Jan Chmurowicz
Jan Władysław Julian Chmurowicz[1] (ur. 31 grudnia 1887 w Przeworsku[2], zm. 5 listopada 1965 w Krakowie) – kapitan artylerii cesarskiej i królewskiej armii, generał brygady Wojska Polskiego.
| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 grudnia 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 listopada 1965 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy okręgu korpusu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
            
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Dzieciństwo i młodość edytuj
Urodził się 31 grudnia 1887 r. w Przeworsku[2], w rodzinie rzemieślniczo-kupieckiej z ojca Walentego i matki Karoliny z Mirkiewiczów. Ochrzczony został w kościele parafialnym w Przeworsku, w styczniu 1888 r. przez ks. Stanisława Sypniewskiego, a rodzicami chrzestnymi byli: siostra matki Antonina Mirkiewicz i Franciszek Szarliński. Na chrzcie otrzymał trzy imiona: Jan Władysław Julian. W zachowanych dokumentach najczęściej używane jest jedno imię – Jan; w niektórych – Jan Władysław. Po ukończeniu nauki w szkole realnej w rodzinnym Przeworsku, w latach 1900–1908 uczęszczał najpierw do gimnazjum w Jarosławiu, a następnie do IV Gimnazjum Klasycznego w Krakowie, które zakończył zdaniem egzaminu maturalnego. Po ukończeniu gimnazjum i zdaniu w 1908 r. egzaminu dojrzałości studiował prawo w Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1912 r. pracował jako urzędnik ruchu w dyrekcji kolei we Lwowie. W 1919 ożenił się z Marią Pikor[2].
Służba w cesarskiej i królewskiej armii edytuj
W 1909 r. został powołany do odbycia jednorocznej służby w armii austriackiej, w czasie której ukończył szkołę oficerską. Po wybuchu I wojny światowej służył w armii austriackiej, w stopniu podporucznika, jako oficer wywiadowczy i pierwszy oficer baterii 45 pułku artylerii polowej. Do stopnia porucznika awansował w 1916 r. W listopadzie tego roku został dowódcą baterii w 56 pułku artylerii polowej. Przez cały okres wojny walczył na froncie włoskim. Do stopnia kapitana awansował w 1918 r.
Służba w Wojsku Polskim edytuj
W Wojsku Polskim od listopada 1918 r. pełnił służbę w komendzie placu Przemyśl jako oficer werbunkowy, następnie był dowódcą Powiatu Etapowego Przeworsk. W wojnie polsko-radzieckiej dowodził: dywizjonem w 1 pułku artylerii polowej Legionów (od 7 marca 1919) i 3 pułku artylerii ciężkiej (od 20 marca 1920). Do stopnia majora awansował w 1920 r. Po zakończeniu działań wojennych dowodził w zastępstwie III Brygadą Artylerii (od 6 lutego 1921). 27 kwietnia 1921 r. objął dowództwo 3 dywizjonu artylerii ciężkiej, a 17 listopada tego roku mianowany został zastępcą dowódcy 2 pułku artylerii ciężkiej w Chełmie. Później objął dowództwo tego pułku. Do stopnia podpułkownika awansował w 1922. 1 grudnia 1924 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 16. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3]. W tym roku ukończył kurs dowódców pułków w Toruniu, w 1926 r. kurs unitarny dowódców pułków w Rembertowie, a w 1928 r. kurs wyższych dowódców artylerii w Warszawie.
4 kwietnia 1929 przeniesiony został do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, w którym objął stanowisko komendanta Szkoły Strzelania Artylerii. Od grudnia 1930 r. był dowódcą 7 Grupy Artylerii w Poznaniu. We wrześniu 1931 został drugim dowódcą piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach. 15 grudnia 1934 mianowany został dowódcą 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy. 19 sierpnia 1937 objął funkcję zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu.
W wojnie obronnej Polski 1939 r. był (od 9 IX) dowódcą obrony Przemyśla (jego adiutantem był kpt. Leon Parat[4]). Wzięty do niewoli niemieckiej przebywał w siedmiu obozach jenieckich m.in. w Oflagu II C Woldenberg, gdzie był konspiracyjnym komendantem obozu. Po wyzwoleniu wrócił do kraju. W okresie powojennym pracował w spółdzielczości. Działał w zarządzie Towarzystwa Strzeleckiego „Bractwo Kurkowe” w Krakowie.
Został pochowany 9 listopada 1965. W pogrzebie uczestniczyli towarzysze broni, podkomendni i rzesze mieszkańców Krakowa. Przybyła też oficjalna delegacja z rodzinnego Przeworska. Orszak żałobny prowadził ks. bp Jan Pietraszko w asyście 50 księży. Po mszy św., odprawionej w kaplicy cmentarza Rakowickiego, odprowadzono zwłoki do grobowca rodzinnego na cmentarz wojskowy przy ul. Prandoty (kwatera 7 WOJ-wsch.-10)[5]. Orkiestra wojskowa odegrała hejnał Wojska Polskiego. Nad grobem przemawiali: żołnierze z września 1939 r. – gen. bryg. Mieczysław Boruta-Spiechowicz, płk dypl. Wiktor Alojzy Jakubowski oraz prof. dr Tadeusz Kloska.
Wykształcenie edytuj
- Uniwersytet Jagielloński w Krakowie
- listopad 1920 – styczeń 1921 – kurs dowódców pułków – Toruń
- kwiecień 1926 – czerwiec 1926 – kurs dowódców pułków – Rembertów
- styczeń 1928 – czerwiec 1928 – kurs wyższych dowódców artylerii – Warszawa
Awanse edytuj
W armii austriacko-węgierskiej
- chorąży – 1911
- podporucznik – 1914
- porucznik – 1916
- kapitan – 1918
W Wojsku Polskim
- major – 1920
- podpułkownik – 1922
- pułkownik – 1924
- generał brygady – 1936
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[6]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz pierwszy w 1922[7])
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[8]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[9]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[9]
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
- Odznaka Gwiazda Przemyśla
- Odznaka Honorowa „Orlęta”
- Państwowa Odznaka Sportowa[9]
- Krzyż Komandorski Orderu Orła Białego (Jugosławia)
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[10]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z Mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[11]
Przypisy edytuj
- ↑ 7 czerwca 1934 ogłoszono sprostowanie imienia z „Jan” na „Jan Władysław Julian”. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zmiany (sprostowania) nazwisk, imion i dat urodzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 11, s. 188, 7 czerwca 1934.
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 100.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 731.
- ↑ Ryszard Tłuczek: Przemyska Lista Katyńska (3). niedziela.pl. [dostęp 2015-03-03].
- ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Jan Chmurowicz. rakowice.eu. [dostęp 2018-08-22].
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2980 z 17 maja 1921 r. Dziennik Personalny MSWojsk. z 1921 r. Nr 21, poz. 820
- ↑ Odznaczeni Krzyżem Walecznych w zamian za dyplomy „za Waleczność” byłego Frontu Litewsko-Białoruskiego, „Dziennik Personalny MSWojsk.”, z 1922 r. Nr 14, s. 409 [dostęp 2015-07-30].
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ a b c Na podstawie fotografii [1].
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 238.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 507.
Bibliografia edytuj
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Mieczysław Cieplewicz, Eugeniusz Kozłowski, Wrzesień 1939 w relacjach i wspomnieniach. 1989.
- Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 757. ISBN 83-211-1096-7.
- Mieczysław Bielski, „Kronika Bydgoska” XVII 1995.
- Jan Chmurowicz, Artylerzysta Piłsudskiego. red. Krzysztof Drozdowski, Warszawa: Agencja Wydawnicza CB, 2020. ISBN 978-83-7339-232-8.