Wikipedia

Jan Keller (1876–1945)

Jan Keller (ur. 8 stycznia 1876 w Sanoku, zm. 28 kwietnia 1945 w Buchenwaldzie) – polski urzędnik skarbowy, działacz niepodległościowy i społeczny.

Jan Keller
Ilustracja
Jan Keller (1928)
Data i miejsce urodzenia

8 stycznia 1876
Sanok

Data i miejsce śmierci

28 kwietnia 1945
Buchenwald

Zawód, zajęcie

urzędnik

Rodzice

Jan Keller, Honorata Keller z d. Dąbrowska (secundo voto Guzik)

Małżeństwo

Seweryna z d. Konieczko

Dzieci

Maria, Tadeusz, Zygmunt Hipolit, Zofia

Krewni i powinowaci

Michał Guzik (brat przyrodni), Wincenty i Teodozja Konieczkowie (teściowie)

Odznaczenia
Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych
Multimedia w Wikimedia Commons
Upamiętnienie Jana Kellera na grobowcu Guzików
Upamiętnienie na Mauzoleum w Sanoku
Dom Kellerów przy ul. Jana Matejki 28 w Sanoku

Życiorys edytuj

Jan Keller urodził się 8 stycznia 1876[1][2][3][4][5]. Był synem Jana i Honoraty z domu Dąbrowskiej (1845-1931)[1][3][4]. Z pochodzenia był potomkiem kolonistów narodowości niemieckiej, którzy osiedli nieopodal Dobromila[4].

W Sanoku uczęszczał do szkoły ludowej oraz do C. K. Gimnazjum w Sanoku, w którym w 1888 ukończył I klasę[6], w 1889 ukończył II klasę[7], a w 1890 ukończył III klasę[8][4][9]. W trakcie nauki w gimnazjum w Sanoku pozostawał pod opieką matki Honoraty, żyjącej wówczas pod nazwiskiem Guzik[6] (około 1883 została ona żoną Jana Guzika, szewca pochodzącego z Brzozowa, zm. 1918[10][11]). Był bratem przyrodnim Michała Guzika (1883-1933, urzędnik, policjant)[12].

W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej służył w c. i k. armii przez dwa lata, 11 miesięcy i 21 dni[2]. Służbę wojskową odbywał w twierdzy Przemyśl[4]. Następnie wstąpił do c. k. służby cywilnej z dniem 11 grudnia 1900[2]. Od tego roku był praktykantem w głównym urzędzie podatkowym przy starostwie c. k. powiatu przemyskiego[13]. Następnie został przeniesiony do urzędu podatkowego przy starostwie c. k. powiatu sanockiego, gdzie od około 1901 był praktykantem[14][15][16][17][18], a od około 1906 adiunktem[19]. Od około 1907 był asystentem w urzędzie podatkowym w Niemirowie przy starostwie c. k. powiatu rawskiego[20], od około 1908 był asystentem w urzędzie podatkowym przy starostwie c. k. powiatu bóbreckiego[21], a od około 1909 pracował jako asystent ponownie w urzędzie podatkowym przy starostwie c. k. powiatu sanockiego[22][23][24][25]. Od około 1913 był w tym urzędzie oficjałem podatkowym[26][2].

Od początku XX wieku był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (1906, 1920/1922, 1924)[27][28][4]. Był także członkiem Polowych Drużyn Sokolich[4]. Po wybuchu I wojny światowej od 7 listopada 1914 przebywał w Węgierskim Hradyszczu wraz z trzema bliskimi osobami[29]. U kresu wojny w czasie przejmowania władzy przez Polaków w Sanoku w dniu 1 listopada 1918 dokonał usunięcia herbu Cesarstwa Austrii z fasady gmachu miejscowego starostwa[4][30][31]. Po wybuchu wojny polsko-ukraińskiej został członkiem Komitetu Małopolskiej Straży Obywatelskiej (1918-1920)[4][32][33][34].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w okresie II Rzeczypospolitej był urzędnikiem Inspektoratu Skarbowego w Sanoku[35]. Pracował w sanockiej skarbowości aż do przejścia na emeryturę[4]. Od 2 stycznia 1914 był członkiem wydziału Towarzystwa Kredytowego Urzędników i Sług Państwowych dla Budowy Członkom Domów Mieszkalnych i Dostarczanie Tymże Członkom Artykułów Spożywczych w Sanoku[36], a od 1922 był członkiem zarządu tegoż[37]. Zasiadał w zarządzie Towarzystwa Polskiej Ochronki Dzieci Chrześcijańskich w Sanoku, pełniąc funkcję skarbnika[38][4]. Działał także w Czytelni Mieszczańskiej, był skarbnikiem w Kółku Rolniczym[4]. Był jednym z założycieli Komitetu Pomocy Zimowej w Sanoku, na przełomie lat 20./30.[4]. W połowie 1939 został wybrany radnym Rady Miejskiej w Sanoku[39].

