Jama miednicy
Jama miednicy (łac. cavum pelvis) – w anatomii człowieka przestrzeń w obrębie miednicy mniejszej (pelvis minor), położona w najniższej części tułowia, poniżej kresy granicznej, której ściany tworzą kości miedniczne (z wyjątkiem talerzy kości biodrowych), kość krzyżowa, kość guziczna, i mięśnie dna miednicy. Wysłana jest powięzią ścienną miednicy (fascia pelvis parietalis).
W jamie miednicy znajduje się:
- końcowa część okrężnicy esowatej
- odbytnica
- część moczowodów
- pęcherz moczowy
- u kobiet
- u mężczyzn
Topograficznie jamę miednicy można podzielić na kilka przestrzeni, jak np. dół kulszowo-odbytniczy, przestrzeń krocza głęboka i powierzchowna.
Jama miednicy od dołu jest zamknięta przez układ mięśni poprzecznie prążkowanych, które tworzą mięśniówkę dna. W przeciwieństwie do górnego zamknięcia jamy brzusznej, które stanowi jednowarstwą płytę mięśniową (przeponę), dolne zamknięcie składa się z dwóch płyt mięśniowych: przepony miednicy oraz przepony moczowo-płciowej. Obie warstwy częściowo się pokrywają. Przepona miednicy zamyka całe wyjście miednicy poza rozworem odbytowym oraz krótkim przednim odcinkiem. Przepona moczowo-płciowa wzmacnia najsłabszy punkt dna miednicy, gdzie jest osłabiona przez przebijający się przez nią przewód moczowo-płciowy[1].
Bibliografia edytuj
- Bogusław Kazimierz Gołąb, Władysław Zygmunt Traczyk, Michał Karasek: Anatomia i fizjologia człowieka : podręcznik dla studentów farmacji. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1986, s. 56. ISBN 83-200-1075-6.
- Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, ISBN 978-83-200-4501-7.
- ↑ Bochenek i Reicher 2018 ↓, s. 687–691.