Józef Joachim Telega

polski inżynier, biomechanik

Józef Joachim Telega (ur. 24 marca 1943 w Przyszowicach, zm. 28 stycznia 2005 w Warszawie) – polski inżynier, biomechanik.

Józef Joachim Telega
Data i miejsce urodzenia

24 marca 1943
Przyszowice

Data i miejsce śmierci

28 stycznia 2005
Warszawa

profesor nauk technicznych
Specjalność: biomechanika, mechanika ciała stałego, mechanika kompozytów, metody matematyczne mechaniki, ośrodki porowate, pola sprzężone
Alma Mater

Uniwersytet Śląski

Doktorat

1972

Habilitacja

1992

Profesura

26 lutego 1999

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Śląska
Instytut Podstawowych Problemów Techniki PAN

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Grób Józefa Joachima Telegi na cmentarzu Bródnowskim (kw. 24E-6-13)

Życiorys edytuj

W 1968 ukończył studia na Wydziale Techniki Uniwersytetu Śląskiego, a dwa lata później na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym na tej uczelni. Rozpoczął pracę naukową na Politechnice Śląskiej i Politechnice Świętokrzyskiej, w 1972 uzyskał tytuł doktora. Od 1977 był związany z Instytutem Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk, w 1991 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1999 profesora zwyczajnego. Od 2001 kierował Pracownią Metod Wariacyjnych i Biomechaniki. Od 1984 do 1991 był kierownikiem zespołu redakcyjnego „Polskiej Bibliografii Analitycznej Mechaniki”, a od 1992 wchodził w skład rady naukowej „Archiwum Mechaniki Stosowanej” oraz uczestniczył w pracach Biblioteki Mechaniki Stosowanej.

Dorobek naukowy edytuj

Dorobek naukowy Józefa Joachima Telegi obejmuje trzynaście książek oraz ponad trzysta pięćdziesiąt publikacji i felietonów. Pełnił funkcję koordynatora wielu europejskich projektów badawczych dotyczących biomechaniki. Zainicjował powstanie Centrum Doskonałości CE ABIOMED, a następnie pełnił tam funkcję koordynatora naukowego. Jego specjalnością była biomechanika kości, zajmował się również nieliniową sprężystością, ośrodkami Cosserat'ów, metodami wariacyjnymi w mechanice ciał stałych i w teorii konstrukcji. Prowadził badania dotyczące teorii niezmienniczości i funkcjach tensorowych, a także jej zastosowań do formułowania równań konstytutywnych. Zajmował się mikromechaniką i matematyczną teorią homogenizacji kompozytów, mechaniką kontaktu, nierównościami wariacyjnymi, sterowaniem dokładnym i przybliżonym w ciałach stałych, a także w konstrukcjach i w zagadnieniach biomechanicznych.

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj