Jadwiga Honowska
Jadwiga Honowska (ur. 3 czerwca 1904 w Aleksandrowie Łódzkim, zm. 19 sierpnia 1928 w Tatrach, pochowana w Zakopanem) – polska taterniczka.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Alma Mater |
Była córką malarki Marii Honowskiej (1878-1960)[1], z wykształcenia matematyczką, studia ukończyła na Uniwersytecie Warszawskim w 1928 roku. Taternictwo zaczęła aktywnie uprawiać w 1924 roku, najczęściej wspinała się z Alfredem i Janem Alfredem Szczepańskimi. W związku z toczącą się wówczas dyskusją na temat samodzielnego taternictwa kobiecego, zaczęła wspinać się w zespołach kobiecych m.in. z Zofią Czarkowską i Heleną Dębińską[2]. Latem 1928 roku wybrała się w góry wraz z Zofią Krókowską z zamiarem przejścia drogi Häberleina na południowej ścianie Ostrego Szczytu. Po pokonaniu głównych trudności, jedna z taterniczek odpadła od ściany, czego konsekwencją było wyrwanie się haka asekuracyjnego. Obie taterniczki zginęły na miejscu[3]. Pochowana została na Nowym Cmentarzu w Zakopanem (kw. L-5-3)[4].
Ważniejsze tatrzańskie osiągnięcia wspinaczkowe
edytuj- przejście północnej ściany Koziego Wierchu,
- przejście południowo-zachodniej ściany Kieżmarskiego Szczytu,
- przejście północno-zachodniej ściany Galerii Gankowej,
- przejście południowej ściany Zamarłej Turni,
- pierwsze wejście zimowe na Mały Kołowy Szczyt.
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.