Wikipedia

Jakuen

Jakuen (ur. 1207, zm. 8 października 1299; jap. 寂円) – japoński mistrz zen szkoły sōtō chińskiego pochodzenia.

Jakuen
寂円
Ilustracja
Jakuen
Data urodzenia

1207

Data śmierci

1299

Szkoła

sōtō

Nauczyciel

Tiantong Rujing

Następca

Giun

Zakon

zen

Życiorys edytuj

Jakuen czyli Jiyuan urodził się w Chinach. W Chinach także rozpoczął praktykę chanu, co oddzielało go od reszty japońskich wyznawców zen. Nie był zatem poddanym syntetycznym praktykom japońskich buddystów, które przechodzili w szkole tendai. Nie zetknął się również z politycznym skorumpowaniem dość typowym dla japońskiego buddyzmu. Dlatego też przez Japończyków był postrzegany dwojako: albo jako mistrz, który był mocna związany z Dōgena interpretacją zenu, albo jako osobnik, który wprowadził "odbiegające od normy" chińskie praktyki[1].

Prawdopodobnie rozpoczął swoje religijne życie w klasztorze Jingde, w którym studiował chan pod kierunkiem mistrza Tiantonga Rujinga. Gdy w 1227 roku Dōgen powrócił do Japonii po ukończeniu praktyki u Rujinga, Jiyuan pozostał w klasztorze aż do śmierci swojego mistrza. Wbrew biografii Jiyuana napisanej przez Kenkō w jego historycznym dziele Hōkyō juishoki, prawdopodobnie do nawiązania bliższych kontaktów między Dōgenem a Jakuenem doszło dopiero w trakcie przyjmowania uczniów w klasztorze Kōshō w roku 1230[2].

Zarówno w Eihei-ji jak i Kōshō-ji Jakuen zarządzał świątyniami poświęconymi pamięci Rujinga. Jakuen stał się więc pierwszym tassu[a] Eihei-ji. Po śmierci Dōgena w 1253 roku, Jakuen został uczniem Kouna Ejō, który był opatem Eihei-ji[2].

W roku 1261 opuścił Eihei-ji, tak jak i inni wiodący mnisi tego klasztoru, którzy odeszli w latach 1259-1264. Udał się w odległy rejon i przebywał na górze Ginnanpō, około 25 km od Eihei-ji. Oddawał się tam medytacji i za towarzystwo miał tylko dzikie zwierzęta. Po jakimś czasie odnalazł go tam Ijira Tomotoshi, przywódca lokalnej rodziny Fujiwara, który zaofiarował mu finansowe wsparcie. W 1278 roku syn Tomotoshiego - Tomonari - rozpoczął budowę klasztoru zen dla Jakuena. Otrzymał on nazwę Hōkyō[2].

W 1280 roku do klasztoru przybył przyszły spadkobierca (w 1295 roku) Jakuena - Giun.

Jakuen zmarł 8 października 1299 roku.

Chociaż jego linia przekazu nie była tak rozległa jak Giina czy Gikaia, to jednak począwszy od Giuna linia Jakuena całkowicie przejęła stanowisko opata w Eihei-ji aż do początków XVII wieku. Druga linia prowadziła klasztor Hōkyō.

Już po śmierci na skutek schizmy czy też konfliktu zwanego sandai sōron (zobacz: Eihei-ji) Jakuen został uznany za trzeciego opata Eihei-ji, chociaż nim nigdy nie był.

Linia przekazu Dharmy zen edytuj

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

  • 52/25/1. Eihei Dōgen Kigen (1200–1253) Japonia. Szkoła sōtō
  • 53/26/2. Sōkai
  • 53/26/2. Senne (Yōkō-an)
  • 54/27/3. Kyōgō (Yōkō-an)
  • 54/27/3. Gien (zm. 1314) (Eihei-ji)
  • 54/27/3. Jakuen (chin. Jiyuan) (1207-8 października 1299) (Hōkyō-ji)
  • 55/28/4. Giun (Hōkyō-ji)
  • 56/29/5. Donki (Hōkyō-ji)

Uwagi edytuj

  1. ↑ Później tytuł ten oznaczał mistrza w świątyni znajdującej się na terenie dużego klasztoru, ale wtedy określał mnicha prowadzącego ceremonie wspomnieniowe

Przypisy edytuj

  1. ↑ William M. Bodiford. Sōtō Zen in Medieval Japan. Str. 65
  2. ↑ a b c William M. Bodiford. Sōtō Zen in Medieval Japan. Str. 66

Bibliografia edytuj

  • William M. Bodiford: Sōtō Zen in Medieval Japan. Honolulu: University of Hawaii Press, 1993, s. 343. ISBN 978-0-8248-3303-9.
  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jakuen&oldid=72125276”