Język filipiński
Język filipiński (oficjalna nazwa w latach 1937–1987 Pilipino, od 1987 roku Filipino[2]) – jeden z dwóch języków urzędowych Filipin (drugim jest angielski). Jest to zaadaptowana postać języka tagalskiego, wzbogacona o słownictwo pochodzące z innych języków filipińskich[1]. Należy do zachodniej gałęzi rodziny języków malajsko-polinezyjskich.
| Obszar | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
ok. 25 mln | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
| Status oficjalny | |||||
| język urzędowy | Filipiny | ||||
| Organ regulujący | Komisyon sa Wikang Filipino | ||||
| Ethnologue | 1 narodowy↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-2 | fil | ||||
| ISO 639-3 | fil | ||||
| IETF | fil | ||||
| Glottolog | fili1244 | ||||
| Ethnologue | fil | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Jest to język rodzimy znaczącej części mieszkańców centralnych rejonów Filipin; używa go jako ojczystego około 25 milionów osób.
Nazwa „język filipiński” kładzie nacisk na związek tego języka ze wspólną tożsamością filipińską, nie zaś konkretną grupą etniczną (Tagalami)[3].
W roku 1987 dokonano reformy ortografii, dodając litery c, f, j, ñ, q, v, x oraz z, głównie w celu zapisu zapożyczeń z hiszpańskiego i angielskiego[4].
W przeciwieństwie do wielu innych języków Azji Południowo-Wschodniej (ale podobnie jak np. malajski) filipiński nie jest językiem tonalnym[5][6].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Filipino, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 17, Dallas: SIL International, 2013–2014 [zarchiwizowane z adresu 2013-10-13] (ang.).
- ↑ Renato Perdon (red.), Pocket Tagalog dictionary, Hong Kong: Periplus Editions, 2005, ISBN 978-0-7946-0345-8, OCLC 61252120 (ang.).
- ↑ Hoogervorst 2024 ↓, s. 234.
- ↑ Renato Perdon, Pocket Tagalog Dictionary: Tagalog-English English-Tagalog, Hong Kong: Periplus Editions, 2002, ISBN 978-1-4629-0983-4, OCLC 1059577060 [dostęp 2023-04-29] (ang.).
- ↑ Picus Sizhi Ding, Tone languages, [w:] Philipp Strazny (red.), Encyclopedia of Linguistics, t. 2: M–Z, New York: Fitzroy Dearborn, 2005, s. 1117–1120, DOI: 10.4324/9780203319208, ISBN 978-1-57958-451-1, OCLC 55679645 (ang.).
- ↑ Cliff Goddard, The Languages of East and Southeast Asia: An Introduction, Oxford: Oxford University Press, 2005, s. 15, ISBN 978-0-19-103733-7, ISBN 0-19-927311-1, ISBN 0-19-924860-5, OCLC 253707960 [dostęp 2023-10-18] (ang.).
Bibliografia
edytuj- John U. Wolff, Pilipino Phrasebook, Lonely Planet Publications, 1988 (ang.).
- Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 [zarchiwizowane] (pol.).
- Tom Hoogervorst, Language policy and the politics of language, [w:] K. Alexander Adelaar, Antoinette Schapper (red.), The Oxford Guide to the Malayo-Polynesian Languages of Southeast Asia, Oxford: Oxford University Press, 2024, s. 225–235, DOI: 10.1093/oso/9780198807353.003.0017, ISBN 978-0-19-880735-3, ISBN 978-0-19-253426-2, OCLC 1449546728 (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Filipino, [w:] Ethnologue: Languages of the World, Dallas: SIL International [dostęp 2009-12-21] (ang.).