Józef Orewczuk
Józef Zbigniew Orewczuk (ur. 14 października 1930 w Tarnopolu[1], zm. 9 sierpnia 2012[2]) – polski dyplomata, działacz partyjny i państwowy, chargé d’affaires ambasady PRL w Malezji (1983–1984, nie objął stanowiska).
| Data i miejsce urodzenia |
14 października 1930 |
|---|---|
| Data śmierci |
9 sierpnia 2012 |
| Chargé d’affaires a.i. PRL w Malezji (nie objął stanowiska) | |
| Okres |
od 5 listopada 1983 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Grzegorz Nobis (chargé d’affaires a.i.) |
| Następca |
Zygmunt Łyszczek (chargé d’affaires a.i.) |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujSyn Eliasza i Julii. W czasie II wojny światowej zesłano go na Syberię, gdzie więziono go w łagrach. Wychowywał się w domach dziecka w Niżnej Uwielce na Uralu i w Elblągu[2], gdzie ukończył Państwowe Liceum Administracyjno-Gospodarcze (1951). W 1950 instruktor organizacyjny w Zarządzie Powiatowym Związku Młodzieży Polskiej w Elblągu, potem do 1951 wicekomendant powiatowy Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”. Następnie w 1951 rozpoczął studia na Wydziale Dyplomatyczno–Konsularnym Szkoły Głównej Służby Zagranicznej (magisterium w 1961), ukończył też podyplomowo stosunki gospodarcze w Szkole Głównej Planowania i Statystyki i studium służby zagranicznej w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR (1981). W 1950 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, był członkiem egzekutyw OOP w różnych ambasadach oraz członkiem egzekutywy POP i Komisji Rewizyjnej Komitetu Zakładowego PZPR w MSZ[1].
W 1954 zatrudniony w Departamencie I Ministerstwa Spraw Zagranicznych, następnie był rzeczoznawcą w ambasadzie w Moskwie (1955–1960), starszym radcą i naczelnikiem wydziału w MSZ (1962–1964), wicekonsulem i dyrektorem Ośrodka Kultury Polskiej w ramach konsulatu generalnego w Bratysławie (1964–1968). Powrócił do centrali jako naczelnik wydziału, po czym był konsulem w ambasadzie w Waszyngtonie (1971–1973), starszym ekspertem i radcą ministra (1973–1977), I sekretarzem ambasady PRL w Ułan Bator (1977–1978), szefem wydziału w MSZ (1978–1979) oraz wicedyrektorem Protokołu Dyplomatycznego MSZ (1979–1984)[1]. Od 5 listopada 1983 do 25 sierpnia 1984 kierował tymczasowo ambasadą w Kuala Lumpur (nie został jednak zaakceptowany przez rząd Malezji)[3]. W latach 1984–1988 radca i kierownik wydziału konsularnego ambasady PRL we Włoszech[1]. Pracował także w Urzędzie Rady Ministrów[4]. Po 1989 pozostał pracownikiem administracji państwowej, m.in. przygotowując wizytę premiera Waldemara Pawlaka w Rzymie i Watykanie oraz jego spotkanie z Janem Pawłem II[5].
W 1950 odbywał kurs w Centrum Wyszkolenia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Legionowie. Przed 1966 został zarejestrowany przez Wydział III (ochrona kontrwywiadowcza) Departamentu I MSW w charakterze tajnego współpracownika. W 1984 zarejestrowany przez Wydział X (kontrwywiad zagraniczny) Departamentu I MSW jako TW o pseudonimie „Satelit”[6].
17 sierpnia 2012 został pochowany na Cmentarzu Służewskim Nowym[2].
Odznaczenia
edytujOdznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi[4], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Zesłańców Sybiru i Odznaką Honorową „Zasłużony Pracownik Służby Dyplomatyczno-Konsularnej”[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-12-11].
- ↑ a b c d Nekrolog. wyborcza.pl, 20 sierpnia 2012. [dostęp 2024-12-11].
- ↑ Kochański 2022 ↓, s. 571.
- ↑ a b Nekrolog. wyborcza.pl, 16 sierpnia 2012. [dostęp 2024-12-11].
- ↑ Ewa Sałkiewicz-Munnerlyn: Nie wszystko złoto, co się świeci. Kulisy dyplomacji w Watykanie. Lublin: Polihymnia, 2021, s. 106. ISBN 978-83-7847-721-1. [dostęp 2024-12-11].
- ↑ Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-12-11].
Bibliografia
edytuj- Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-12-11].