J. Edgar Hoover
J. Edgar Hoover, właśc. John Edgar Hoover (ur. 1 stycznia 1895 w Waszyngtonie, zm. 2 maja 1972 tamże) – amerykański prawnik, dyrektor FBI w latach 1924–1972.
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 1 stycznia 1895 Waszyngton | |
| Data i miejsce śmierci | 2 maja 1972 Waszyngton | |
| Dyrektor Federalnego Biura Śledczego | ||
| Okres | od 10 maja 1924 do 2 maja 1972 | |
| Poprzednik | William J. Burns | |
| Następca | L. Patrick Gray | |
| ||
| Odznaczenia | ||
  
| ||
Spis treści
ŻyciorysEdytuj
Ukończył George Washington University, uzyskując w 1917 dyplom prawnika. Podjął pracę w departamencie sprawiedliwości, pełniąc funkcję asystenta prokuratora generalnego A. Mitchella Palmera. W okresie tym pracował w Enemy Aliens Registration Section, kierując m.in. akcjami przeciwko „radykalnym obcym”. W 1921 wstąpił do Biura Śledczego (które w 1935 zostało przemianowane na Federalne Biuro Śledcze, FBI), uzyskując po trzech latach nominację na jego dyrektora.
Gdy Hoover obejmował stanowisko, FBI zatrudniało ok. 650 pracowników, w tym 441 agentów specjalnych. Rozbudował w jego ramach skutecznie działającą agencję do walki z przestępczością kryminalną, tworząc scentralizowaną bazę danych o odciskach palców, laboratoria kryminalistyczne i szkoły policyjne. W latach trzydziestych XX wieku miał zwyczaj reklamować pracę Biura, osobiście biorąc udział w spektakularnych akcjach zatrzymywania znanych gangsterów.
Po drugiej wojnie światowej Hoover położył nacisk na zwalczanie zagrożenia komunizmem, co powodowało kontrowersje w samym Biurze – wielu jego przeciwników oskarżało go o obsesję na tym punkcie. Walka obejmowała m.in. prześladowanie dysydentów politycznych i aktywistów, m.in. Martina Luthera Kinga. Hoover gromadził przez lata coraz większą władzę, mając wgląd do tajnych akt dotyczących działalności i prywatnego życia wielu przywódców politycznych – wiele dokumentów zostało po jego śmierci zniszczonych przez wieloletnią sekretarkę, Helen Gandy. Po śmierci Hoovera przeprowadzono szereg reform w administracji oraz sposobie pozyskiwania materiałów operacyjnych FBI.
Hoover służył ośmiu prezydentom, od Calvina Coolidge’a do Richarda Nixona.
Jest autorem kilku prac, m.in. Persons in Hiding (1938), Masters of Deceit (1958) i A Study of Communism (1962).
Od lat nie ustają spekulacje co do jego orientacji seksualnej[1][2], których źródłem jest zażyła więź, jaka łączyła Hoovera z jego wieloletnim zastępcą Clydem Tonsonem[3][4].
PrzypisyEdytuj
- ↑ Hank Hyena, J. Edgar Hoover: Gay marriage role model?, Salon [dostęp 2016-11-30].
- ↑
Anthony Summers, The secret life of J Edgar Hoover, „The Guardian”, 31 grudnia 2011, ISSN 0261-3077 [dostęp 2016-11-30] (ang.).
- ↑ Homosexual? – The Life and Career of J. Edgar Hoover – Crime Library, 10 lutego 2015 [dostęp 2016-11-30] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-10].
- ↑ Kenneth D. Ackerman, Five myths about J. Edgar Hoover, „The Washington Post”, 7 listopada 2011, ISSN 0190-8286 [dostęp 2016-11-30] (ang.).
Zobacz teżEdytuj
- J. Edgar – film z 2011 roku w reżyserii Clinta Eastwooda, będący biografią Johna Edgara Hoovera. W tytułowej roli wystąpił Leonardo DiCaprio.
BibliografiaEdytuj
Linki zewnętrzneEdytuj
- rocznica.info.pl
- Christopher Lydon, J. Edgar Hoover Made the F.B.I. Formidable With Politics, Publicity and Results, nytimes.com, 3 maja 1972 [dostęp 2015-05-11] (pol.).