Józef Starkowski
Józef Starkowski (ur. 19 stycznia 1856 w Poznaniu, zm. 1 marca 1932 w Poznaniu[1]) – polski lekarz weterynarii, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.
 tytularny generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 stycznia 1856 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 marca 1932 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1919–1923 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
Życiorys edytuj
Był synem Walentego, właściciela zakładu dorożek i omnibusów w Poznaniu, oraz Józefy z Borczyńskich. W 1875 ukończył Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu i rozpoczął studia na Wydziale Inżynieryjnym Akademii Budowlanej w Berlinie, przerwał je po śmierci ojca w 1878, wrócił do Poznania, by kierować rodzinnym przedsiębiorstwem. W 1889, dzięki stypendium im. Karola Marcinkowskiego oraz sprzedaży przedsiębiorstwa, rozpoczął w Berlinie studia weterynaryjne w Wyższej Szkole Weterynarii, ukończył studia 28 czerwca 1893, uzyskując dyplom lekarza weterynarii. Pracował od 18 lipca 1893 w nadzorze produktów mięsnych rzeźni w Berlinie, a od 1 października w rzeźni w Bydgoszczy. Wrócił w 1895 do Poznania i rozpoczął wolną praktykę lekarza weterynarii. W 1897 zorganizował tu Szkołę Podkuwania Koni, którą kierował do 1917. Jako ekspert podkownictwa był w latach 1898–1914 regularnie wzywany do poboru koni w armii niemieckiej. Wykładał w Kółkach Rolniczych i Centralnym Towarzystwie Rolniczym. W styczniu 1919 wziął udział w powstaniu wielkopolskim, służąc jako kapitan w sztabie Naczelnego Dowództwa. Do WP wstąpił ochotniczo 24 czerwca 1919, 24 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika w Korpusie Weterynaryjnym. Był wówczas kierownikiem Szkoły Kucia Koni w Poznaniu[2]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Okręgowym Szpitalu Koni Nr 7 w Poznaniu[3].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika lekarza weterynarii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów weterynaryjnych. Jego oddziałem macierzystym była Kadra Okręgowego Szpitala Koni Nr 7 w Poznaniu[4]. W latach 1920–1926 prowadził zajęcia w Szkole Policji Konnej w Poznaniu, zajmując się higieną koni, ich pielęgnacją oraz opieką weterynaryjną. Z dniem 31 października 1923 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady, ale nadal pracował w wojsku jako oficer kontraktowy[5]. Po zakończeniu działalności w szkole i szpitalu wojskowym oraz w szkole policyjnej, pracował od 1926 do śmierci jako weterynarz rzeźni miejskiej w Poznaniu[6]. Tam 1 marca 1932 roku zmarł, został pochowany 4 marca na cmentarzu garnizonowym na stokach Cytadeli Poznańskiej.
Był żonaty od 1894 z Marią z Pohlów, miał dwoje dzieci: syna Kazimierza i córkę Wandę lekarkę zmarłą w Oświęcimu 9 lutego 1944.
Przypisy edytuj
- ↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 370, Nr 10 z 16 sierpnia 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, poz. 657.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 478, 887.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 54.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 56 z 24 sierpnia 1923 roku, s. 519.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 881.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Biografia w iPSB
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.