Jadwiga Kobendzina

polska geografka

Jadwiga Kobendzina, właściwie Kobendza, z domu Kaczorowska[1] (ur. 23 października 1895 w Dąbrowie Górniczej, zm. 10 lutego 1989 w Warszawie) – polski geografka i geomorfolożka, badaczka Puszczy Kampinoskiej. Żona Romana Kobendzy.

Jadwiga Kobendzina
Jadwiga Kaczorowska
Data i miejsce urodzenia

23 października 1895
Dąbrowa Górnicza

Data i miejsce śmierci

10 lutego 1989
Warszawa

Miejsce spoczynku

Nowy cmentarz na Służewie przy ul. Wałbrzyskiej

Zawód, zajęcie

geografka, geomorfolożka

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

Profesor

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Pracodawca

Instytut Geografii i Zagospodarowania Przestrzennego Polskiej Akademii Nauk

Małżeństwo

Roman Kobendza

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób Jadwigi i Romana Kobendzów

Życiorys edytuj

Szkołę średnią ukończyła w Warszawie (1912), gdzie mieszkała przez praktycznie całe życie. Po ukończeniu w 1915 kursu pedagogicznego, do 1918 pracowała w polskiej szkole w Moskwie. Po I wojnie światowej pracowała w Warszawie jako nauczycielka. Równolegle podjęła studia geograficzne na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1926 obroniła pod kierunkiem prof. Stanisława Lencewicza doktorat Studium geograficzne Puszczy Kampinoskiej.

W latach 1926–1927 pracowała w Zakładzie Geografii Wolnej Wszechnicy Polskiej. Do 1932 pracowała w szkolnictwie średnim, a w latach 1930–1938 była bibliotekarką w Polskim Towarzystwie Geograficznym.

W czasie okupacji pracowała jako ekspedientka. Po powstaniu warszawskim opuściła stolicę, do której wróciła po wojnie. Rozpoczęła pracę w Biurze Odbudowy Stolicy (1945–1946), a następnie Ogrodzie Botanicznym UW (1946–1948). Następnie do czerwca 1955 pracowała w Instytucie Geograficznym UW. W 1952 związała się z Instytutem Geografii i Zagospodarowania Przestrzennego Polskiej Akademii Nauk, od 1963 jako profesor nadzwyczajna. W grudniu 1965 przeszła na emeryturę, pracując nadal na kontrakcie. W latach 1957–1977 była członkinią Rady Naukowej Instytutu.

Opublikowała prace z zakresu genezy wydm i ochrony przyrody, była członkinią Polskiego Towarzystwa Geologicznego[2].

W 1966 wydawnictwo Wiedza Powszechna wydrukowało jej monografię pod tytułem Puszcza Kampinoska (wznowioną w 1971).

Odznaczona za zasługi na polu ochrony przyrody otrzymała: Srebrny (1952)[3] i Złoty (1956) Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[4], za zasługi dla województwa warszawskiego – Złotą Odznakę (1975); nagrodę za działalność naukową na terenie województwa.

W 1926 wyszła za Romana Kobendzę, z którym żyła do jego śmierci w 1955. Mieli córkę (ur. 1927) i syna (ur. 1931). Jadwiga i Roman Kobendzowie zostali pochowani na służewskim cmentarzu przy ul. Wałbrzyskiej. Rosnącej przy ich grobie metasekwoi nadano ich imię i uznano za pomnik przyrody[5].

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj