Józef Pater
Józef Pater (ur. 13 kwietnia 1944 w Rumnie) – polski duchowny katolicki, historyk dziejów Kościoła, protonotariusz apostolski.
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
21 czerwca 1969 |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujUrodził się w 1944 roku w Rumnie. Po ukończeniu szkoły średniej studiował filozofię i teologię w Seminarium Duchownym we Wrocławiu, które ukończył w 1969 roku, otrzymując święcenia kapłańskie.
Został skierowany do pracy duszpasterskiej w parafii św. Piotra i Pawła w Świebodzicach, gdzie pełnił funkcję wikariusza i katechety (do 1972). W tym roku został przeniesiony do wrocławskiej parafii Świętej Rodziny (do 1974). Na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu w 1973 roku uzyskał licencjat, a trzy lata później doktorat z teologii na podstawie pracy Nauka Abrahama Bzowskiego o prymacie papieża.
W 1974 roku znalazł zatrudnienie jako asystent w Muzeum Archidiecezjalnym, a w 1976 roku na PWT, gdzie został adiunktem. W 1976 roku odbył podróż naukową do Francji, a w 1981 roku był rocznym stypendystą w Paderborn. Od 1978 roku pełni obowiązki sędziego prosynodalnego. 1 czerwca 1984 roku został wicedyrektorem Archiwum i Muzeum Archidiecezjalnego oraz Biblioteki Kapitulnej we Wrocławiu. W 1982 został członkiem kurialnej Komisji do spraw Sztuki Sakralnej, w 1987 roku przedstawicielem kurialnym w Obywatelskiej Radzie Rewaloryzacji i Odbudowy Starego Miasta we Wrocławiu, w 1989 roku członkiem Komisji Episkopatu Polski do spraw Sztuki Sakralnej. W 1990 roku otrzymał godność kapelana papieskiego, a w 1995 został kanonikiem gremialnym wrocławskiej kapituły katedralnej. W 1998 roku otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie rozprawy Wrocławska Kapituła Katedralna w XVIII wieku. W 1999 roku otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego na PWT. Pełnił tam w latach 2001–2004 obowiązki prorektora, a w latach 2004–2007 rektora. W 2014 roku został uhonorowany Śląską Nagrodą im. Juliusza Ligonia.
Współpracował ze Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, którym w 2009 r. organizował wystawę „Ludobójstwo dokonane na ludności polskiej na Kresach Południowo-Wschodnich w latach 1939–1947”[1].
W 2019 został odznaczony Srebrną Odznaką Honorową Wrocławia[2].
Publikacje
edytuj- Święci w dziejach Śląska (Wrocław 1997)
- Wrocławska kapituła katedralna w XVIII wieku: ustrój – skład osobowy – działalność, Papieski Fakultet Teologiczny, Wrocław 1998, ISBN 8387318159
- Poczet biskupów wrocławskich, Dolnośląskie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Silesia, Wrocław 2000, ISBN 8385689885
- Protokoły wizytacyjne dekanatu bytomskiego z lat 1792–1793, Poznań–Wrocław 2003, ISBN 8373930035 ISBN 8388430246
- Ksiądz infułat dr Karol Milik jako rządca archidiecezji wrocławskiej w latach 1945-1951, Papieski Wydział Teologiczny, Wrocław 2012, ISBN 9788363642044
- 100 lat Muzeum Archidiecezjalnego we Wrocławiu 1898-1998, Muzeum Archidiecezjalne, Wrocław 1999, ISBN 8385631801
- Z dziejów wrocławskiego Kościoła, Muzeum Archidiecezjalne, Wrocław 1997, ISBN 8390001837
Przypisy
edytuj- ↑ Szczepan Siekierka, Michał Siekierka, Przywracanie pamięci. Stowarzyszenie Upamiętniania Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów w latach 1990–2018, 2019, s. 183–184, ISBN 978-83-85865-21-6.
- ↑ Odznaka Honorowa Wrocławia – Wrocław z wdzięcznością „Wratislavia Grato Animo” [online], bip.um.wroc.pl [dostęp 2022-11-14].
Bibliografia
edytuj- Rocznik Archidiecezji Wrocławskiej 2000.
- Encyklopedia Wrocławia, pod red. Jana Harasimowicza, Wrocław 2001.
- Biografia na stronie PWT we Wrocławiu. [dostęp 2015-03-28].