Józef Wysocki (duchowny)

polski biskup katolicki

Józef Wysocki (ur. 17 października 1940 w Jartyporach) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy warmiński w latach 1989–1992, biskup pomocniczy elbląski w latach 1992–2015, od 2015 biskup pomocniczy senior diecezji elbląskiej.

Józef Wysocki
Biskup tytularny Praecausy
Ilustracja
Józef Wysocki (2008)
Scio cui credidi
Wiem, komu zawierzyłem
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

17 października 1940
Jartypory

Biskup pomocniczy elbląski
Okres sprawowania

1992–2015

Biskup pomocniczy warmiński
Okres sprawowania

1989–1992

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

13 czerwca 1965

Nominacja biskupia

6 kwietnia 1989

Sakra biskupia

29 kwietnia 1989

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

29 kwietnia 1989

Miejscowość

Frombork

Miejsce

bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Konsekrator

Józef Glemp

Współkonsekratorzy

Kazimierz Majdański
Edmund Piszcz

Życiorys

edytuj

Urodził się 17 października 1940 w Jartyporach[1]. W 1959 złożył egzamin dojrzałości w Technikum Torfowym w Elblągu[1][2]. W latach 1959–1965 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym „Hosianum” w Olsztynie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 13 czerwca 1965 w konkatedrze św. Jakuba w Olsztynie biskup Tomasz Wilczyński, delegat prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego w Olsztynie. W latach 1975–1979 odbył studia magisterskie w Instytucie Studiów nad Rodziną Akademii Teologii Katolickiej w Łomiankach. Stopień doktora teologii praktycznej małżeństwa i rodziny uzyskał w 1986 na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie na podstawie dysertacji Pastoralne aspekty paschalnych obrzędów domowych współczesnej rodziny polskiej, której promotorem był biskup Kazimierz Majdański[1].

Jako wikariusz pracował kolejno w parafiach: św. Brunona w Bartoszycach (1965–1970), katedralnej św. Jakuba w Olsztynie (1970–1975), św. Brunona w Giżycku (1975–1978) i Najświętszego Serca Pana Jezusa w Olsztynie (1979–1981), gdzie jednocześnie był wikariuszem-współpracownikiem parafii Chrystusa Odkupiciela Człowieka w Olsztynie. W latach 1981–1983 pełnił funkcje administratora (proboszcza) parafii św. Jana Chrzciciela w Bartoszycach i kapelana miejscowego zakładu karnego. Następnie w latach 1983–1992 był proboszczem parafii św. Wojciecha w Ełku, w latach 1983–1989 piastował ponadto stanowisko dziekana dekanatu Ełk[1].

W 1970 został członkiem diecezjalnej rady duszpasterskiej. W 1986 objął urząd wikariusza biskupiego dla wschodnich terenów diecezji warmińskiej (wikariat ełcki). W 1987 został członkiem diecezjalnej rady ds. ekonomicznych i przewodniczącym diecezjalnej komisji ds. rodzin. Zorganizował i pełnił funkcję dyrektora Teologicznego Studium Małżeństwa i Rodziny w Ełku. W 1986 otrzymał godność szambelana papieskiego[1].

6 kwietnia 1989 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji warmińskiej ze stolicą tytularną Praecausa[2]. Święcenia biskupie otrzymał 29 kwietnia 1989 w bazylice katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Fromborku[1]. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, z towarzyszeniem Kazimierza Majdańskiego, biskupa diecezjalnego szczecińsko-kamieńskiego, i Edmunda Piszcza, biskupa diecezjalnego warmińskiego[3]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Scio cui credidi” (Wiem, komu zawierzyłem)[4]. 20 kwietnia 1989 objął w diecezji urząd wikariusza generalnego. Ponadto w kurii biskupiej pełnił funkcje przewodniczącego wydziału duszpasterskiego i diecezjalnej rady ds. rodziny[1].

25 marca 1992 został przeniesiony na urząd biskupa pomocniczego nowo ustanowionej diecezji elbląskiej. Tego samego dnia objął funkcję wikariusza generalnego diecezji. W 1992 wszedł w skład kolegium konsultorów. Objął funkcję przewodniczącego Komisji ds. II Ogólnopolskiego Synodu Plenarnego w diecezji elbląskiej. Ponadto był dyrektorem Diecezjalnego Domu Formacyjnego Rodzin w Stagniewie. W 1993 został prepozytem kapituły katedralnej w Elblągu[1]. 31 października 2015 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego elbląskiego[5][6].

W Wyższym Seminarium Duchownym w Olsztynie prowadził wykłady z teologii praktycznej małżeństwa i rodziny, w Wyższym Seminarium Duchownym w Elblągu z teologii pastoralnej, a w Pomezańskim Kolegium Teologicznym z pedagogiki rodziny[1]. Założył i objął stanowisko redaktora naczelnego czasopism katolickich „Martyria” i „Wspólnota. Aby stanowili jedno”[2].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski został członkiem Komisji Misyjnej, Komisji ds. Duszpasterstwa Rodzin i Rady ds. Rodziny[2][7].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 161–162. ISBN 83-7052-900-3.
  2. a b c d Nota biograficzna Józefa Wysockiego na stronie Wyższego Seminarium Duchownego „Hosianum” w Olsztynie. hosianum.edu.pl. [dostęp 2013-08-20].
  3. Józef Wysocki. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-08-20]. (ang.).
  4. Józef Wysocki na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-11-02].
  5. Rinuncia dell’Ausiliare di Elbląg (Polonia). press.vatican.va, 2015-10-31. [dostęp 2015-10-31]. (wł.).
  6. Elbląg: Bp Józef Wysocki przechodzi na emeryturę. nuncjatura.pl (arch.), 2015-10-31. [dostęp 2016-11-02].
  7. G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 420. ISBN 83-911554-0-4.

Linki zewnętrzne

edytuj