Język staro-wysoko-niemiecki
Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Język staro-wysoko-niemiecki – najstarsza forma języka niemieckiego.
| |||||
Obszar | Niemcy i inne | ||||
Liczba mówiących | Język wymarły | ||||
Pismo/alfabet | łacińskie | ||||
Klasyfikacja genetyczna | |||||
---|---|---|---|---|---|
| |||||
Status oficjalny | |||||
język urzędowy | |||||
Organ regulujący | |||||
Kody języka | |||||
Kod ISO 639-1↗ | |||||
Kod ISO 639-2↗ | goh | ||||
Kod ISO 639-3↗ | goh | ||||
IETF | goh | ||||
Glottolog | oldh1241 | ||||
SIL | |||||
W Wikipedii | |||||
| |||||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język staro-wysoko-niemiecki wyodrębnił się z grupy języków zachodniogermańskich ok. 500 r. na terenie obecnej południowej i środkowej RFN w wyniku procesu zwanego drugą przesuwką germańską (zob. prawo Grimma). Na obecnym obszarze północnych Niemiec proces ten nie miał miejsca i rozwinął się tam odrębny język dolnoniemiecki.
Najstarsze zabytki języka staro-wysoko-niemieckiego sięgają połowy wieku VIII, aczkolwiek istnieje również pewna liczba napisów runicznych w starszym futharku z wieku VI.
Język staro-wysoko-niemiecki zapisywany był alfabetem łacińskim, który został jedynie nieznacznie zmodyfikowany w celu przystosowania go do staro-wysoko-niemieckiego systemu fonetycznego.
Literatura staro-wysoko-niemiecka obejmuje przede wszystkim teksty religijne, tłumaczenia Biblii, nieliczne utwory poetyckie i użytkowe.