Jakub de Bourbon-La Marche
Jakub I de Bourbon-La Marche (ur. 1319, zm. 6 kwietnia 1362) – syn Ludwika I, księcia Burbonii, i Marii d’Avesnes. Hrabia Ponthieu w latach 1351-1360, hrabia La Marche od 1356 do swojej śmierci.
| |
| |
| Hrabia Ponthieu | |
| Okres |
od 1351 |
|---|---|
| Poprzednik |
brak |
| Następca |
przyłączone do Anglii |
| Hrabia La Marche | |
| Okres |
od 1356 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia |
1319 |
| Data i miejsce śmierci |
6 kwietnia 1362 |
| Przyczyna śmierci |
zabity w bitwie |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo | |
| Małżeństwo |
Joanna de Chatillon |
| Dzieci |
Izabela de Burbon-La Marche |
Życiorys edytuj
W 1349 Jakub uzyskał tytuł generalnego kapitana Langwedocji, a w 1354 konetabla Francji. Znudzony wiecznymi intrygami politycznymi, zrezygnował z urzędu konetabla w maju 1356. Walczył w bitwie pod Crécy (1346) (gdzie został ranny) oraz w bitwie pod Poitiers (1356). Trafił do angielskiej niewoli, a wypuszczono go na mocy traktatu z Brétigny. Ten sam traktat oddał Anglikom hrabstwo Ponthieu. Jakub jednak odziedziczył hrabstwo La Marche po swoim bracie Piotrze, który zginął pod Poitiers.
Pokój zawarty na mocy traktatu był jednak iluzją. Anglia i Francja zawiesiły broń, lecz żołnierze obu stron nadal napadali i grabili wsie oraz miasteczka, domagali się też płacenia okupu w zamian za pozostawienie w spokoju. Niedługo po powrocie Jakuba z niewoli, król Jan II Dobry poprosił go o zebranie armii przeciw grasującym żołnierzom angielskim. Jakub zastosował się do prośby króla, ale on i jego wojska zostali dotkliwie pokonani w bitwie pod Brignais (niedaleko Lyonu). Jakub i jego najstarszy syn zostali śmiertelnie ranni.
Potomstwo edytuj
W 1335 poślubił Joannę de Chatillon, córkę Hugona de Chatillon, pana Leuze. Para miała dzieci: