Wikipedia

Jan Kapistran

Zobacz też: innych świętych o imieniu Jan.

Jan Kapistran, wł. Giovanni da Capestrano (ur. 24 czerwca 1386 w Capestrano w Abruzji, zm. 23 października 1456 w mieście Uliak nad Dunajem) – franciszkanin obserwant (OFM), kaznodzieja, założyciel klasztorów Braci Mniejszych Obserwantów[a], święty Kościoła katolickiego.

Święty
Jan Kapistran OFM
prezbiter
wyznawca
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 24 czerwca 1386
Capestrano, Abruzja
Data i miejsce śmierci 23 października 1456
Ilok
Czczony przez Kościół katolicki
Kanonizacja 4 czerwca 1724
Rzym
przez Benedykta XIII
Wspomnienie 23 października
Atrybuty habit franciszkański, u stóp Turek
Patron prawników, kapelanów wojskowych
Szczególne miejsca kultu kościoły franciszkańskie
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Sam nadał sobie przydomek świętego żołnierza, gdy w wieku 70 lat, w 1456 poprowadził krucjatę przeciwko imperium osmańskiemu w czasie bitwy pod Belgradem. Jako święty katolicki został ogłoszony patronem prawników. Jego imieniem nazwano dwie fundacje misji franciszkańskich w Ameryce Północnej: Mission San Juan Capistrano w Południowej Kalifornii oraz Mission San Juan Capistrano w San Antonio w Teksasie.

Wczesne lataEdytuj

Swoje nazwisko wziął od nazwy miejscowości, w której przyszedł na świat – Capestrano w diecezji Sulmona w Abruzji, w Królestwie Neapolu. Jego ojciec przybył do Włoch z dworem Ludwika I Andegaweńskiego, króla Neapolu. Jan z Kapistranu, studiując prawo na uniwersytecie w Perugii, uczęszczał na wykłady Baldusa de Ubaldis. Był żonaty i piastował urzędy w miejskim magistracie. W 1412 król Neapolu Władysław Andegaweński mianował go gubernatorem Perugii, niespokojnego lenna papieskiego, które potrzebowało silnej ręki, by zaprowadzić w nim porządek. Gdy w 1416 wybuchł spór pomiędzy Perugią i Sigismondem Pandolfim Malatestą Jan z Kapistranu został wysłany jako ambasador, by uzgodnić warunki pokoju. Malatesta uwięził go jednak. W czasie pobytu w niewoli Jan postanowił oddalić swą małżonkę, z którą małżeństwo nigdy nie zostało skonsumowane[1].

Brat mniejszy i kaznodziejaEdytuj

Wstąpił do zakonu franciszkanów razem z Jakubem z Marchii 4 października 1415. Nowicjat odbył pod okiem Honoriusza z Sergiano[2]. Następnie ukończył teologię pod okiem świętego Bernardyna ze Sieny[3]. W Zakonie odznaczał się ascetycznym zacięciem i ścisłym przestrzeganiem reguły Zakonu św. Franciszka. Otrzymawszy święcenia kapłańskie w 14 listopada 1418 r. W tym samym roku otrzymał od papieża Marcina V nominację na inkwizytora generalnego ds. walki z ruchem fraticellich i innym heretykom[4]. Kapistran poszedł w ślady swego duchowego mistrza, św. Bernardyna ze Sieny, głosząc płomienne kazania w wielu miastach Półwyspu Apenińskiego. Jak inni znani kaznodzieje franciszkańscy ze szkoły ruchu odnowy zakonnej zapoczątkowanej przez Bernardyna ze Sieny, Jan z Kapistranu był aktywny w zachodniej i środkowej Europie, goszcząc w Niemczech, Bawarii, Czechach, Austrii, na Węgrzech, w Chorwacji, na Śląsku i w Polsce. Nawet duże świątynie nie były w stanie pomieścić tłumów przybywających, by słuchać przemawiającego Jana. Udokumentowano kazanie w Brescii, którego słuchało 126 tys. wiernych.

Pod koniec lat 20. włoscy obserwanci widzieli w Janie Kapistranie swojego lidera. W latach 1429-1430 występował on podczas kapituły generalnej Zakonu Braci Mniejszych w Asyżu, ujawniając się jako umiarkowany obserwant dążący do utrzymania jedności w Zakonie, a z drugiej strony przywiązany do ruchu reformy[5]. Jego umiarkowanie potwierdziły kompromisowe konstytucje generalne z 1430, zwane konstytucjami mariańskimi, których był współredaktorem jako przewodniczący komisji legislacyjnej[6]. Nie weszły one jednak w życie na skutek wydanej na prośbę franciszkanów konwentualnych przez papieża Marcina V bulli[7]. Papież wydał jednak na wyraźne żądanie Kapistrana przywilej posiadania przez obserwantów własnego wikariusza generalnego i wikariuszy prowincjalnych zależnych od generała i prowincjałów. Włoscy obserwanci otrzymali zaś prawo samodzielnego zwoływania własnych kapituł generalnych niezależnie od kapituł generalnych całego Zakonu[8]. Brał aktywny udział w życiu Zakonu. W 1443 został wikariuszem zakonnej familii cismontańskiej[9]. W tym okresie ogłosił konstytucje dla obserwantów, zwane konstytucjami Góry Alwerni. Postanowił także o utworzeniu w każdej prowincji własnych obserwanckich studiów zakonnych. Zredagowana przez niego bulla papieska z 1446 ostatecznie utrwaliła autonomię obserwantów w Zakonie. Po zakończeniu kadencji wikariusza generalnego został wikariuszem prowincji Abruzji, po czym ponownie objął funkcję wikariusza generalnego obserwantów[10]. Od maja do września 1439 Jan Kapistran przebywał w Palestynie jako wizytator tamtejszych obserwantów. Wówczas pozyskał dla obserwantów od Stolicy Apostolskiej opiekę nad miejscami świętymi[11].

W 1451 na prośbę cesarza Fryderyka III wyruszył w charakterze legata papieskiego do krajów Europy środkowowschodniej z misją nawracania husytów i organizacji krucjaty antytureckiej.

Między 14 lutego a 27 kwietnia 1453 roku Kapistran przebywał we Wrocławiu jako „inkwizytor generalny”[12], gdzie wygłaszał po trzy kazania dziennie. Prawdopodobnie wygłaszał je po łacinie, które były tłumaczone na niemiecki i czeski. Jego kazania porywały ludzi do tego stopnia, że 22 lutego na Placu Solnym mieszczanie spalili na stosie takie zbytki jak lustra, maski, kości, karty do gry i szachy. Wrocławskie kazania Kapistrana, częściowo skierowane przeciwko Żydom i judaizmowi, doprowadziły do wygnania z miasta ludności żydowskiej i do spalenia na stosie 41 wrocławskich Żydów[13]. W trakcie pobytu Jana Kapistrana we Wrocławiu, grupę miejscowych Żydów oskarżono o kradzież i profanację konsekrowanych hostii. Oskarżonych aresztowano i postawiono przed trybunałem, na czele którego stanął sam Kapistran. Trybunał skazał 14 Żydów na śmierć przez ćwiartowanie, kolejnych 27 spalono na stosie[14]. Około 20 osób ochrzczono pod przymusem. Po porozumieniu z Władysławem, królem Czech i Węgier, Jan Kapistran nakazał wygnać pozostałych we Wrocławiu Żydów, przy czym dzieci do lat 7 zostały ochrzczone i przekazane chrześcijanom[15].

W 1453 roku na prośbę Zbigniewa Oleśnickiego i króla Kazimierza IV Jagiellończyka, przybył do Krakowa gdzie głosił kazania na Rynku Głównym i w kościele Mariackim wzywając do pokuty i naprawy życia[16]. W następstwie kaznodziejskiej działalności około 130 mieszkańców Krakowa zdeklarowało chęć wstąpienia do obserwanckiej gałęzi Zakonu Braci Mniejszych, dając początek nowej wspólnocie zakonnej. W 1454 roku powstał dla niej, dzięki kardynałowi Oleśnickiemu, który ofiarował miejsce pod Wawelem, klasztor i kościół pw. św. Bernardyna ze Sieny[17].

 
Ołtarz św. Jana Kapistrana z krakowskiego kość. oo. bernardynów na Stradomiu

Przebywając w Krakowie 10 lutego 1454 udzielił sakramentu małżeństwa króla Kazimierza Jagiellończyka z Elżbietą Rakuszanką[18]. Było to spowodowane sporem pomiędzy prymasem Janem Sporowskim a kardynałem Zbigniewem Oleśnickim, któremu z nich należy się ten przywilej[18].

ReformatorEdytuj

Gdy Jan z Kapistranu nie głosił kazań, układał traktaty teologiczne przeciwko współczesnym mu herezjom. Ten okres życia świętego został bogato udokumentowany przez współczesnych mu biografów: Mikołaja z Fary, Krzysztofa Varese i Hieronima z Udine. Święty angażował się również u boku Bernardyna ze Sieny w przeprowadzaniu reformy swojego zakonu. Chodziło przede wszystkim o zmiany w ostrzejszym przestrzeganiu reguły i innych aktów prawnych wspólnoty minoryckiej. W ramach propagowania reformy zakonnej w grudniu 1436 uzyskał dla Trzeciego Zakonu prawo organizowania się w regularne wspólnoty[19]. Głosił następnie ideę Trzeciego Zakonu na terenie Czech i Polski[20], czego owocem było powstanie zakonu bernardynek. W 1437 Jan Kapistran asystował przy tzw. koletańskiej reformie ubogich klarysek w Ferrarze[21]. Kapistran wzorował się także na Bernardynie ze Sieny w szerzeniu kultu Najświętszego Imienia Jezus. Gdy Bernardyn wraz z innymi franciszkanami został oskarżony przed komisją papieska o bałwochwalcze wzywanie imienia Jezus w jego obronie stanął Jan Kapistran, w wyniku czego kult Najświętszego Imienia Jezus uzyskał papieskie zatwierdzenie[22]. Święty Jan z Kapistranu był często wysyłany jako ambasador papieski przez papieży Eugeniusza IV i Mikołaja V. Do najbardziej znanych misji papieskich Jana z Kapistranu należą: misja do Mediolanu i Burgundii w charakterze legata papieskiego w 1439, do króla Francji w 1446, do Austrii w 1451. Jako nuncjusz apostolski odwiedził wszystkie części imperium potępiając ruch husycki. Głosił także kazania przeciwko Żydom na Sycylii, na Morawach, w Mołdawii i w Polsce.

InkwizytorEdytuj

Od 1426 Jan Kapistran sprawował funkcję inkwizytora generalnego przeciwko fraticellim, heretyckiemu odłamowi zakonu franciszkanów, mającemu swe siedziby w Marchii Ankońskiej. W 1449 wraz z Jakubem z Marchii skazał na śmierć kilkunastu fraticellich w Fabriano[23]. W 1451, przed wyruszeniem na misję do Europy środkowej, jego mandat rozszerzono także na sekty wiklefitów i husytów, ale jego faktyczna działalność ograniczała się do kaznodziejstwa, m.in. ze względu na prohusyckie stanowisko króla Czech Jerzego z Podiebradów[24].

„Święty żołnierz”Edytuj

Po upadku Konstantynopola (1453), gdy Mehmed II Zdobywca zagrażał Wiedniowi i Rzymowi, papież Kalikst III wysłał Jana z Kapistranu, by zorganizował krucjatę przeciwko muzułmanom. W 1454 udało mu się zebrać dużą armię i wyruszył z nią na Belgrad. W 1456 walcząc u boku Jana Hunyady’ego padł ofiarą zarazy. Zmarł w pobliżu Ilok 23 października 1456. Jego relikwie zostały zniszczone w 1526 podczas kolejnego najazdu tureckiego[25].

KanonizacjaEdytuj

Proces kanonizacyjny Jana Kapistrana został ukończony za pontyfikatu Aleksandra VIII (1689–1691), a oficjalne ogłoszenie go świętym nastąpiło dopiero 4 czerwca 1724 za pontyfikatu Benedykta XIII[26]. Wspomnienie zostało oficjalnie wprowadzone do Martyrologium Rzymskiego w 1890. Świętego wspominano wówczas w kalendarzu liturgicznym Kościoła rzymskokatolickiego 28 marca. Po reformie w czasach papieża Pawła VI w 1969 wspomnienie przeniesiono na 23 października – dzień śmierci świętego franciszkanina. 10 lutego 1984 papież Jan Paweł II ogłosił go patronem kapelanów wojskowych[27].

Zobacz teżEdytuj

UwagiEdytuj

  1. ↑ W Polsce franciszkański nurt obserwancki nosi zwyczajową nazwę bernardynów od pierwszego klasztoru i kościoła pod wezwaniem św. Bernardyna ze Sieny, na styku Stradomia ze wzgórzem wawelskim.

