Jan Andrzej Kłoczowski

polski zakonnik, dominikanin, duszpasterz akademicki

Jan Andrzej Kłoczowski OP (ur. 5 lipca 1937 w Warszawie) – dominikanin, w latach 80. XX wieku duszpasterz akademicki w Krakowie, teolog, profesor filozofii, publicysta. Młodszy brat Jerzego.

Jan Andrzej Kłoczowski OP
Ilustracja
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

5 lipca 1937
Warszawa

Rektor Kolegium Filozoficzno-Teologicznego Dominikanów w Krakowie
Okres sprawowania

1990–98

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Dominikanie

Śluby zakonne

12 października 1964

Prezbiterat

13 czerwca 1970

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Życiorys edytuj

Z wykształcenia jest historykiem sztuki. W 1960 ukończył studia w Instytucie Historii Sztuki UAM w Poznaniu. W latach 1961–1963 pracował jako asystent w Katedrze Historii Sztuki na KUL-u.

W 1964 wstąpił do zakonu Dominikanów. Po ukończeniu nowicjatu odbył studia teologiczne i filozoficzne. W latach 1966–1971 uczestniczył w seminarium ks. prof. Mariana Jaworskiego, po ukończeniu którego przyznano mu tytuł lektora teologii. Święcenia kapłańskie przyjął 13 czerwca 1970[1]. W latach 1970–1986 był duszpasterzem krakowskiego duszpasterstwa akademickiego „Beczka”. Od 1971 wykładowca w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym Dominikanów w Krakowie.

W 1975 obronił pracę doktorską na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL. W styczniu 1976 roku podpisał list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[2]. Od 1979 wykładowca filozofii i fenomenologii religii na Papieskim Wydziale Teologicznym, a od 1982 w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Od 1983 adiunkt, od 1990 docent, zaś od 1999 profesor zwyczajny PAT. W 1990 obronił rozprawę habilitacyjną na Wydziale Filozoficznym PAT. Otrzymał nominację na stanowisko kierownika Katedry Filozofii Religii na Wydziale Filozoficznym PAT.

Pod jego kierunkiem stopień naukowy doktora w 2007 uzyskał Piotr Augustyniak[3].

Od 1990 pełnił funkcję regensa Polskiej Prowincji Dominikanów, w latach 1990–1998 był rektorem Kolegium Filozoficzno-Teologicznego Dominikanów w Krakowie.

W latach 1973–1993 członek zespołu redakcyjnego miesięcznika „W drodze”, w latach 1992–1996 członek redakcji miesięcznika „Znak”, od 1997 redaktor „Logos i Ethos”. Zasiadał w Komisji Filozofii i Teologii Komitetu Badań Naukowych.

W każdą niedzielę w południe odprawia tzw. dwunastkę (o godz. 12)[4], mszę z „kazaniem filozoficznym”, na której gromadzą się tłumy krakowian.

Od 2014 w niedzielne poranki w audycji Pejzaże regionalne, nadawanej na antenie Radia Kraków, emitowane są jego krótkie felietony w cyklu Prawdy nieoczywiste. Poruszane są w nich głównie tematy religijne, filozoficzne i społeczne[5].

We wrześniu 2014 roku, generał zakonu, o. Bruno Cadoré, przyznał o. Janowi Andrzejowi Kłoczowskiemu tytuł mistrza świętej teologii, najwyższy dominikański tytuł naukowy. Uroczystość nadania tytułu odbyła się 14 listopada tegoż roku w krakowskim klasztorze dominikanów. Laudację wygłosili prof. Władysław Stróżewski, prof. Karol Tarnowski oraz o. dr Damian Mrugalski[6].

Publikacje edytuj

Jest autorem licznych prac z dziedziny filozofii, religii i teologii, m.in.:

  • Człowiek – bogiem człowieka: filozoficzny kontekst rozumienia religii w „Istocie chrześcijaństwa” Ludwika Feuerbacha, Lublin: Katolicki Uniwersytet Lubelski, 1979
  • A myśmy się spodziewali..., Poznań: „W Drodze”, 1990, ISBN 83-7033-128-9.
  • Więcej niż mit: Leszka Kołakowskiego spory o religię, Kraków: Znak, 1994, ISBN 83-7006-262-8.
  • Drogi człowieka mistycznego, Kraków, Wyd. Literackie, 2001, ISBN 83-08-03138-2.
  • Czego chrześcijanie nie wiedzą o chrześcijaństwie, Kraków: eSPe, 2005, ISBN 83-89645-43-2.
  • Filozofia dialogu, Poznań: „W Drodze”, 2005, ISBN 83-7033-557-8.
  • Zawierzyć prawdzie, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2006, ISBN 83-08-03887-5.
  • 5 kroków w stronę pojednania, Kraków, FIDES, 2008, ISBN 978-83-89016-84-3.
  • Jak budować piękne życie, Kraków: FIDES, 2009, ISBN 978-83-89016-99-7.

Odznaczenia i nagrody edytuj

W 2004 otrzymał statuetkę Przasnyskiego Koryfeusza, przyznaną przez Starostwo w Przasnyszu.

W maju 2007 został odznaczony przez Prezydenta RP, Lecha Kaczyńskiego, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej[7], który osobiście odebrał z rąk Prezydenta RP 31 października 2008 w Krakowie.

Na XIV Targach Wydawców Katolickich 8 marca 2008, został ogłoszony laureatem Nagrody Głównej „Feniks 2008” w uznaniu za wybitne osiągnięcia w zakresie filozofii religii, umiejętność godzenia życia naukowego i powołania kapłańskiego, za „kazania filozoficzne” i stworzenie w „Beczce” przestrzeni wolności w trudnych latach zniewolenia.

W 2016 otrzymał Nagrodę im. ks. Józefa Tischnera[8].

W 2018 roku otrzymał medal Per Artem ad Deum, przyznawany przez Papieską Radę ds. Kultury[9].

W 2018 r. został uhonorowany Odznaką "Adwokatura Zasłużonym"

Przypisy edytuj

  1. Duchowieństwo diecezjalne oraz członkowie męskich instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego 2005, wyd. Apostolicum, Ząbki 2006.
  2. Kultura 1976/03/342 Paryż 1976, s. 30.
  3. Dr hab. Piotr Augustyniak, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2021-06-12].[martwy link]
  4. Bracia – Dominikanie Kraków. dominikanie.pl. [dostęp 2021-07-06]. (pol.).
  5. Prawdy nieoczywiste w Radiu Kraków, www.radiokrakow.pl [dostęp 2023-03-26].
  6. Mistrzowska uroczystość. dominikanie.pl, 2014-11-18. [dostęp 2015-11-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-13)]. (pol.).
  7. Obchody 30. rocznicy utworzenia Studenckiego Komitetu Solidarności. prezydent.pl, 19 maja 2007. [dostęp 2014-10-23].
  8. Laureaci Nagrody im. ks. Józefa Tischnera. nagrodatischnera.pl. [dostęp 2016-04-09]. (pol.).
  9. Laureaci Per Artem ad Deum 2018 | Per Artem Ad Deum, www.perartemaddeum.com [dostęp 2018-06-14] (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj