Józef Dziuba (pułkownik)
Józef Dziuba (ur. 21 stycznia 1919 w Kolbuszowej, zm. 30 marca 2008) – pułkownik Wojska Polskiego.
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 stycznia 1919 |
|---|---|
| Data śmierci |
30 marca 2008 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939–1955 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
17 Pułk Piechoty, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 21 stycznia 1919 w Kolbuszowej[1]. W wieku 20 lat jako podchorąży Wojska Polskiego brał udział w kampanii wrześniowej w szeregach 17 pułku piechoty w składzie 24 Dywizji Piechoty w ramach Armii „Karpaty”[2][1]. Był żołnierzem Batalionów Chłopskich, działając pod pseudonimem „Witek” na obszarze powiatu rzeszowskiego[1][2]. W 1944 został powołany do 16 Kołobrzeskiego pułku piechoty ludowego Wojska Polskiego i przydzielony do szkoły oficerskiej w Lublinie, której został absolwentem, po czym mianowano go dowódcą plutonu moździerzy w 6 pułku moździerzy. W ramach tzw. utrwalania władzy ludowej[3] brał udział w walkach z Ukraińską Powstańczą Armią[2]. Służył też w WOP[1]. Ukończył kurs oficerów sztabów w Rembertowie, po czym dalszą służbę pełnił w 65 pułku piechoty w składzie 18 Dywizji Piechoty, później w 15 pułku piechoty w składzie 5 Dywizji Piechoty oraz w sztabie 27 Dywizji Piechoty. W 1955 został przeniesiony do rezerwy.
Został zatrudniony w Rejonowej Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Sanoku. W 1980 odszedł na emeryturę. Był działaczem ZBoWiD[4] od 1957. Był prelegentem z ramienia ZBoWiD[3]. Od lutego 1982 członkiem Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego (ZBŻZiORWP) w Kole nr 4 im. Mariana Zaremby w Sanoku. W kwietniu 1988 jako działacz Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego został członkiem Miejskiej Komisji Wyborczej w Sanoku[5][3].
Otrzymał wiele odznaczeń bojowych, pamiątkowych, resortowych i od stowarzyszeń. Został awansowany na podpułkownika[2]. W publikacji z 2014 Władysław Stachowicz wskazał na „ekspresowe tempo awansowania podpułkownika Józefa Dziuby” w 1995[4]. W 2001 otrzymał nominację na stopień pułkownika w stanie spoczynku[6].
Jego żoną była Eugenia, z domu Hydzik (1924–2011). W 2000 para obchodził jubileusz 50 rocznicy zawarcia małżeństwa[7]. Oboje zostali pochowani w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1977)[8][1]
- Medal „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej” (1986)[9]
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal za Warszawę 1939–1945[1]
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945[1]
- Medal „Za udział w walkach o Berlin”[1]
- Odznaka honorowa „Za Zasługi dla ZBŻZiORWP”
- Wpis do Złotej Księgi zarządu ZBoWid w Sanoku (1989)[2].
- inne odznaczenia[1]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i Sztandar 1986 ↓, s. 97.
- ↑ a b c d e Dzień zwycięstwa – dzień kombatanta. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 15 (486) z 20–31 maja 1989.
- ↑ a b c ZBoWiD 1986 ↓, s. 263.
- ↑ a b Władysław Stachowicz. Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 170, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Wiesław Koszela. Miejskie Kolegium Wyborcze i Miejska Komisja Wyborcza w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 13 (448) z 1-10 maja 1988. Sanocka Fabryka Autobusów.
- ↑ Bartosz Błażewicz. Wojskowe honory. Awanse w stanie spoczynku. „Tygodnik Sanocki”. Nr 21 (498), s. 2, 25 maja 2001.
- ↑ Jolanta Ziobro. Długo i szczęśliwie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 21 (446), s. 3, 26 maja 2000.
- ↑ Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 127.
- ↑ Sztandar 1986 ↓, s. 22.
Bibliografia edytuj
- Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 1-335.
- Komitet Organizacyjny Fundacji Sztandaru. Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Zarząd Koła w Sanoku. Sanok: 1986, s. 1-194.
- Zbigniew Czernicki. Z żałobnej karty. Płk Józef Dziuba. „Głos Weterana i Rezerwisty”, s. 30, Luty 2009.