Jan Korkiewicz
Jan Korkiewicz (ur. 19 czerwca 1898 w Majdanie Średnim, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg)
| |
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 czerwca 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
kwiecień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 19 czerwca 1898 w Majdanie Średnim, w ówczesnym powiecie nadwórniańskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Władysława i Agaty z Ciesielskich[1][2]. Uczęszczał do c. k. II Gimnazjum z polskim językiem wykładowym w Stanisławowie[3]. W roku szkolnym 1913/1914 ukończył klasę Va[3].
26 września 1915 wstąpił do 1 pułku piechoty Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austriackiej, walczył na froncie włoskim i ukraińskim. Po wyjściu z niewoli ukraińskiej w 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 1 pułku piechoty Legionów, w którego szeregach uczestniczył w wojnie z bolszewikami. 9 grudnia 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 podporucznikiem w piechocie[4]. 9 lipca 1920 objął dowództwo 9. kompanii 201 ochotniczego pułku piechoty[5]. Razem z jednostką został włączony do Dywizji Ochotniczej i brał udział w tzw. buncie Żeligowskiego.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 24 pułku piechoty w Łucku[6][7][8][9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 237. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7][10]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień kapitana ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 168. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11][12][13]. W grudniu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej na stanowisko instruktora[14][15]. W roku szkolnym 1928/1929 był dowódcą 1. kompanii (klasa 59. im. gen. Rydza-Śmigłego), a w roku szkolnym 1929/1930 – dowódcą 5. kompanii[16]. W międzyczasie (9 sierpnia 1928) szkoła została przemianowana na Szkołę Podchorążych Piechoty. 17 grudnia 1931 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1932 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 16. lokatą[17][18]. W marcu 1932 został wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu Szkoły Podchorążych Piechoty[19][20][21]. W 1934 był dowódcą II batalionu SPPiech.[22][23] W 1937 został przeniesiony do 37 pułku piechoty w Kutnie na stanowisko dowódcy baonu[2]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty[24]. W tym czasie pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisku wykładowcy przedmiotu taktyka piechoty[25].
W czasie mobilizacji w 1939 został dowódcą II baonu w 145 pułku piechoty. W czasie wojny we wrześniu 1939 walczył najpierw w okolicach Różana i Wyszkowa z Niemcami, a po rozbiciu 41 Dywizji Piechoty, w skład której wchodził 145 pp w okolicach Stoczka Węgrowskiego w dniu 10 września, razem z resztkami dywizji przedarł się w okolice Włodawy. Po koncentracji w okolicach Chełma, jednostka weszła w skład Frontu Północnego. W dniu 26 września otoczona przez wojska niemieckie i oddziały Armii Czerwonej, skapitulowała.
Dostał się do sowieckiej niewoli, przebywał w obozie w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[2]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[26].
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie na stopień pułkownika[27]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[28].
Był żonaty[22].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4533[29] – 1922[30]
- Krzyż Niepodległości – 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[31][32]
- Krzyż Walecznych[24]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 19 marca 1931 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”[33][34]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926[35][24]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[36]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[36]
- Odznaka „Za wierną służbę”[37]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
- ↑ a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 243.
- ↑ a b Sprawozdanie 1914 ↓, s. 107.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 98 z 28 grudnia 1919, poz. 4150.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 94.
- ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 75.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 194.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 182.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 424.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 174.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 367.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 203.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 29 listopada 1927, s. 346.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 134.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 355, 386, 417, 422.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931, s. 399.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 39.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 224.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 803.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 33.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 31.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 18.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 453.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 103.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932, s. 196.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 19 marca 1931, s. 69.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 71.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto.
Bibliografia edytuj
- Korkiewicz Jan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.46-3608 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-16].
- Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. II Gimnazyum z polskim językiem wykładowym w Stanisławowie za rok szkolny 1913/14. Stanisławów: Nakładem Funduszu Naukowego, 1914.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.