Po wybuchu II wojny światowej i nastaniu okupacji niemieckiej został członkiem zarządu założonego przez Niemców Polskiego Komitetu Pomocy (Polnisches Hilfskomitee)[40][41], określanego także jako Komitet Pomocy Zimowej[42][4], bądź Miejska Rada Opiekuńcza[41]. Członkowie tej organizacji w konspiracji wspierali także polskich uchodźców zmierzających przez Sanok na Zachód, ułatwiając im przekroczenie zielonej granicy z Węgrami[42]. Wskutek przeprowadzonej prowokacji (podający się za uchodźcę dokonał denuncjacji Niemcom) członkowie zarządu zostali aresztowani: 23 lutego 1940 (sześciu, w tym Jan Keller)[3] oraz 24 lutego (dwóch)[40][42][43][4][44][45]. Oficjalnym zarzutem postawionym zatrzymanym było uchwalenie na posiedzeniu Komitetu pomocy pieniężnej celem przeznaczenia osobom pochodzącym z ziemi poznańskiej, udającym się przez Sanok na Węgry[41]. Według wersji podanej przez Zygmunta Kellera denuncjacja była dokonana przez ludzi z Poznańskiego, którzy otrzymawszy pomoc od Komitetu roztrwonili uzyskane wsparcie, a wobec nie otrzymania kolejnej pomocy w akcie zemsty donieśli na gestapo[41].

Początkowo aresztowani byli osadzeni w sanockim więzieniu[3][4]. Wyrokiem Sądu Specjalnego w Krakowie, wydanym na sesji wyjazdowej w Sanoku, zostali skazani na karę odosobnienia w obozach koncentracyjnych za pomoc udzielaną partyzantom[4][41]. W dniu 22 czerwca 1940 zostali wydani do gestapo[3], po czym przetransportowani do więzienia w Tarnowie (bądź w Krakowie), a później do niemieckich obozów koncentracyjnych[41]: według jednej wersji do Auschwitz-Birkenau[40], a według innej do Sachsenhausen (KL)[42][4], gdzie prawie wszyscy ponieśli śmierć[40][46]. Po osadzeniu w obozie Sachsenhausen Jan Keller otrzymał numer obozowy 29137[4][41]. Pod koniec wojny, wobec nadejścia frontu wschodniego, został przeniesiony przez Niemców do obozu Buchenwald, gdzie otrzymał numer obozowy 29363[4][41]. Dożył w nim oswobodzenia przez aliantów (11 kwietnia 1945) i zmarł tamże 28 kwietnia 1945 po spożyciu konserwy amerykańskiej[41][4]. Został pochowany w tym miejscu przy tzw. Drodze Narodów[4].

Życie prywatne edytuj

26 września 1908 Jan Keller ożenił się z Seweryną Henryką Konieczko (1883-1951, córka Wincentego Konieczki i Teodozji z domu Chinalskiej)[47][1][4]. Ślubu udzielił im proboszcz Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku ks. Władysław Sarna, a świadkami na ich ślubie byli inspektor policji przy magistracie w Sanoku Wiktor Dręgiewicz oraz sekretarz sanockiego magistratu Ludwik Świerczyński[1]. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1927 Jan Keller został uznany przynależnym do gminy Sanok[48]. W latach lat 30. Kellerowie zamieszkiwali w Sanoku w domu przy ulicy Jana Matejki 28 (pierwotnie budynek figurował pod numerem konskrypcyjnym 630)[49].

Dziećmi Jana i Seweryny Kellerów byli: Maria Janina (ur. 1909)[50][4], Tadeusz (1913-1914)[51][52], Zygmunt Hipolit (1916-2008, inspektor Banku Rolnego, także działacz sanockiego „Sokoła”[53][54][55][56][57][58][59], działacz PTTK, przewodnik turystyczny[60][61][62], Zofia (1920-1924)[63]. Seweryna Keller została pochowana w grobowcu rodziny Konieczków na cmentarzu przy ul. Jana Matejki w Sanoku.

Upamiętnienie edytuj

Podczas „Jubileuszowego Zjazdu Koleżeńskiego b. Wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej Matury” 21 czerwca 1958 nazwisko Jana Kellera zostało wymienione w apelu poległych w gronie ofiar umęczonych w obozie oświęcimskim i innych obozach na ziemi niemieckiej[64] oraz na ustanowionej w budynku gimnazjum tablicy pamiątkowej poświęconej poległym i pomordowanym osobom związanych z sanockim gimnazjum[65].

W 1962 został upamiętniony wśród innych osób wymienionych na jednej z tablic Mauzoleum Ofiar II Wojny Światowej na obecnym Cmentarzu Centralnym w Sanoku. Nieopodal tego pomnika istnieje grobowiec Jana i Honoraty Guzików, gdzie Jan Keller został symbolicznie upamiętniony.

Nagrobek Tadeusza i Zofii Kellerów, nagrobek Jana i Honoraty Guzików oraz nagrobek rodziny Konieczków, które istnieją na obecnym Cmentarzu Centralnym w Sanoku, zostały uznane za obiekty zabytkowe i podlegają ochronie prawnej[66].

Syn Jana Kellera, Zygmunt Hipolit Keller, przekazał dom rodzinny położony przy ulicy Jana Matejki 28 wraz z 7-arową działką na rzecz Stowarzyszenia Pomoc Rodzinie im. św. ks. Zygmunta Gorazdowskiego w Sanoku z przeznaczeniem na powstanie tam Domu Samotnej Matki im. Jana Kellera w Sanoku[67][61][62][68][69][70][71][72][73][74][75].

Odznaczenia edytuj

  • Krzyż 10-lecia Małopolskiej Straży Obywatelskiej „Za Zasługi” (przed 1928)[76]

austro-węgierskie

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Księga małżeństw rz. kat. Sanok (1905–1912). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 51 (poz. 40).
  2. ↑ a b c d Szematyzm galicyjskich władz i urzędów skarbowych na rok 1914. Lwów: Prezydyum Krajowej Dyrekcyi Skarbu, 1914, s. 78, 216.
  3. ↑ a b c d e Gefängnis in Sanok. Księga więźniów śledczych 1939-1940 (zespół 134, sygn. 97). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 44 (poz. 409).
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x Edward Zając. Z sanockiej ziemi. Jan Keller (1876-1945). „Tygodnik Sanocki”. Nr 13 (385), s. 9, 26 marca 1999. 
  5. ↑ Według tego źródła urodził się 5 stycznia 1876. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1887/1888 (zespół 7, sygn. 6). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 14.
  6. ↑ a b CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1887/1888 (zespół 7, sygn. 6). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 14.
  7. ↑ Sprawozdanie Dyrektora C.K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1889. Sanok: Fundusz Naukowy, 1889, s. 64.
  8. ↑ Sprawozdanie Dyrektora C.K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1890. Sanok: Fundusz Naukowy, 1890, s. 76.
  9. ↑ Według Edwarda Zająca w sanockim gimnazjum Jan Keller ukończył cztery klasy.
  10. ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 217 (poz. 20).
  11. ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 364 (poz. 77).
  12. ↑ Stanisław Dobrowolski: Policja miejska w Sanoku w okresie autonomii 1867–1918. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2008, s. 58. ISBN 978-83-60380-20-8.
  13. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1901. Lwów: 1901, s. 37.
  14. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1902. Lwów: 1902, s. 42.
  15. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1903. Lwów: 1903, s. 42.
  16. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1904. Lwów: 1904, s. 42.
  17. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1905. Lwów: 1905, s. 42.
  18. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1906. Lwów: 1906, s. 50.
  19. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1907. Lwów: 1907, s. 50.
  20. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1908. Lwów: 1908, s. 46.
  21. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1909. Lwów: 1909, s. 15.
  22. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 49.
  23. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 50.
  24. ↑ a b c Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 51.
  25. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 50.
  26. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 50.
  27. ↑ Anna Sebastiańska: Członkowie TG „Sokół” w Sanoku 1889–1946. sokolsanok.pl, 2009-11-29. [dostęp 2020-03-04].
  28. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 145, 151, 153. ISBN 978-83-939031-1-5.
  29. ↑ Księga pamiątkowa i adresowa wygnańców wojennych z Galicyi i Bukowiny 1914-1915 oraz Album pamiątkowe. Cz. 3. Prowincya i Bukowina. Wiedeń: 1915, s. 140.
  30. ↑ Bronisław Kielar: Na Konkurs 4 wpłynęło 5 prac – są wyniki. sokolsanok.pl, 2012-01-07. [dostęp 2020-03-04].
  31. ↑ Bronisław Kielar: Sprawozdanie - Konkurs 4 - „Przejęcie Miasta Sanoka w 1918 r.”. sokolsanok.pl, 2012-04-21. [dostęp 2020-03-04].
  32. ↑ Edward Zając: Jak Sanok wybił się na niepodległość. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1995, s. 20. ISBN 83-901466-3-0.
  33. ↑ Maria Łapiszczak, Borys Łapiszczak: Sanok i dawne województwo rzeszowskie na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. VI. Sanok: Poligrafia, 2003, s. 108. ISBN 83-915388-3-4.
  34. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom III. Samorząd, oświata, organizacje, instytucje. Katalog zbiorów. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2018, s. 316. ISBN 978-83-60380-41-3.
  35. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom III. Samorząd, oświata, organizacje, instytucje. Katalog zbiorów. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2018, s. 326. ISBN 978-83-60380-41-3.
  36. ↑ Firma. „Gazeta Lwowska”. Nr 132, s. 16, 13 czerwca 1914. 
  37. ↑ Firmy. „Gazeta Lwowska”. Nr 116, s. 7-8, 1 czerwca 1922. 
  38. ↑ Edward Zając: Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939. Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym. W: Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 603. ISBN 83-86077-57-3.
  39. ↑ Marek Drwięga. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 46, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  40. ↑ a b c d Mieczysław Przystasz. Powiat sanocki w latach 1939–1947. „Rocznik Sanocki”. Tom II, s. 237-238, 1967. 
