Wikipedia

Józef Biernacki (podpułkownik)

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Józef Biernacki[1] ps. „Szczęsny Poraj”[2] (ur. 11 kwietnia 1894[3] w Gnojnej, zm. 4 grudnia 1937[4] w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Józef Biernacki
„Szczęsny Poraj”
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1894
Gnojna

Data i miejsce śmierci

4 grudnia 1937
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1936

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Późniejsza praca

Sztab Generalny Wojska Polskiego

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I stopnia Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Życiorys edytuj

Józef Biernacki urodził się 11 kwietnia 1894 w Gnojnej, w powiecie błońskim, w rodzinie Stanisława Biernackiego herbu Poraj i Cecylii ze Szmideckich herbu Kowal. Był najmłodszym z siedmiorga rodzeństwa: Julia Cecylia, Stanisław Adam, Witold, Michał Zachariasz, Halina i Stefan Dąb-Biernacki, późniejszy generał dywizji Wojska Polskiego.

W czasie I wojny światowej pełnił służbę w Żandarmerii Polowej Legionów Polskich, w stopniu wachmistrza.

Od 16 czerwca do 30 listopada 1919 był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Latem 1920 był kierownikiem Wydziału Bezpieczeństwa Sekcji I Organizacyjnej Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych[5]. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Pełnił wówczas służbę w Oddziale I Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych[6].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Oddziale I Sztabu Generalnego, a jego oddziałem macierzystym był wówczas Oddział V Sztabu Generalnego[7]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 39. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. 8 czerwca 1922 został wcielony do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie. 3 listopada 1922 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza II Kursu Doszkolenia. 15 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera sztabu generalnego, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. Z dniem 15 października 1924 został przydzielony do 30 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko dowódcy I batalionu[10]. W latach 1925–1928 pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego pozostając oficerem nadetatowym 30 pp[11]. 5 listopada 1928 otrzymał przeniesienie z Ekspozytury Nr II w Warszawie Oddziału II Sztabu Generalnego do dowództwa 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisko szefa sztabu[12]. 23 grudnia 1929 został przeniesiony, bez prawa do należności za przeniesienie, do dowództwa 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach na stanowisko szefa sztabu[13]. Z dniem 1 listopada 1930 został przeniesiony do 61 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[14]. Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931[15]. 23 marca 1932 został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko I oficera sztabu generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, generała brygady Stanisława Kwaśniewskiego[16].

1 listopada 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska, a 1 lutego 1936 zawieszony w czynnościach służbowych. Orzeczeniem L. 53/32 Sądu Honorowego dla Oficerów Sztabowych Ministerstwa Spraw Wojskowych z 16 maja 1936 został skazany na karę wykluczenia z korpusu oficerskiego. Od tego orzeczenia wniósł odwołanie do Sądu Honorowego dla Generałów. 6 czerwca 1936 generał brygady Janusz Gąsiorowski złożył oświadczenie o treści: „wiadomo mi, że miał kilka spraw w Sądzie Honorowym. Wyniku nie znam”[17].

Generalny Inspektor Sił Zbrojnych, marszałek Polski Edward Śmigły-Rydz na wniosek Komisji Odznaki Pamiątkowej odmówił mu prawa do Odznaki Pamiątkowej Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych[18].

Popełnił samobójstwo. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[19] (kwatera 5A-6-24)[20].

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Na liście starszeństwa z 3 maja 1922 roku figuruje jako „Józef Biernacki-Poray”. W latach trzydziestych XX wieku, w ewidencji wojskowej figurował jako „Józef I Biernacki”
  2. ↑ Wykaz Legionistów ↓.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 256, sprostowano datę urodzenia Józefa Biernackiego z „11 kwietnia 1893 roku” na „11 kwietnia 1894 roku”.
  4. ↑ Związek Legionistów Polskich Okręg Stołeczny, Sprawozdanie Zarządu Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich w Warszawie za Czas od dn. 1.IV.1937 r. do dn. 30.IV.1939 r., Zakł. Druk. "Wspólnota", 1937 [dostęp 2020-03-20].
  5. ↑ Pismo Nr 6382/Org. wiceministra spraw wojskowych, generała porucznika Kazimierza Sosnkowskiego do Dowództwa Żandarmerii Wojskowej w Warszawie z 22 czerwca 1920 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/2/8, s. 310 [1].
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, poz. 789, tu jako Józef Poray-Biernacki.
  7. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 8, 556.
  8. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 37.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 169.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 10 października 1924 roku, s. 594.
  11. ↑ Lista oficerów Sztabu Generalnego, Oddział V Sztabu Generalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku), Drukarnia Sztabu Generalnego, Warszawa 1926, s. 10. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 120, 171.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 355.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 399.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 295
  15. ↑ Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku), Sztab Główny, Drukarnia Sztabu Generalnego, Warszawa 1931, s. 7.
  16. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 229. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 23, 419. Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 1 lipiec 1933 r. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1933, s. 13. Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1935, s. 12.
  17. ↑ Dokumenty w sprawie oficerów zdyskwalifikowanych w myśl punktu 4 Regulaminu Odznaki Pamiątkowej GISZ, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/106, s. 285, 287, 288, 299 [2].
  18. ↑ Dokumenty w sprawie oficerów zdyskwalifikowanych w myśl punktu 4 Regulaminu Odznaki Pamiątkowej GISZ, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/106, s. 301-304 [3].
  19. ↑ „Polska Zbrojna” Nr 336 z 5 grudnia 1937 roku, s. 4.
  20. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Biernacki_(podpułkownik)&oldid=73581499”