Języki Filipin – silnie zróżnicowane języki używane na terytorium Filipin. Szacuje się, że w tym zróżnicowanym etnolingwistycznie kraju występuje 90–150 języków, często wzajemnie niezrozumiałych. Trudności w ustaleniu dokładnej liczby języków wynikają z nieostrej różnicy między dialektem a odrębnym językiem[1].

Języki Filipin
Występowanie
Ilustracja
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Funkcję języka urzędowego kraju pełni tagalski, oficjalnie zwany filipińskim[2], ze standardem literackim na bazie alfabetu łacińskiego[3]. Szacuje się, że językiem tym włada ponad 90% mieszkańców Filipin, przy czym służy on zarówno jako język ojczysty, jak i język drugi[4]. W powszechnym użyciu jest także język angielski, który funkcjonuje jako drugi język urzędowy[5].

Prawie wszystkie języki archipelagu należą do wielkiej rodziny austronezyjskiej[5], która swoim zasięgiem obejmuje dużą część wysp Oceanii i Azji Południowo-Wschodniej[6]. Większość z nich jest rozprzestrzeniona lokalnie, a 80% społeczeństwa jako językiem macierzystym posługuje się jednym spośród jedenastu głównych języków archipelagu – tagalskim, cebuańskim, ilokano, hiligaynon, bikolskim, warajskim, kapampangan, pangasinan, maguindanao, maranao, tausug[6]. Ponadto języki te (w różnym stopniu) pełnią funkcję lingua franca[6], mają rozwinięte piśmiennictwo i znajdują zastosowanie w środkach masowego przekazu[7].

Do nieaustronezyjskich języków Filipin należą: chiński (w tym kantoński) oraz hiszpański (do 1974 r. język urzędowy) i chavacano[5].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Genzor 2015 ↓, s. 410.
  2. Genzor 2015 ↓, s. 413.
  3. Majewicz 1989 ↓, s. 81.
  4. Genzor 2015 ↓, s. 412.
  5. a b c Genzor 2015 ↓, s. 614–615.
  6. a b c Genzor 2015 ↓, s. 395.
  7. Genzor 2015 ↓, s. 411.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj