Józef Stanisław Kuryłowicz, ps. „Juhas” (ur. 16 kwietnia 1894 w Radymnie, zm. 18 lipca 1939 we Lwowie) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Józef Stanisław Kuryłowicz
Juhas
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

16 kwietnia 1894
Radymno

Data i miejsce śmierci

18 lipca 1939
Lwów

Przebieg służby
Lata służby

1914–1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

KRU Lwów Powiat

Stanowiska

komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Życiorys edytuj

Urodził się 16 kwietnia 1894 w Radymnie, w ówczesnym powiecie jarosławskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Franciszka i Bronisławy z Galasińskich[1][2]. Po ukończeniu czterech klas szkoły powszechnej w rodzinnym mieście, rozpoczął naukę w c. k. II Gimnazjum w Rzeszowie[3]. Od 7 maja 1914 kontynuował naukę w tym gimnazjum jako uczeń klasy VIIb tzw. „prywatysta” (uczniami tej klasy byli m.in. Czesław Bomba, Franciszek Demel i Kazimierz Iranek-Osmecki, a klasy VIIa m.in. Leopold Lis-Kula[4]). W 1912 został członkiem Związku Strzeleckiego[3].

Wyróżnił się 5 lipca 1916 w bitwie pod Kostiuchnówką[5].

Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) został wcielony do armii austro-węgierskiej[6].

12 listopada 1918 pod Lwowem został ranny[7].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 247. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W tym samym roku został przeniesiony do 71 Pułku Piechoty w Ostrowi Łomżyńskiej na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta kadry batalionu zapasowego[9]. W 1924 został przesunięty na stanowisko dowódcy I batalionu[10]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 66. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11][12][13]. W maju 1925 dowodził II batalionem[14]. Później został przeniesiony do 1 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko dowódcy I batalionu[15]. W marcu 1930 został przeniesiony do 84 Pułku Piechoty w Pińsku na stanowisko kwatermistrza[16][17]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Powiat na stanowisko komendanta[18]. 1 września 1938 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Lwów Powiat, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”[19].

Zmarł 18 lipca 1939 we Lwowie[20]. Trzy dni później został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa[6][21].

Był żonaty, adoptował Antoniego Bieniaka (ur. 22 marca 1932)[7][21].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Kolekcja ↓, s. 1, 4.
  2. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-06-09].
  3. a b Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  4. Sprawozdanie 1914 ↓, s. 84.
  5. Wniosek ↓, 2.
  6. a b Kuryłowicz Józef, ps. „Juhas”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-11-10].
  7. a b Kolekcja ↓, s. 2.
  8. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 41.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 552.
  10. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 290, 350.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 734.
  12. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 328, 406.
  13. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 19, w marcu 1939 zajmował 4. lokatę.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 275.
  15. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 17, 174.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 104.
  17. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 26, 612.
  18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 159.
  19. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 851.
  20. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 957.
  21. a b Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 200, s. 4, 1939-07-21. Warszawa. 
  22. Kolekcja ↓, s. 1.
  23. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 6.
  24. M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391.
  25. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932 roku, s. 196.
  26. a b c Kolekcja ↓, s. 3.
  27. a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 26.
  28. M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302.
  29. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 239.
  30. Przyznany przez cesarza Niemiec i króla Prus na wniosek dowódcy armii gen. Alexandra von Linsingena. Rozkaz Nr 177. „Goniec Polowy Legionów : Dziennik rozporządzeń Komendy Legionów Polskich”. 12, s. 1, 1916-01-15. Lwów. 

Bibliografia edytuj