Józef Szymański (historyk)
Józef Szymański (ur. 13 lutego w 1931 r. w Wojniczu, zm. 23 października 2011 r. w Lublinie) – polski historyk, specjalista w zakresie nauk pomocniczych historii.
| ||
| Kraj działania |  Polska
| |
| Data i miejsce urodzenia | 13 lutego 1931 Wojnicz | |
| Data i miejsce śmierci | 23 października 2011 Lublin | |
| profesor nauk humanistycznych | ||
| Specjalność: historia | ||
| Alma Mater | Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II | |
| Doktorat | 1957 Uniwersytet Warszawski | |
| Habilitacja | 1969 Uniwersytet Warszawski | |
| Profesura | 1986 | |
| Polska Akademia Nauk | ||
| Status | członek | |
| rektor | ||
| Instytucja | Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej | |
| Okres zatrudn. | 1982–1984 | |
ŻyciorysEdytuj
Absolwent historii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1957). Doktorat w Uniwersytecie Warszawskim w 1957 r., tam też habilitował się w 1969 r. Profesor nadzwyczajny od 1980, a od 1986 r. profesor zwyczajny. W latach 1957–1962 zatrudniony w wydawnictwie Towarzystwa Naukowego KUL, 1962–1963 pełnił funkcję starszego asystenta KUL, 1963–1969 adiunkt w Instytucie Historii Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej, 1970–1972 w Instytucie Historii PAN, 1972–1976 docent w Uniwersytecie Śląskim, od 1976 r. ponownie w UMCS, gdzie zajmował następujące stanowiska: w latach 1981–1982 prodziekan Wydziału Humanistycznego, 1982–1984 rektor, 1984–1990 członek Senatu, 1990–1993 dyrektor Instytutu Historii[1]. W latach 1995–1998 pełnił funkcję rektora Wyższej Szkoły Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu.
Od 1964 r. aktywny członek Polskiego Towarzystwa Historycznego – Oddział w Lublinie, a także członek Polskiej Akademii Nauk (m.in. przewodniczący Komisji Nauk Pomocniczych Historii Komitetu Nauk Historycznych oraz Komisji Nauk Pomocniczych Historii, Źródłoznawstwa i Edytorstwa Komitetu Nauk Historycznych). Był także członkiem założycielem Polskiego Towarzystwa Heraldycznego.
Główne zainteresowania badawcze: Nauki pomocnicze historii (podstawy metodologiczne, dzieje pisma), chronologia, heraldyka, epigrafika, kodykologia), dzieje społeczne średniowiecznej Polski (szczególnie rola Kościoła) i edytorstwo historyczne.
Honorowy Obywatel Miasta Sandomierza (2002)[2].
Ważniejsze publikacjeEdytuj
- Kapituła kolegiacka w Wojniczu 1465 – 1786 (Lublin 1962),
- Nauki pomocnicze historii (Lublin 1968),
- Nauki pomocnicze historii. Od schyłku IV do końca XVIII wieku (Warszawa 1969),
- Pismo łacińskie i jego rola w kulturze (Wrocław 1975),
- Nauki pomocnicze historii (Warszawa 1983),
- Herbarz średniowiecznego rycerstwa polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1993. ISBN 83-01-09797-3.,
- Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2001. ISBN 978-83-7181-713-7.,
- Nauki pomocnicze historii (Warszawa 2001).
PrzypisyEdytuj
- ↑ D.Gałaszewska-Chilczuk, "Wrogie" Uniwersytety. Polityka państwa komunistycznego wobec Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej (1944–1969), Warszawa 2013.
- ↑ prof. Józef Szymański