Józef Lepiarczyk
Józef Lepiarczyk (ur. 7 września 1917 w Rybniku, zm. 16 grudnia 1985 w Krakowie) – polski historyk sztuki.
| Data i miejsce urodzenia |
7 września 1917 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 grudnia 1985 |
| profesor nauk historycznych | |
| Specjalność: historia sztuki | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Polska Akademia Nauk | |
| Status |
członek Komitetu Nauk o Sztuce PAN |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie kupca Jana i Antoniny Lepiarczyków[1]. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w gimnazjum w Rybniku (1935), w tym samym roku rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po roku jako drugi przedmiot wybrał historię sztuki i z czasem zupełnie jej się poświęcił. Studia przerwała wojna i tytuł magistra otrzymał dopiero 4 kwietnia 1950 roku na podstawie rozprawy o dziejach budowy kościoła Mariackiego. W tym samym roku został starszym asystentem w Katedrze Historii Sztuki UJ, wcześniej rezygnując z pracy w Wydziale Kultury Urzędu Marszałkowskiego. W 1951 zrezygnował także ze stanowiska na Politechnice w Krakowie pozostając na Uniwersytecie. W międzyczasie obejmował także stanowisko Miejskiego Konserwatora Zabytków.
Tytuł doktora uzyskał w 1952 roku dzięki pracy poświęconej działalności Franciszka Placidiego, habilitację – w 1968 (rozprawa o działalności architektonicznej Sebastiana Sierakowskiego). Tytuł profesora nadzwyczajnego przyznano mu w 1985 roku.
Obok działalności uniwersyteckiej Lepiarczyk brał udział w pracach licznych instytucji i komisji. Opublikował około 100 prac, z czego pierwsze pojawiły się w 1946. Jego dorobek zawiera publikacje bezpośrednio związane z historią sztuki, prace poświęcone problemom konserwacji i ochrony zabytków, bibliografie i katalogi zabytków. Pod jego kierunkiem powstały 22 prace magisterskie, recenzował 59. Był także recenzentem 12 prac doktorskich i przewodu habilitacyjnego Jana J. Ostrowskiego.
Zmarł w Krakowie, pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera LXIV-3-18)[2][3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Złoty Krzyż Zasługi[1]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)[4]
- Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
- Złota Odznaka „Za Pracę Społeczną dla miasta Krakowa” (1972)[1]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Stanisław Mossakowski, Józef Lepiarczyk (1917–1985), [w:] „Biuletyn Historii Sztuki” 47, wyd. 1986, Nr 2–4, s. 325–326.
- ↑ Jan Wiktor Tkaczyński (red.), Pro Memoria III. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzach Krakowa 1803–2017, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 164, ISBN 978-83-233-4527-5.
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2024-01-16].
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/165 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
Bibliografia edytuj
- Stanisław Mossakowski, Józef Lepiarczyk (1917–1985), [w:] „Biuletyn Historii Sztuki” 47, wyd. 1986, Nr 2–4, s. 325–326.
- Małkiewicz A., Z dziejów polskiej historii sztuki. Studia i szkice, Kraków [2005], ISBN 83-242-0515-2.
- Zbigniew Beiersdorf, Lepiarczyk Józef, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, red. Henryk Kondziela, Hanna Krzyżanowska, z. 2, Poznań, Wyd. Poznańskie 2006, ISBN 83-7177-416-8.