Język staro-wysoko-niemiecki
 |
Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Język staro-wysoko-niemiecki – najstarsza forma języka niemieckiego.
| |||||
| Obszar | Niemcy i inne | ||||
| Liczba mówiących | Język wymarły | ||||
| Pismo/alfabet | łacińskie | ||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Status oficjalny | |||||
| język urzędowy | |||||
| Organ regulujący | |||||
| Kody języka | |||||
| Kod ISO 639-1↗ | |||||
| Kod ISO 639-2↗ | goh | ||||
| Kod ISO 639-3↗ | goh | ||||
| IETF | goh | ||||
| Glottolog | oldh1241 | ||||
| SIL | |||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język staro-wysoko-niemiecki wyodrębnił się z grupy języków zachodniogermańskich ok. 500 r. na terenie obecnej południowej i środkowej RFN w wyniku procesu zwanego drugą przesuwką germańską (zob. prawo Grimma). Na obecnym obszarze północnych Niemiec proces ten nie miał miejsca i rozwinął się tam odrębny język dolnoniemiecki.
Najstarsze zabytki języka staro-wysoko-niemieckiego sięgają połowy wieku VIII, aczkolwiek istnieje również pewna liczba napisów runicznych w starszym futharku z wieku VI.
Język staro-wysoko-niemiecki zapisywany był alfabetem łacińskim, który został jedynie nieznacznie zmodyfikowany w celu przystosowania go do staro-wysoko-niemieckiego systemu fonetycznego.
Literatura staro-wysoko-niemiecka obejmuje przede wszystkim teksty religijne, tłumaczenia Biblii, nieliczne utwory poetyckie i użytkowe.