Jan Franciszek de Pouppart
Jan Franciszek de Pouppart herbu własnego (żył w 2. poł. XVIII wieku) – generał major w armii koronnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a później armii rosyjskiej.
 generał major
| |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
|---|---|
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Francuz, służył w armii austriackiej i uczestniczył w wojnie siedmioletniej. W 1775 przeszedł do służby polskiej. Od 1776 jako pułkownik 11 RP Grenadierów (w PSB błędnie go podano jako dowódcę 10 RP) stacjonował w garnizonach Kamieńca Podolskiego[1].
W 1790 roku uzyskał polski indygenat[2], a także kupił patent generalski jako dowódca Brygady Piechoty w Dywizji księcia Józefa Poniatowskiego. W 1792 walczył przeciwko Rosji i 25 czerwca został odznaczony Medalem Złotym Orderu Virtuti Militari[1][3] (później zamienionym na krzyż kawalerski). Potem pozostał w służbie targowickiej. Po upadku Rzeczypospolitej służył w armii rosyjskiej.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Maria Czeppe i Elżbieta Orman: Pouppart Jan Franciszek de, h. własnego. [w:] PSB. T. XXVIII/1984-1985 [on-line]. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2018-11-04].
- ↑ Edward Rawicz: Indygenat w Polsce za Stanisława Augusta, w: „Rocznik Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu za rok 1924”, Przemyśl 1924, s. 54.
- ↑ Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Wojsko koronne. Sztaby i kawaleria. Kraków 2002, s. 37.
Bibliografia edytuj
- H.P. Kosk – Generalicja polska. T. 2. Pruszków: Ajaks, 2001. ISBN 83-87103-81-0