinie. Od 1947 należał do Polskiej Partii Robotniczej i następnie (od 1948) do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, gdzie zasiadał w Komitecie Centralnym w latach 1975–1981. Od lipca 1986 do grudnia 1987 był kierownikiem Wydziału Propagandy tego organu. Poseł na Sejm PRL (1976–1989); przewodniczył kilku komisjom sejmowym – Komisji do Spraw Samorządu Pracowniczego Przedsiębiorstw (1982–1985), Komisji Administracji, Spraw Wewnętrznych i Wymiaru Sprawiedliwości (1985–1989), Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy „Prawo o stowarzyszeniach” oraz projektów ustaw dotyczących związków zawodowych (1989).
W latach 1978–1980 był przewodniczącym Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W 1983 wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. 28 listopada 1988 wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR-PPS – powstania PZPR[1].
Na emeryturze był od 1990. Pochowany na Cmentarzu Bródnowskim (kw. 5E, rząd I, grób 15).
Odznaczenia i nagrodyEdytuj
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1976)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[2]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1989)
- Medal Rodła
- Złoty Krzyż ZHP
- Nagroda dziennikarska miasta Szczecina (1946)
- Nagroda Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. B. Prusa (1984)
PrzypisyEdytuj
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 277, 29 listopada 1988, s. 5.
- ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 37. ISBN 83-223-2073-6.
BibliografiaEdytuj
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
- Cmentarz Bródnowski, praca zbiorowa, Urząd Dzielnicy Warszawa-Targówek, Warszawa 2007, s. 88, ISBN 978-83-920764-0-0, ISBN 978-83-920764-0-7