Języki w Unii Europejskiej

Na terenie Unii Europejskiej 24 języki mają status języka oficjalnego.

W 2007 roku taki status uzyskał język irlandzki, który w samej Irlandii został praktycznie wyparty przez angielski. Jednakże za tłumaczenia będzie płacił rząd Irlandii, gdyż bardzo mało osób posługuje się irlandzkim jako pierwszym językiem, a w szkołach naucza się go tak jak martwej łaciny[potrzebny przypis]. Z dniem 1 lipca 2013 roku status języka oficjalnego otrzymał język chorwacki wraz z przystąpieniem Chorwacji do Unii Europejskiej[1].

Oficjalne języki Unii EuropejskiejEdytuj

Według liczby użytkowników:

Język Liczba ludności UE posługująca się językiem
jako język
ojczysty
jako język
obcy
razem
    angielski 1% 34% 35%
        niemiecki 18% 15% 33%
      francuski 19% 12% 31%
  włoski 13% 2% 15%
  hiszpański 9% 6% 15%
  polski 8% 1% 9%
    niderlandzki 5% 1% 6%
    szwedzki 2% 1% 3%
    grecki 3% 1% 4%
  rumuński ?% ?% ?%
  czeski 2% 1% 3%
  portugalski 2% 1% 3%
  bułgarski ?% ?% ?%
  węgierski 2% 1% 2%
  duński 1% 1% 2%
  słowacki 1% 1% 2%
  fiński 1% 1% 1%
  litewski ?% ?% ?%
  łotewski ?% ?% ?%
  estoński ?% 0% ?%
  słoweński ?% ?% ?%
  irlandzki ?% ?% ?%
  maltański ?% ?% ?%
  chorwacki ?% ?% ?%

Znajomość języków w krajach Unii EuropejskiejEdytuj

Źródło: Komisja Europejska[2]

Komunikacja wewnątrz europejskich organówEdytuj

Większość języków indoeuropejskich, na które silnie wpłynęła łacina, w odmianie pisanej jest łatwiej zrozumiała dla ich użytkowników niż oficjalnie nazywany w Chinach jednym językiem język chiński, który posiada około 900 odmian i dialektów. Często zresztą określanie jakiegoś języka jest kwestią polityczną, na przykład w krajach byłej Jugosławii język serbsko-chorwacki rozdziela się powszechnie na cztery odmiany (serbską, chorwacką, bośniacką i czarnogórską), uznawane tam za osobne języki.

Jednym z projektów sztucznego języka europejskiego jest interlingua, będąca uproszczoną odmianą łaciny. Środowiska esperantystów chciałyby, aby językiem roboczym Unii Europejskiej stało się esperanto. Esperantyści wysuwali również projekt wprowadzenia esperanto jako języka liturgicznego w Kościele rzymskokatolickim zamiast łaciny. We Francji zarejestrował się nawet ruch polityczny EDE (pol. Europa demokracja esperanto), który w programie wyborczym zawarł wprowadzenie esperanto do nauczania w szkołach jako pierwszego języka obcego i jako roboczego języka Unii Europejskiej. Nie uzyskał on jednak w żadnym regionie poparcia wyższego niż 0,5% w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Podobny ruch powstał ostatnio również w Niemczech.

Język angielski ma trudną ortografię, która w samej Wielkiej Brytanii powoduje ogromne straty, chociażby w obrocie pocztowym. Dlatego powstały plany uproszczenia jej. Problem nadal jednak stanowi niemożność pogodzenia odmiennej wymowy języka angielskiego w różnych krajach i regionach. Na przykład język szkocki (scots) uważany jest przez jednych badaczy za grupę dialektów języka angielskiego, przez drugich za samodzielny język. Dla Anglików jest on jednak niezrozumiały. Poza tym w samej Wielkiej Brytanii nauczanymi językami obcymi są przeważnie francuski, hiszpański, czasami włoski.

Najpopularniejszym językiem obcym, jakiego uczą się Europejczycy jest język angielski, język francuski, język niemiecki, język hiszpański. W Danii 100% uczniów uczy się angielskiego, w Holandii 60% posługuje się obok angielskiego niemieckim. We Francji i Włoszech ponad 60% dzieci, młodzieży i studentów uczy się w szkołach języka hiszpańskiego. W krajach łacińskich, takich jak Hiszpania, Włochy, Portugalia, ludzie wykształceni znają często bardzo dobrze język francuski. W Niemczech największą popularnością cieszą się angielski, francuski i łacina.

W najlepiej rozwiniętych krajach Unii Europejskiej od jakiegoś czasu stają się coraz popularniejsze w szkołach zwykłych i prywatnych takie języki jak: język hiszpański, język rosyjski i języki azjatyckie, takie jak język japoński i chiński, gdyż Japonia i Chiny są ważnymi partnerami handlowymi Europejczyków.

Dobrym przykładem wielojęzyczności mogą być dla Europy takie federacje, jak Kanada i Szwajcaria, gdzie wszystkie języki są równouprawnione.

Języki nieposiadające statusu oficjalnych w Unii EuropejskiejEdytuj

Mieszkańcy Katalonii i Kraju Basków chcieliby, aby status języków oficjalnych Unii Europejskiej uzyskały także język kataloński i język baskijski. Tymczasem brak postanowień co do języka luksemburskiego, który w Luksemburgu jest językiem potocznym, a gazety wydawane są w języku niemieckim i języku francuskim. Statusu języka Unii Europejskiej nie posiada również rosyjski, który jest językiem bardzo licznej mniejszości rosyjskiej w Estonii i na Łotwie. Rządy tych krajów najprawdopodobniej nie będą się ubiegać o taki status, gdyż w czasach ZSRR mieszkańcy republik nadbałtyckich poddawani byli rusyfikacji. W Estonii Rosjanie nie mają prawa do dwujęzycznych tablic informacyjnych, zaś na Łotwie w szkołach rosyjskich zajęcia przez pierwszych 11 lat nauki są prowadzone w języku rosyjskim, później bilingwalnie (w proporcjach 60/40%) a na studiach wyższych już tylko w języku łotewskim.

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. UE wita 28 państwo członkowskie – Chorwację. Rada Unii Europejskiej. [dostęp 2013-07-01]. (pol.).
  2. Europeans and Their Languages. European Commission, 2006. [dostęp 2013-07-10]. (ang.).

BibliografiaEdytuj

Linki zewnętrzneEdytuj