Jan Henryk Lubieniecki

Jan Henryk Lubieniecki (ur. 8 marca 1877 w Czernihowie, zm. 29 czerwca 1947 w Lublinie) – polski lekarz, wykładowca akademicki.

Jan Henryk Lubieniecki
Data i miejsce urodzenia

8 marca 1877
Czernihów

Data i miejsce śmierci

29 czerwca 1947
Lublin

profesor nauk medycznych
Specjalność: interna
Alma Mater

Kazański Uniwersytet Państwowy

Profesura

1923

Polska Akademia Umiejętności
Status

członek korespondent

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Kazański Uniwersytet Państwowy
Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Życiorys edytuj

Urodził się 8 marca 1877 w Czernihowie jako syn Kajetana i Zofii z domu Grothus[1]. Zdał egzamin dojrzałości w Orenburgu. Następnie ukończył studia medyczne w Kazańskim Uniwersytecie Państwowym, w 1912 został docentem terapii chorób wewnętrznych. Następnie otrzymał etat asystenta, później ordynatora Kliniki Terapeutycznej uczelni, uzyskał tytuł naukowy doktora oraz habilitację. W latach 1917-1921 był profesorem terapii uniwersyteckiej w Saratowie. W 1921 zamieszkał w Poznaniu, gdzie objął na Uniwersytecie Poznańskim etat profesora farmakologii, od 1923 profesora diagnostyki i terapii ogólnej chorób wewnętrznych, od 1930 członek korespondencyjny Polskiej Akademii Umiejętności. Po zakończeniu II wojny światowej był współorganizatorem Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz pełnił funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego w roku akademickim 1944/1945 (późniejszy Uniwersytet Medyczny w Lublinie)[2]. Zmarł w 1947.

Odznaczenia i ordery edytuj

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj