Język haruku

język austronezyjski

Język harukujęzyk austronezyjski używany w prowincji Moluki w Indonezji. Według danych z 1989 roku posługuje się nim 18 tys. osób, mieszkańców wyspy Haruku (jedna z wysp Lease)[1][2].

Haruku
Obszar

Moluki, Indonezja

Liczba mówiących

18 tys. (1989)[1]

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 8a umierający
Kody języka
ISO 639-3 hrk
IETF hrk
Glottolog haru1244
Ethnologue hrk
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Według Ethnologue jest używany w kilku miejscowościach (Hulaliu, Pelauw, Kailolo, Rohomoni, Kabauw), z których każda ma swój własny dialekt[1]. W latach 80. XX w. pozostawał w użyciu we wsiach muzułmańskich (w północnej części wyspy)[3]. W południowej części wyspy został praktycznie wyparty przez malajski amboński i indonezyjski[4].

W odróżnieniu od wielu innych języków wyspy Ambon i okolic nie został całkowicie porzucony na rzecz malajskiego[5]. Niemniej z danych Ethnologue wynika, że znajduje się na skraju wymarcia[1].

Leksykostatystycznie bliski językowi tulehu z wyspy Ambon[3]. Nie wydaje się jednak, by języki te były blisko ze sobą spokrewnione[6]. Najbardziej odrębny dialekt to hulaliu[3].

Nie wykształcił piśmiennictwa[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Haruku, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-24] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
  2. Kotynski 1989 ↓, s. 10.
  3. a b c Kotynski 1989 ↓, s. 8.
  4. Mark Taber (red.), Atlas bahasa tanah Maluku, Ambon: Pusat Pengkajian dan Pengembangan Maluku, Universitas Pattimura / Summer Institute of Linguistics, 1996, s. 36, ISBN 979-8132-90-4, OCLC 40713056 [dostęp 2025-01-26] (indonez.).
  5. Scott Paauw, Ambon Malay, [w:] Susanne Maria Michaelis i inni red., The survey of pidgin and creole languages, t. 3, Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 94–104, ISBN 978-0-19-969143-2, OCLC 813856192 (ang.).
  6. Travis 1989 ↓, s. 82.

Bibliografia

edytuj