Język staro-wysoko-niemiecki
 |
Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Język staro-wysoko-niemiecki – najstarsza forma języka niemieckiego.
| ||
| Obszar | Niemcy i inne | |
| Liczba mówiących | Język wymarły | |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki indoeuropejskie
| |
| Pismo/alfabet | łacińskie | |
| Status oficjalny | ||
|---|---|---|
| język urzędowy | ||
| Regulowany przez | ||
| UNESCO | język martwy | |
| Kody języka | ||
| Kod ISO 639-1↗, ISO 639-1 | ||
| Kod ISO 639-2↗, ISO 639-2 | goh | |
| Kod ISO 639-3↗ | goh | |
| IETF | goh | |
| Glottolog | oldh1241 | |
| SIL | ||
| W Wikipedii | ||
| Zobacz też: język, języki świata | ||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | ||
Język staro-wysoko-niemiecki wyodrębnił się z grupy języków zachodniogermańskich ok. 500 r. na terenie Niemiec południowych i środkowych w wyniku procesu zwanego drugą przesuwką germańską (zob. prawo Grimma). W Niemczech północnych proces ten nie miał miejsca i rozwinął się tam odrębny język dolnoniemiecki.
Najstarsze zabytki języka staro-wysoko-niemieckiego sięgają połowy wieku VIII, aczkolwiek istnieje również pewna liczba napisów runicznych w starszym futharku z wieku VI. Poza tym można wskazać pojedyncze staro-wysoko-niemieckie wyrazy lub imiona zapisane przed VIII wiekiem w tekstach łacińskich.
Język staro-wysoko-niemiecki zapisywany był alfabetem łacińskim, który został jedynie nieznacznie zmodyfikowany w celu przystosowania go do staro-wysoko-niemieckiego systemu fonetycznego.
Literatura staro-wysoko-niemiecka obejmuje przede wszystkim teksty religijne, tłumaczenia Biblii, nieliczne utwory poetyckie i użytkowe.