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Chiapini A., S. Giovanni da Capestrano e la sua donna. [w:] Estrutto dalla "Miscelanea Francescana", t. III, 1918
  2. ↑ Holzapfel H., Manuale historiae Ordinis Fratrum Minorum., Friburgi Brisgoviae 1909, s. 84
  3. ↑ św. Jan Kapistran. bernardyni.pl. [dostęp 2018-05-30].
  4. ↑ Boelcskey Oe., Capistranoi Szent Janos elete es Cora [w:] Compendium chronicarum Ordinis Fratrum Minorum, "Archivum Franciscanum Historicum", t. I, Szekesfehervar 1910, str. 53 i n.
  5. ↑ Murawiec W., Jan z Kapistrano. Kaznodzieja podróżujący i reformator. [w:] Studia Franciszkańskier, t. 3, Poznań 1988, s. 279
  6. ↑ Holzapfel H., op.cit., s. 84
  7. ↑ Ibidem, s. 125
  8. ↑ Murawiec W., op.cit., s. 280
  9. ↑ Fijałek J., Mistrz Jakub z Paradyża i Uniwersytet Krakowski w okresie soboru bazylejskiego, t. 2, Kraków 1900, s. 29
  10. ↑ Murawiec W., op.cit., s. 282
  11. ↑ Holzapfel H., op.cit., s. 239
  12. ↑ Norman Davies, Roger Moorthouse, Mikrokosmos, 2002, s. 152–153.
  13. ↑ Hanna Zaremska: Zmowa Żydów śląskich. W: Wojciech Brojer (red.): Źródło. Teksty o kulturze średniowiecza ofiarowane Bronisławowi Geremkowi. Warszawa: Instytut Historii PAN, 2003, s. 135–165. ISBN 83-88909-14-2.
  14. ↑ Wojciech Kętrzyński: De persecutione Iudeaorum Vratislaviensium A. 1453. W: Monumenta Poloniae Historica. T. IV. Lwów: Akademia Umiejętności, 1884, s. 1–5. za: M. Szymański (tłum.): O prześladowaniu Żydów wrocławskich w roku 1453.. W: Joanna Tokarska-Bakir: Legendy o krwi. Antropologia przesądu. Warszawa: WAB, 2008, s. 687–691. ISBN 978-83-7414-022-5.
  15. ↑ Nicalaus de Fara: Vita clarissimi viri fratri Joannis de Capistrano. W: Acta sanctorum. T. 10. Cz. 58. Bruksela: 1861, s. 467. za: Joanna Tokarska-Bakir: Legendy o krwi. Warszawa: WAB, 2008, s. 110–112. ISBN 978-83-7414-022-5.
  16. ↑ Mirosław Daniluk, Jan Kapistran, [w:] Encyklopedia katolicka, t. 7, s. 796–797.
  17. ↑ Św. Jan Kapistran – Bernardyni, zakon braci mniejszych – OFM.
  18. ↑ a b Jerzy Kazimierz Pietrzak, Przywileje i godności Prymasów Polski, „Studia Prymasowskie”, 5, 2011, ISSN 1899-2587.
  19. ↑ Sensi M., Vincende del T.O.R. nella Valle Spoletana, [w:] "Analecta T.O.R., 129, 1978, s. 50
  20. ↑ Holzapfel H., op.cit., s. 101
  21. ↑ Hermann A., Capistranus triumphans seu historia fundamentalis de Sancto Joanne Capistrano... insingni regularis observantiae propagatore, Coloniae 1700, s. 216
  22. ↑ Hofer J., Johannes von Capistrano, Insbruck 1936, s. 121
  23. ↑ H. Ch. Lea, History of the Inquisition of the Middle Ages, Nowy Jork – Londyn 1922, vol. III, s. 175–178; Fabriano Storica: cronologia XV sec.
  24. ↑ H. Ch. Lea, History of the Inquisition of the Middle Ages, Nowy Jork – Londyn 1922, vol. II, s. 546–551.
  25. ↑ Cronologia a itinerario, "Vita Minorum", 57, 1986
  26. ↑ Bulla kanonizacyjna została opublikowana w Bullarum, diplomatum et privilegiorum sanctorum Romanorum pontificum Taurinensis editio, Tom 22, Seb. Franco, H. Fory et Henrico Dalmazzo editoribus 1871, s. 31–36.
  27. ↑ Murawiec W., op.cit., s. 293

BibliografiaEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Kapistran&oldid=60539719”