Jan Komarnicki (1894–1940)
Jan Komarnicki (ur. 29 lipca 1894 w Wieliczce, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego.
 kapitan administracji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 lipca 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik referatu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Franciszka i Franciszki z Grzywaczów. Żołnierz II Brygady Legionów. Uczestnik wojny 1920 w szeregach 33 pułku piechoty[1].
W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. W 1922 nadal służył w 33 pułku piechoty w stopniu porucznika[2]. Na liście starszeństwa oficerów zawodowych z 1922 figuruje jako Jan Komarnicki–Pieprzyk (lokata 796 w korpusie oficerów piechoty)[3]. Awansował do stopnia kapitana 15 sierpnia 1924 (starszeństwo z dniem 15 sierpnia 1924 i 327 lokatą w korpusie oficerów piechoty)[4]. W 1932 roku pełnił służbę w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych[5]. W 1939 roku pełnił służbę w Wydziale I Ogólnym Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku kierownika referatu 4 podoficerów zawodowych i nadterminowych[6][7].
W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej. Według stanu na dzień 17 października 1940 był jeńcem obozu orańskiego. Wysłany do obozu w Kozielsku, dokąd dotarł 1 listopada 1939. 22 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[6] – lista wywózkowa 040/3, poz. 89, nr akt 1675 z 20.04.1940[8]. Został zamordowany między 23 a 24 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[6]. Nie został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943.
Mieszkał w Warszawie[6]. Żonaty z Julią z Koskowskich, miał córkę Barbarę[1].
Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[10]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie[11], po raz 1 i 2 rozkazem L. 2142)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1936)[12]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertne 1 stycznia 1986
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 278.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R. 3, Nr 1), Warszawa: MSWojsk., 26 stycznia 1922, s. 66.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych, Warszawa: MSWojsk., 1922, s. 85.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R. 5, Nr 131), Warszawa: MSWojsk., 17 grudnia 1924, s. 740.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 54, 435.
- ↑ a b c d УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 403.
- ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 138.
- ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 701.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 206.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R. 17, Nr 1), Warszawa: MSWojsk., 19 marca 1936, s. 3.
Bibliografia edytuj
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
- Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.).Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.