Józef Padewski, właśc. Józef Podeszwa (ur. 18 lutego 1894 w Antoniowie, zm. 10 maja 1951 w Warszawie) – biskup polskiej diecezji misyjnej Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w Stanach Zjednoczonych Ameryki i Kanadzie (PNKK). Uwięziony na Rakowieckiej przez funkcjonariuszy UB i zamordowany w areszcie[1].

Józef Padewski
Józef Podeszwa
Biskup
Ilustracja
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1894
Antoniów

Data i miejsce śmierci

10 maja 1951
Warszawa

Miejsce pochówku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Pierwszy Biskup Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w Polsce
Okres sprawowania

1931–1951

Wyznanie

starokatolickie

Kościół

Polski Narodowy Kościół Katolicki

Prezbiterat

16 grudnia 1919

Nominacja biskupia

1935

Sakra biskupia

26 sierpnia 1936

Grób bpa Józefa Padewskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, zdj. z 23 lipca 2008

Młodość

edytuj

W 1913 Józef Padewski ukończył gimnazjum w Krasnymstawie i wyjechał wraz z falą emigracji pracowniczej do Detroit, gdzie uzupełnił wykształcenie średnie i uczył się języka angielskiego. W Detroit nawiązał kontakt z Polskim Narodowym Kościołem Katolickim, a w 1916 rozpoczął studia teologiczne w Seminarium PNKK. 16 grudnia 1919 przyjął święcenia kapłańskie z rąk Pierwszego Biskupa PNKK Franciszka Hodura. W 1931 został skierowany do Polski, by pomóc w budowaniu wspólnoty kościoła narodowego w swojej ojczyźnie. Początkowo był on pomocnikiem bpa Leona Grochowskiego — ordynariusza PNKK w Polsce.

Biskup PNKK

edytuj

W styczniu 1933, na sesji Rady Kościoła w Warszawie - obradującej pod przewodnictwem bpa Franciszka Hodura - ks. Józef Padewski został powołany na stanowisko przewodniczącego Rady Kościoła i administratora PNKK w Polsce. Podczas II synodu PNKK w 1935 został wybrany na biskupa, a w dniu 26 sierpnia 1936 otrzymał sakrę biskupią w Scranton.

W okresie II wojny światowej aktywnie uczestniczył w obronie PNKK przed likwidacją. Uczestniczył w trudnych konferencjach z władzami okupacyjnymi. Po sprawdzeniu przynależności Kościoła do Unii Utrechckiej Kościołów Starokatolickich, Kościół został dopuszczony do działalności w Generalnym Gubernatorstwie. Na początku września 1942 bp Józef Padewski został aresztowany przez okupanta i osadzony w więzieniu Montelupich w Krakowie, a następnie wywieziony do Tittmoning, został jednak uwolniony przez Szwajcarski Czerwony Krzyż w ramach wymiany jeńców wojennych. W 1944 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych.

Okoliczności śmierci

edytuj

20 lutego 1946 biskup Padewski ponownie wrócił do kraju, wpłynęło to znacznie na zaktywizowanie działalności duszpasterskiej polskonarodowego duchowieństwa. W niedługim czasie po II wojnie światowej został oskarżony o nielegalny obrót obcą walutą. Był to jednak tylko pretekst, bo za jego aresztowaniem krył się wątek polityczny. Jednemu z księży udało się zbiec z okupowanej przez sowieckich komunistów Polski i wyjechać do USA, a następnie zostać księdzem PNKK. Był to ks. Tomasz Kołakowski. On też ujawnił w USA zbrodnie katyńskie dokonane na Polakach, dlatego też PNKK był uważany przez władze komunistyczne PRL za narzędzie „amerykańskiego imperializmu”. Bp Józef Padewski został zdradzony przez współbraci w kapłaństwie (którzy dla awansu w hierarchii kościelnej poszli na układ z komunistami) i aresztowany 17 stycznia 1951. Przebywał w więzieniu politycznym na Rakowieckiej w Warszawie, gdzie 10 maja 1951 został zakatowany na śmierć przez funkcjonariuszy UB[1]. Mimo licznych protestów ze strony władz PNKK oraz ambasady amerykańskiej w Polsce, nie udało się doprowadzić do wykrycia sprawców mordu biskupa.

Pogrzeb bpa Józefa Padewskiego odbył się 14 maja 1951 nocą, w gronie kilku najbliższych współpracowników bpa Padewskiego na cmentarzu Kościoła Polskokatolickiego w Warszawie (obecnie cmentarz Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera D-9-14)[2]). Funkcjonariusze bezpieczeństwa gęsto obstawili przycmentarny teren, zaś pierwotnie zamordowanego planowano pochować w garniturze i po świecku, na co nie zgodzili się polskokatolicy i szybko zorganizowali godne urzędu szaty.

Przypisy

edytuj
  1. a b Barbara Polak, Ryszard Michalak. Dziel i rządź. „Biuletyn IPN”, s. 24, marzec 2004. Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1641-9561. 
  2. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia

edytuj