  41. ↑ a b c d e f g h i Zygmunt Keller. Epizod z czasów okupacji. „Tygodnik Sanocki”. Nr 6 (118), s. 6, 11 lutego 1994. 
  42. ↑ a b c d Edward Zając. Straty ludnościowe i materialne powiatu sanockiego w okresie okupacji hitlerowskiej (9 IX 1939 – 9 VIII 1944). „Rocznik Sanocki”. Tom II, s. 280, 1967. 
  43. ↑ Jacek Chrobaczyński: W latach drugiej wojny światowej i konspiracji. Okupacji dzień powszedni. W: Sanok. Dzieje miasta. Kraków: Secesja, 1995, s. 667. ISBN 83-86077-57-3.
  44. ↑ Franciszek Oberc. Okupacyjna administracja Sanoka 1939–1944. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 104, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  45. ↑ Aresztowani zostali: Stanisław Barański (23), Stanisław Chytła (23), Stanisław Dąbrowski (23), Franciszek Grzyb (24), Jan Keller (24), Stanisław Sieradzki (24), Stanisław Stepek (24), Kazimierz Szczęsny (24). Prócz członków zarządu Komitetu Pomocy zatrzymani zostali także miejscowi nauczyciele. Według Zygmunta Kellera aresztowano dziewięciu młodych ludzi, z których trzech zwolniono.
  46. ↑ Mieczysław Przystasz. Powiat sanocki w latach 1939–1947. „Rocznik Sanocki”. Tom II, s. 268, 1967.  Według Mieczysława Przystasza tam ponieśli śmierć S. Dąbrowski, F. Grzyb, J. Keller, S. Sieradzki, S. Stepek. Według Edwarda Zająca i Zygmunta Kellera z obozu ocaleli jedynie najmłodsi z ośmiu skazanych: S. Chytła i K. Szczęsny, którzy powrócili po wojnie do Sanoka.
  47. ↑ Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 318 (poz. 49).
  48. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 239 (poz. 220).
  49. ↑ Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 124.
  50. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 250 (poz. 364).
  51. ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 157 (poz. 54).
  52. ↑ Podziękowanie. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 17, s. 4, 19 kwietnia 1914. 
  53. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 252 (poz. 389).
  54. ↑ Bronisław Kielar: Zarząd. sokolsanok.pl. [dostęp 2020-03-04].
  55. ↑ Bronisław Kielar: Historia 11.07.2004–2009. sokolsanok.pl. [dostęp 2020-03-04].
  56. ↑ Bronisław Kielar: Historia 1889 – 1918 – 1945 – 1999 – 25.03.2004. sokolsanok.pl. [dostęp 2020-03-04].
  57. ↑ Bronisław Kielar: Dom Sokoła. sokolsanok.pl. [dostęp 2020-03-04].
  58. ↑ Bronisław Kielar: Kalendarium Sokolskie 10-2007. sokolsanok.pl. [dostęp 2020-03-04].
  59. ↑ Bronisław Kielar: Kalendarium Sokolskie 2009. sokolsanok.pl. [dostęp 2020-03-04].
  60. ↑ Joanna Kozimor. Ostatni z wielkich... Zygmunt Hipolit Keller 1916-2008. Pożegnanie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 8 (850), s. 7, 22 lutego 2008. 
  61. ↑ a b Jolanta Ziobro. Pomoże święty i dobrzy ludzie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 24 (1173), s. 10, 13 czuerwca 2014. 
  62. ↑ a b Jolanta Ziobro. Na bezdomnych i Dom Samotnej Matki. „Tygodnik Sanocki”. Nr 44 (1193), s. 3, 31 października 2014. 
  63. ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 292 (poz. 111).
  64. ↑ Józef Stachowicz: Diariusz zjazdu. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 70.
  65. ↑ Zjazd w fotografii. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 231.
  66. ↑ Zabytkowe nagrobki. starecmentarze.sanok.pl. [dostęp 2020-03-20].
  67. ↑ Jolanta Ziobro. Nagroda dla sanockiej „Matki Teresy”. „Tygodnik Sanocki”. Nr 47 (1146), s. 3, 29 listopada 2013. 
  68. ↑ Jolanta Ziobro. Pamiętają o kolegach z „niebieskich połonin”. „Tygodnik Sanocki”. Nr 44 (1193), s. 7, 31 października 2014. 
  69. ↑ Joanna Kozimor. Kwestowali na cmentarzach. „Tygodnik Sanocki”. Nr 45 (1194), s. 6, 7 listopada 2014. 
  70. ↑ Joanna Kozimor. O procencie, który znaczy wiele. „Tygodnik Sanocki”. Nr 7 (1207), s. 10, 13 lutego 2015. 
  71. ↑ Jolanta Ziobro. Na dom samotnej matki – liczy się każdy grosz!. „Tygodnik Sanocki”. Nr 39 (1239), s. 3, 25 września 2015. 
  72. ↑ Piknik Rodzinny w skansenie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 35 (1287), s. 24, 2 września 2016. 
  73. ↑ ab, Małgorzata Woskowicz-Skoczyńska. Na piknik z pomocą!. „Tygodnik Sanocki”. Nr 36 (1288), s. 2, 9 września 2016. 
  74. ↑ Piknik Rodzinny w sanockim skansenie. Zbieramy na powstanie Domu Samotnej Matki im. Jana Kellera w Sanoku!. esanok.pl, 2016. [dostęp 2020-03-04].
  75. ↑ Tomasz Majdosz: Dom, który dzieli – czy w Sanoku powstanie dom samotnej matki ?. korsosanockie.pll, 2018-07-06. [dostęp 2020-03-04].
  76. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom III. Samorząd, oświata, organizacje, instytucje. Katalog zbiorów. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2018, s. 316, 317. ISBN 978-83-60380-41-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Keller_(1876–1945)&oldid=71920610”