Jażyniec
wieś w województwie wielkopolskim
Jażyniec – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim, w gminie Siedlec[2]. Około 1 km na południe od wsi przepływa strumień Pintus, a dalej na południe Północny Kanał Obry[3].
| ||||
| ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  wielkopolskie
| |||
| Powiat | wolsztyński | |||
| Gmina | Siedlec | |||
| Liczba ludności (2014) | 526[1] | |||
| Strefa numeracyjna | 68 | |||
| Tablice rejestracyjne | PWL | |||
| SIMC | 0913143 | |||
Położenie na mapie gminy Siedlec   Jażyniec | ||||
Położenie na mapie Polski  Jażyniec | ||||
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  Jażyniec | ||||
Położenie na mapie powiatu wolsztyńskiego  Jażyniec | ||||
 52°04′47,1360″N 16°00′02,3400″E/52,079760 16,000650
| ||||
Pod koniec XIX wieku wieś, pod nazwą Jasieniec wchodziła w skład powiatu babimojskiego i liczyła 58 domostw i 442 mieszkańców, z czego 433 było wyznania rzymskokatolickiego[4]. W 1921 roku stacjonowała tu placówka 17 batalionu celnego.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego[3]. W 2014 w Jażyńcu było zameldowanych 526 osób[1].
Rejestr zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa nie wykazuje żadnych zabytków w Jażyńcu[5].
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b Ludność Gminy. UG Siedlec. [dostęp 24 stycznia 2015]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 stycznia 2015)].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 729, 13 lutego 2013. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 24 stycznia 2015].
- ↑ a b Alicja Dziewulska, Jan Maj: Kościan: mapa topograficzna Polski. Wydanie turystyczne. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne, 1997. ISBN 83-7135-149-6.
- ↑ Jasieniec / Jazyniec w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. III: Haag – Kępy. Warszawa 1882.
- ↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków na terenie województwa wielkopolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 250. [dostęp 24 stycznia 2015].