Jakub Wołąsiewicz
Jakub Jacek Wołąsiewicz (ur. 1 lutego 1960 w Zielonej Górze, zm. 7 czerwca 2016) – polski urzędnik państwowy i dyplomata w stopniu ambasadora tytularnego, ambasador RP w Estonii (1994–2001), Konsul Generalny RP w Doniecku (2013–2015)[1], znawca praw człowieka[2].
| Data i miejsce urodzenia |
1 lutego 1960 |
|---|---|
| Data śmierci |
7 czerwca 2016 |
| Ambasador RP w Estonii | |
| Okres |
od 1994 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Pełnomocnik Ministra SZ ds. postępowań przed ETPC | |
| Okres |
od 28 października 2003 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Konsul Generalny RP w Doniecku | |
| Okres |
od 2013 |
| Poprzednik |
utworzenie placówki |
| Następca |
zamknięcie placówki |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny kresowej[3][4]. W 1984 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego[5], po czym uzyskał zatrudnienie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Pracował m.in. w Departamencie Prawno-Traktatowym, Departamencie Współpracy z Polonią i Polakami za Granicą, Departamencie Europy i Departamencie do spraw Postępowań przed Międzynarodowymi Organami Ochrony Praw Człowieka, w tym jako wicedyrektor i dyrektor. W latach 1994–2001 był ambasadorem RP w Estonii. Od 28 października 2003 do 2 lipca 2012 Pełnomocnik Ministra Spraw Zagranicznych do spraw Postępowań przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu (pilotował m.in. sprawy Broniowski przeciwko Polsce[6] oraz Janowiec i inni przeciwko Rosji (tzw. sprawa katyńska)[7]. Jako ekspert do spraw prawnych bezpośrednio po katastrofie smoleńskiej opracował notkę na temat możliwości prowadzenia śledztwa[8]. W 2013 mianowany Konsulem Generalnym RP w Doniecku, w którym, będąc dyplomatą na trudne czasy[9] - z sukcesem prowadził negocjacje nad uwolnieniem osób porwanych przez prorosyjskich separatystów[10]; funkcję tę pełnił aż do likwidacji placówki 27 lutego 2015 w związku z agresją rosyjską na wschodzie Ukrainy[11].
Odznaczony w 2000 estońskim Orderem Krzyża Ziemi Maryjnej II klasy[12] oraz w 2014 Odznaką Honorową „Bene Merito”[13].
Spoczywa na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie[14].
Przypisy edytuj
- ↑ Wywiad - wspomnienie o śp. ambasadorze Jakubie Wołąsiewiczu (1960-2016), [w:] Archiwalne webinary [online], POLSKA360.org, 28 października 2022.
- ↑ Leonard Drożdżewicz, PAMIĘCI AMBASADORA WOŁĄSIEWICZA, „Znad Wilii”, nr 4 (92), 2022, s. 147.
- ↑ Kresy24.pl, Odszedł Jakub Wołąsiewicz – dyplomata i społecznik [online].
- ↑ Leonard Drożdżewicz, W służbie Rzeczypospolitej, „Znad Wilii”, nr 2 (86), 2021, s. 151-152.
- ↑ Michał Balcerzak, Propter Memoriam Ambasador Jakub Wołąsiewicz (*1.II.1960 – †7.VI.2016), „Problemy Współczesnego Prawa Międzynarodowego, Europejskiego i Porównawczego”, XIV, europeistyka.uj.edu.pl, 2016 [dostęp 2020-03-10].
- ↑ Ugoda przed ETPC [online], wrzesień 2005.
- ↑ Wyrok ETPC [online], 16 kwietnia 2012.
- ↑ Witold Jurasz, "Była notatka o opcjach prawnych śledztwa". Były dyplomata o katastrofie smoleńskiej [online], polsatnews.pl, 24 października 2016 [dostęp 2020-03-10].
- ↑ Dyplomata na trudne czasy - szkic o Ambasadorze Jakubie Wołąsiewiczu [online], czaswschodni.pl [dostęp 2024-04-15] (pol.).
- ↑ lk, PAP, TVN24/Warszawa/KAI, Sikorski: dyplomaci pracują nad uwolnieniem księdza, Niedziela [online].
- ↑ Likwidacja Konsulatu Generalnego RP w Doniecku [online], www.donieck.msz.gov.pl, 27 lutego 2015 [dostęp 2016-06-07].
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-12-03]. (est.).
- ↑ Prezydent RP Bronisław Komorowski i Minister Spraw Zagranicznych Grzegorz Schetyna wręczyli odznaczenia z okazji Dnia Służby Zagranicznej [online], 14 listopada 2014 [dostęp 2018-09-05] (pol.).
- ↑ Jakub Wołąsiewicz, Warszawa, 10.06.2016 - nekrolog [online], nekrologi.wyborcza.pl, 10 czerwca 2016 [dostęp 2020-03-10].
Bibliografia edytuj
- Kes on kes? Eesti 2000, Ekspresskataloogide AS, Tallinn 2000, s. 237.
- Barbara Wizimirska, Rocznik Polskiej Polityki Zagranicznej, Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 1992.
- Leonard Drożdżewicz, In memoriam Ambasador Jakub Wołąsiewicz (1960-2016), „Znad Wilii”, nr 2 (66), Wilno 2016, s. 8-9,